Petra krijgt als gevolg van een miskraam en curettage het Asherman Syndroom: verklevingen in de baarmoeder. Een zware tijd volgt waarin haar kinderwens overeind blijft en uiteindelijk vervuld wordt.
Maar of ze het nog een keer zou doen? “Nee, want het was zo zwaar.”
Petra (43) is operatie-assistente gynaecologie, kent het reilen en zeilen in het ziekenhuis en is inmiddels de trotse moeder van haar 19 maanden oude dochter Geertje.
Een zwangerschap is niet vanzelfsprekend voor Petra. Haar cyclus blijft uit en ze heeft geen menstruatie. Ze belandt daardoor in het ziekenhuis bij de afdeling fertiliteit. Via ovulatie-inductie en door het spuiten van hormonen lukt het haar uiteindelijk toch om zwanger te raken. Maar helaas gaat het mis en krijgt Petra met acht weken een miskraam. Het begin van de medische molen, zo blijkt later.
Petra wil onder geen beding een curettage. Met medicijnen mag ze van de artsen de miskraam eerst op de natuurlijke manier haar lichaam uitdrijven. Maar helaas blijft ze buikpijn houden, en na drie maanden krijgt Petra een hysteroscopie. Daarbij nemen de artsen met een camera een kijkje in de baarmoederholte. Daar zien ze dat er toch nog resten van de placenta zijn achtergebleven. Met een curettage ruimen ze de resten op, maar helaas gaat dit ‘gruwelijk mis’, vertelt Petra. “Het was echt verschrikkelijk.”
Op dat moment is nog niet duidelijk hóe gruwelijk mis het is gegaan. En dus gaat het fertiliteitstraject gewoon door. De eerste ronde IVF mislukt en ook de tweede ronde slaagt niet. “Toen zei de gynaecoloog: ‘Ik wil toch nog een keer kijken in de baarmoeder’.” En dan wordt duidelijk wat de curettage heeft aangericht.
Petra krijgt opnieuw een hysteroscopie, en wat de artsen dan zien is een grote schok. Haar baarmoederholte zit namelijk vol verklevingen. Het blijkt een complicatie van de curettage te zijn: het Syndroom van Asherman. “Dat is wat er gebeurt als er te veel weefsel wordt weggenomen, waardoor het baarmoederslijmvlies niet meer kan groeien.” ‘De wanden van de baarmoederholte zijn dan aan elkaar geplakt, waardoor een zwangerschap niet meer kan plaatsvinden’, legt Petra verder uit.
Een grote schok, maar afwachten is er niet bij. Petra heeft een zware vorm van Asherman en moet direct geopereerd worden. “Ze moesten alles wegknippen. Maar daarna groeiden de verklevingen weer terug, zo’n ernstige vorm van Asherman had ik.” Uiteindelijk wordt Petra twee keer geopereerd.
Na een paar maanden rust kan ze vervolgens weer starten met het IVF-traject. Maar voor elke terugplaatsing krijgt ze een hysteroscopie om te checken of er weer verklevingen zijn en helaas is dit elke keer het geval. Voordat het embryo teruggeplaatst kan worden, moeten deze eerst weggeknipt worden. Ondanks alle ingrepen en terugplaatsingen, wordt Petra deze ronde niet zwanger.
Petra en haar man vragen de arts of er iets is wat ze nog anders kunnen doen voor de laatste poging, voor de derde ronde IVF. Andere medicijnen wellicht, een andere manier van stimuleren, of wat dan ook? Ze willen niet thuiskomen met het idee dat ze iets hebben nagelaten. Maar de gynaecoloog heeft geen andere strategie. Dus besluiten Petra en haar man het heft maar in eigen handen te nemen en ‘via via belanden ze in Duitsland’. Petra vertelt dat de Duitse privé klinieken meer naar het individu kijken en dat past voor nu beter bij hun situatie.
De hysteroscopie doen Petra en haar man nog wel in Nederland. De gynaecoloog maakt haar baarmoederholte vrij van verklevingen en zodra dit het geval is, rijden Petra en haar man met gierende banden en een spiraal die de baarmoedermond en -holte open moet houden naar de kliniek in Duitsland, om het IVF-traject daar te vervolgen.
Dat blijkt niet onsuccesvol. “Er is toen heel snel een embryo teruggeplaatst en toen is het gelukt om zwanger te worden.” Een ontspannen zwangerschap is het in het begin zeker niet, want de kans op een miskraam is in het begin groot. Wel krijgt ze medicijnen van de Duitse kliniek om de kans op een miskraam te verkleinen. En uiteindelijk krijgen Petra en haar man een kerngezonde dochter: Geertje.
Het hele traject, dat uiteindelijk vijf jaar lang duurde, laat z’n sporen na. En waar de wens voor een tweede kindje er nog wel is, zal dat er zeker niet via een fertiliteitstraject komen. Vooral Petra’s man is daar wel even klaar mee. “Door al die shit is het wel even goed zo. Maar diep in mijn hart zou ik nog wel een kindje willen.”
De baarmoeder van Petra is na haar laatste zwangerschap helemaal hersteld. Ze heeft zelfs weer een normale cyclus. Het zou dus ook op de natuurlijke manier moeten kunnen. “Als het gebeurt, dan gebeurt het. En anders niet. Het is ook wel prima zo.”
Petra wil vanuit haar haar ervaring en vakgebied anderen meegeven om niet door te blijven lopen met twijfels. “Als je twijfels en een kinderwens hebt, ga dan niet lopen echoën en allerlei ovulatietesten doen, maar vraag om een hysteroscopie. Dat is de enige manier om erachter te komen dat er misschien iets mis is in de baarmoederholte.”
Het resultaat mag er zijn. Petra is zo trots als een pauw op haar dochter. “Het is het allemaal waard geweest. Al zijn er periodes geweest dat ik er niet over kon praten. Het was ook allemaal soms even te veel. Gelukkig blaakt ons kind van gezondheid. En ze is zo bijdehand. Soms maken we zelfs grapjes en zeggen we: ‘Ik weet niet wat die Duitsers met je gedaan hebben. Maar dat moet een sterk embryo zijn geweest!’ Ze is een heel pienter meisje. Uiteindelijk heeft het zo moeten zijn.”
Annick had een doodswens, maar nu een kinderwens: 'Moederschap lijkt me mooiste wat er is'
