Sietske (59) en Fred (63) Broekhuis zijn al meer dan twintig jaar pleegouders. Momenteel hebben ze acht jongens in huis. In hun huishouden van Jan Steen is er altijd wel wat aan de hand, maar ze zouden het voor geen goud willen missen.
“Het is heel bijzonder om de kinderen te zien groeien”, vertelt Sietske aan LINDA.
Ongeveer 24 jaar geleden vangen Fred en Sietske per toeval voor het eerst een kind op. “Een jongen uit de buurt zou een paar dagen blijven. Dat werd uiteindelijk zeven maanden”, herinnert Sietske zich nog. Het is een pittige tijd; aan hun gezin met twee basisschoolkinderen wordt opeens een puber toegevoegd. “Daarna dachten we in eerste instantie: dit gaan we nooit meer doen.”
Toch raakt het koppel meer en meer geïnteresseerd in het pleegouderschap door gesprekken met de voogden van het kind. Ze besluiten een STAP-cursus te volgen en leren allerlei belangrijke zaken rondom de pleegzorg. “Het ging over hechting, over wat je kunt verwachten en wat je vooral niet moet of mag verwachten. Ze leggen uit wat de mogelijkheden zijn en waar je voor kunt kiezen”, legt Sietske uit.
Als je besluit voor het pleegouderschap te gaan, wordt er bijvoorbeeld gekeken of je geen strafbaar verleden hebt en komt de organisatie bij je thuis op bezoek. “Wij gaven aan dat we graag crisisplaatsingen zouden willen doen. Want dan hadden we tussendoor ook nog tijd alleen met onze, toen nog kleine kinderen.”
Klaartje is pleegouder: 'Dit is het allermooiste dat me ooit is overkomen'
Als ze alle stappen hebben doorlopen staan ze officieel op de lijst en kan het wachten beginnen. Een paar dagen voor Kerst worden ze gebeld. “Maar onze eerste crisisplaatsing ging niet door. Dat was wel gek, want we hadden alles voorbereid en stonden klaar. Maar ook dat hoort bij pleegzorg.” Nog diezelfde kerstvakantie volgt het volgende telefoontje. “Tijdens dat gesprek krijg je informatie en kun je zeggen of je wel of geen plek hebt. Wij gaven aan het kind graag op te willen vangen. Nog geen twee uur later stond er een negenjarig meisje op de stoep.”
In het begin vangt het gezin steeds één kind op, maar als ze op een gegeven moment gebeld worden voor een broertje en zusje besluiten ze ook die een plek te bieden. “We wonen in een rijtjeshuis, dus heel veel plek hebben we niet. Maar we hebben verbouwd en de zolder erbij betrokken. En toen onze kinderen uit huis gingen was er nog meer ruimte”, vertelt Sietske.
Zo komt het ook een keer voor dat er drie kinderen op de stoep staan, en inmiddels bestaat de groep dus uit acht. “De crisiskinderen bleven door omstandigheden steeds langer. Op een gegeven moment hebben we gezegd: jullie blijven gewoon bij ons.” Sietske en Fred willen een veilige haven bieden voor jongeren die vaak van plek naar plek zijn gestuurd. “We hebben bijvoorbeeld een kind gehad dat op zijn tiende al op zestien scholen had gezeten. Dan wil je ‘m echt niet meer overplaatsen.”
De pleegkinderen van Sietske en Fred. Tekst gaat verder onder de foto. 
Het pleeggezin van Sietske en Fred bestaat uit alleen maar jongens. Dat is een bewuste keuze. “We hebben gemerkt dat de dynamiek dan beter is. Ik ben ook niet echt een meisjesmoeder”, lacht Sietske. “Ik kan slecht tegen geneuzel en tig keer oude koeien uit de sloot halen.”
