Petra Madelon de Graaf (29) is 15 jaar als ze wordt aangerand. Een gebeurtenis die aan haar blijft knagen. Zo erg, dat ze haar belager confronteert én er zelfs een boek over schrijft.
In haar debuutroman Deere neemt Petra ons mee in de gesprekken met haar aanrander. Hij worstelt met zijn nieuwe titel en ziet zichzelf niet zo. “Veel mensen beseffen dan ook niet zij ook dader kunnen zijn”, vertelt Petra aan LINDA.
Petra groeit op in het religieuze vissersdorp Spakenburg. Op een dag botst ze tegen een lange blonde man op. Als ze opkijkt ziet ze dat het Evert* is; ze kent hem uit de kerk. Ze praten even, het is gezellig en hij vraagt haar of ze met hem meekomt voor een kopje thee bij hem thuis. Petra twijfelt, maar ze gaat toch mee. Eenmaal binnen wordt al snel duidelijk dat de tien jaar oudere Evert geheel andere bedoelingen heeft als hij zich bovenop haar werpt. Petra verstijft en verliest volgens eigen zeggen “de controle over haar lichaam”.
Uiteindelijk randt hij haar aan en trekt hij zichzelf daarna af. Vervolgens probeert ze snel weg te komen. Maar voordat Evert de deur van het slot haalt zegt hij: “Het lijkt me beter voor ons allebei als we het nooit meer hebben over wat hier is gebeurd.”
Jone vertelt in 'Kassa' hoe ze werd gestalkt en mishandeld door haar man: 'Werd drie uur lang in elkaar geslagen'
Maar Petra kan de gebeurtenis niet zomaar naast zich neer leggen. Na tien jaar gaat ze naar de politie en doet aangifte. Maar helaas blijft het bij een aangifte. Toch laat ze het er niet bij zitten.
Ze besluit hem een berichtje te sturen om hem te confronteren met zijn daden. “Ik verwachtte er eigenlijk niks van. Ik had van tevoren ook gegoogeld wat er zou gebeuren als je een bericht naar de dader stuurt. De meesten willen geen contact of je krijgt een lullige reactie. Maar Evert belde me direct terug.”
Een hele week lang houdt het contact aan en gaan ze na wat er gebeurd is. In het boek zijn de gesprekken vriendelijk en soms zelfs met humor. Volgens Petra is dat ook een stukje strategie: “Dat is ook de manier om bij interessante informatie te komen. Als ik er gelijk heel pittig in zou gaan, zou hij misschien meteen wegrennen.”
Mischa Blok over zoektocht naar moeder: 'Steeds weer m'n eigen verhaal herschrijven'
Maar dat gebeurt niet. Na wat bellen en appen spreken ze zelfs af. “Ik ging er met bonzend hart naartoe. Maar het was heel anders dan verwacht. Hij begon te huilen, terwijl hij best wel een macho-type is. Ik dacht dat hij wel door had wat hij had gedaan. Maar hij heeft het zich waarschijnlijk niet gerealiseerd. Dat vind ik heel bizar. Hij ziet een dader als iemand met tie wraps en met een wit busje. Maar dat was dit niet. Heel veel mensen kunnen een dader zijn.”
Dat is ook een reden waarom Petra dit boek schreef, vertelt ze: “Veel mensen hebben een stereotype beeld van een dader à la Marc Dutroux. En die worsteling zag je ook bij Evert. Hij was zich er destijds niet van bewust dat hij iets vreselijks aan het doen was, maar dat maakt het niet minder erg wat hij me heeft aangedaan.”
Inmiddels ziet Petra haar belager niet meer als een monster. “Dat had ik van tevoren niet verwacht, maar ik ben anders naar hem gaan kijken. Tijdens ons contact kwam ik erachter dat we makkelijk met elkaar konden praten, bijvoorbeeld over Spakenburg of de kerk. Als dit niet was gebeurd, waren we misschien wel kennissen van elkaar geweest. Ik vond het bijzonder om daarachter te komen.”
De gesprekken tussen Evert en Petra verlopen ondanks hun klik niet altijd even soepel en soms zelfs stroef. Evert vindt dat Petra te veel in het verleden leeft. Hij zei: “Laat het los en ga genieten van het leven, want op deze manier maak je het jezelf heel moeilijk.” Maar Petra vindt dat Evert veel te snel gaat. “Na een half uur vroeg hij me al om vergeving”, vertelt Petra.
