Tijdens de Week van de Vruchtbaarheid staan we stil bij de impact van niet of moeilijk zwanger kunnen worden. Petra Brinksma (42) probeerde dertien jaar lang een kindje te krijgen, tot haar test vorig jaar weer negatief was.
“Mijn wereld stond stil en tegelijkertijd op de kop. Alles veranderde”, vertelt Petra aan LINDA.nl.
Petra heeft altijd kinderen gewild. In 2008, als ze een halfjaar samen is met haar vriend, wordt die wens sterker. “Ik had altijd het idee dat ik moeder zou worden. Dat hoorde bij mijn plaatje, dus ging ik er helemaal voor. Het is zo’n oergevoel. Als je met iemand samen bent, is dat een bekroning van de liefde die je voor elkaar voelt.”
Na een jaar proberen merkt ze dat er niks gebeurt. Ze trekt aan de bel bij de huisarts. “Eerst krijg je een bloedonderzoek en kijken ze naar je cyclus. Je haalt dingen in je hoofd en gaat aan jezelf twijfelen. Toen we dat onderzoek in gingen, wisten we niet dat het een traject van dertien jaar zou worden. Iets wat vanuit liefde hoort te ontstaan, wordt opeens medisch.”
De onderzoeken zien er goed uit. Petra start met haar eerste traject, waarbij het zaad van de man met een slangetje bij de vrouw naar binnen wordt gebracht. Ook nu wil het niet lukken. “Na zes pogingen begon ik met de ivf-behandeling, waarbij ik hormonen moest inspuiten. Dat is heel intens en doet wat met je lijf en hoofd. Het is een rollercoaster.”
Het traject heeft veel impact. “De afgelopen jaren heb ik mijn sociale leven on hold gezet. Door de hormonen was ik soms neerslachtig, niet fit, had ik hoofdpijn of een opgeblazen buik. Ik was lichamelijk en geestelijk een wrak. Je merkt dat mensen uit je omgeving afhaken, omdat je niet meer gezellig meedoet.”
Petra is in die periode veel mensen kwijtgeraakt. “Zelfs mensen van wie ik eerst dacht dat zij mijn getuige zouden zijn op m’n bruiloft. Ik heb geen moment gedacht om te stoppen, maar het was enorm eenzaam, ook binnen mijn relatie. Jij bent degene die alles slikt, voelt en zwanger moet worden.”
Jolanda (34) zit in de vervroegde overgang: onvruchtbaar maar wel een grote kinderwens
Vorig jaar februari deden Petra en haar vriend hun laatste poging. “Mijn lijf trok het niet en mentaal kon ik het niet meer aan. De artsen zeiden dat we een grens moesten trekken. Ik deed de zwangerschapstest en die was keihard wit. Ik was net zo blanco als de test. Elke poging is weer een sprankje hoop, maar daar kwam een heel dikke streep doorheen.”
Nadat ze het nieuws aan het ziekenhuis doorgeeft, komt de klap. “Ik legde de telefoon neer en vanaf dat moment wilde ik alleen zijn. Dat had ik van tevoren nooit gedacht, want onze relatie ging hartstikke goed. Maar ik wilde niet meer bij hem en in ons huis zijn, dus ben ik in mijn eentje naar een hotel gegaan om op adem te komen.”
Petra is nog steeds samen met haar vriend, maar in juni is ze op zichzelf gaan wonen. “Onze relatie is nog steeds sterk, maar ik heb tijd nodig voor mezelf. Ik heb mij al die jaren weggecijferd en wil kijken naar wat mij nog meer gelukkig maakt.”
Inmiddels weet ze dat. “Ik wil er voor vrouwen zijn die in hetzelfde schuitje zitten en hen begeleiden in trajecten. Mijn missie is dat ze leven uit zelfliefde en niet alleen voor die wens.” Daarnaast wil ze ook het taboe doorbreken om over een onvervulde kinderwens te praten. “Het is intiem om te vertellen. Vaak hoor je het pas achteraf, maar nooit tijdens. Voor mij werkte dat niet.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Het is nog steeds pijnlijk en verdrietig, maar ze kan het accepteren. “Het is met alles verweven en dat zal altijd zo blijven. Op mijn arm heb ik de naam van ons wenskindje getatoeëerd: Snoezen, want dat zeiden we altijd tegen elkaar. We droomden altijd dat het een meisje was en zij hoort bij mij.”
Jij zwanger, maar je vriendin (nog steeds) niet: hoe vertel je dat nieuws?