Eén van de jongens is Daan, die als baby bij de pleegouders terechtkwam. “We hadden eigenlijk als regel dat we geen heel jonge kinderen opnamen, maar per toeval kwam hij toch als klein mannetje bij ons. Door hoe het leven liep bleef hij langdurig, en op zijn zesde vroeg hij of hij onze achternaam mocht.”
Ze leggen uit dat ze het daar later nog eens over zullen hebben. Uiteindelijk vraagt Daan op zijn twaalfde zelf toestemming aan zijn moeder voor de naamsverandering. “Hij heeft een heel goede band met zijn moeder. Toen zij toestemming gaf hebben we het in gang gezet. Nu heeft Daan onze achternaam en zijn wij zijn voogden.” Sietske is enorm dankbaar voor het goede contact met de moeder van Daan en heeft veel bewondering haar. “Zij zet hem en zijn geluk op de eerste plaats.”
Sietske met Daan en zijn moeder. Tekst gaat verder onder de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
Sinds het echtpaar pleegkinderen opvangt, hebben ze een regel: de eerste drie weken van de grote vakantie zijn voor henzelf. “De jongens gaan dan naar een logeerhuis. Daar wonen en werken begeleiders die ook bij ons in huis komen als we bijvoorbeeld een avondje weggaan, dus dat is heel vertrouwd.”
Deze week vertrekken ze met iedereen die kan – twee jongens hebben andere dingen op de planning – naar een camping in Frankrijk. “Dat is een hoop geregel”, vertelt Sietske. De jongens zijn tussen de 12 en 16 jaar oud en voor hen is kamperen in het buitenland niet vanzelfsprekend. “We hebben eerst jaren geoefend in Nederland. Daarna volgden weekendjes in Luxemburg om ook de grens overgaan te oefenen.”
De pleegmoeder legt uit dat sommige kinderen naar een ander land gaan als trigger kunnen ervaren. “Wat we nu gaan doen kun je vergelijken met een kamp. We staan op een vaste tijd op en bespreken duidelijk wat we die dag gaan doen.” Voor het gezin is het belangrijk om die structuur te behouden. “Vrijheid betekent voor veel kinderen ook onveiligheid. Dus Fred en ik zorgen dat we kaderen wat er wel en niet kan, zodat ze weten wat er van hen verwacht wordt.”
Eva Jinek schiet vol in talkshow na horen van pleegzorgverhalen: 'Omdat ik zelf een baby heb'
“Het mooiste aan de pleegzorg is dat kinderen in zichzelf gaan geloven”, vertelt Sietske. “Het is zo bijzonder om een kind te mogen zien groeien. Vaak heeft iedereen de hoop al opgegeven, maar ook na een paar jaar kunnen er nog stappen worden gezet.” Ze raadt andere pleegouders aan om er met een open blik in te gaan en niks te verwachten. “Het is meer dan logisch dat de kinderen je niet meteen vertrouwen en je uittesten. Wij benoemen wat er gebeurt en we hebben geduld. Je moet niet direct de handdoek in de ring gooien.”
Als pleegouders vinden ze en Fred het ontzettend belangrijk om een goede band te hebben met de ouders van de pleegkinderen. Sietske wil benadrukken dat geen enkele ouder expres een situatie creëert waarbij pleegzorg nodig is. “Stel je eens voor dat de politie opeens bij jou op de stoep staat om je kinderen mee te nemen. Ik zou als moeder compleet door het lint gaan, dus ik begrijp de boosheid van de ouders wel.” Ze vindt het belangrijk dat zowel de pleegkinderen als hun ouders haar en Fred vertrouwen. “Wij willen niet tussen het kind en de ouder staan. We zorgen voor het kind, waar mogelijk in overleg met de ouders.”
Sietske post op Instagram over haar pleeggezin (met toestemming van de pleegkinderen), zodat steeds meer mensen er bekend mee raken en er in de toekomst steeds meer pleegouders zullen zijn.
Dit bericht op Instagram bekijken
'Kopen zonder Kijken'-makelaar Alex over zijn rol als pleegouder: 'Bij ons bloeide hij weer op'