Carenina Vermaat spreekt voor boek met vrouwen in ongezonde relaties: 'Kan iedereen overkomen'
Inmiddels hebben Petra en Evert geen contact meer. Wel heeft ze hem met een paar berichten op de hoogte gehouden van het boek. Maar hij heeft nooit gereageerd. “Ik kon wel zien dat hij de berichtjes heeft gelezen. Ik vind het ook niet erg dat hij niet meer heeft gereageerd. Ik heb het inmiddels wel meer losgelaten.”
Het is geen boek uit wraak, vertelt Petra. “Na de gesprekken realiseerde ik me dat er nog helemaal geen boeken waren over een confrontatie tussen een slachtoffer en een dader. Ik kon in ieder geval niks vinden. Ook vond ik heel veel boeken over verkrachting en veel minder over aanranding. Daarom vond ik ook dat dit boek er moest komen.
Toen de gesprekken met hem net klaar waren, was ik nog best boos. Maar hoe langer je aan je boek werkt, hoe minder boos je wordt. Ik wilde dat mensen iets aan het boek konden hebben. Dat kan niet bij een wraakzuchtig boek, denk ik.”
Na drie jaar is het boek af en het ligt inmiddels in de winkel. “Een heel surreëel gevoel. Het is nu echt. Het bestaat. Je hebt er zo lang aan gezeten en dan is het er. Drie jaar lang heb ik er iedere wakkere seconde aan gedacht. En dan heb je eindelijk het gevoel dat het echt gelukt is.”
Haar debuut krijgt hoogstwaarschijnlijk opvolging. “Ik heb mezelf nu wel als schrijver ontdekt. Maar dit was een verhaal dat ik moest vertellen en dat concept wil ik aanhouden. Het hoeft niet per se mijn eigen verhaal te zijn, maar dat kunnen ook de verhalen van anderen zijn. Ik wil eigenlijk alleen het podium nemen als ik ook écht iets te vertellen heb.”
Lees hieronder een fragment uit het boek Deere van Petra Madelon de Graaf.
Met de slaap nog in mijn ogen liep ik de trap af. Mijn vader stond bij de tv een ballon op te blazen.
‘Maar ik ben volgende week pas jarig!’ riep ik verbaasd. Vlug stopte hij de half
opgeblazen ballon achter zijn rug. Mijn moeder herschikte een slinger voor het raam en ging in haar grote, bruine fauteuil zitten. Alleen zij mocht daar zitten, maar ze paste er bijna niet in.
‘Petra, je bent geboren op Goede Vrijdag,’ zei ze enthousiast, ‘Jezus is toen
gestorven voor onze zonden. Er is toch geen mooiere dag om je verjaardag te
vieren?’
‘Maar ik word woensdag pas vijftien!’ Mijn moeder zuchtte en pakte het doosje Merci van tafel. De verpakkingen van de groene, blauwe en paarse chocolaatjes had ik al in de prullenbak zien liggen.
‘De familie komt zo. Het zou fijn zijn als jij jezelf ook nuttig maakt,’ zei ze waarna ze gebaarde naar een biljet van twintig euro dat op de kast lag. Terwijl ik het geld pakte, bestudeerde ze mij van top tot teen. Ik had nog steeds mijn favoriete nachthemd met daarop Tinkelbel aan.
‘Wat wil je dat ik doe?’
‘Haal de paling op bij Lammert van Klaas en trek wat fatsoenlijks aan.’ Chagrijnig slofte ik naar mijn kamer en pakte de lange bloemenrok die mijn moeder voor me had klaargelegd. De rok was zo keurig opgevouwen dat het leek alsof hij net uit de winkel kwam. Wanneer mijn moeder mij de was liet opvouwen, deed ze altijd de helft opnieuw. Het was nooit zo netjes als zij het wilde hebben.
Het was niet ver naar Lammert van Klaas; in Spakenburg lag alles dicht bij elkaar. Ik liep langs het huis van de burgemeester waar een opblaasbare ooievaar in de tuin stond. Vorige week was er een meisje geboren, de vierde dochter van het gezin. Er hing een slinger voor het raam met de tekst ‘Alweer een deere’: nog een meisje.
*Evert is de gefictionaliseerde naam uit het boek.
Irene (27) schrijft lied over aan Alzheimer overleden vader: 'Puur vanuit mijn hart'
