Lunch weggooien

Pascals eetstoornis begon rond haar vijftiende. “Het kwam vanuit onzekerheid en het gevoel dat ik als vrouw niet aantrekkelijk genoeg was. Mijn vriendinnen hadden vriendjes, terwijl ik door jongens werd gezien als een zusje. Toen ik begon met afvallen kreeg ik complimenten, wat ik als bevestiging zag dat ik nu wèl leuk, lief en goed genoeg was.”

“Het begon met iets ‘simpels’ als het weggooien van mijn lunch. Maar al snel begon ik steeds meer te schrappen. Op een gegeven moment volgde ik een shake-dieet en gooide ik zelfs de shakes weg. In een tijdspan van ongeveer een jaar begon mijn gewicht in een enorm rap tempo af te nemen. Rond mijn zeventiende zocht ik hulp.”

Sondevoeding

Niet alleen Pascal zelf merkte dat er iets mis was, ook haar moeder had door dat er iets niet goed was. “Ik ben samen met mijn moeder naar de huisarts gegaan, die mij heeft doorverwezen naar de jeugdpsychiatrie. Met mijn moeder heb ik toen een week gezinsbehandeling gevolgd, en heb ik in totaal twaalf weken lang dagopnames gehad. Daar kreeg ik allerlei vormen van therapie”, vertelt Pascal.

De behandeling sloeg aan. “Ik zat toentertijd in het examenjaar van het vwo en haalde, doordat het beter ging, mijn examens. In september begon ik aan de opleiding economie aan de universiteit. Vanaf toen ging het bergafwaarts. Ik kon mijn plek niet vinden en voelde me de vreemde eend in de bijt. Ik kwam in een sociaal isolement terecht dat mijn eetstoornis de ruimte gaf. Mijn gewicht ging heel snel achteruit en mijn bloedwaardes waren slecht. Ik werd twee keer in het ziekenhuis opgenomen, waar ik sondevoeding kreeg. Door de opnames moest ik stoppen met mijn opleiding.”

Lees ook
Sophie (24) heeft al twaalf jaar anorexia: ‘Mijn hulphond helpt me te genezen’

Psychiatrische unit

Na een jaar ging Pascal niet vooruit en dus besloot ze weer aan haar opleiding te beginnen. “Ik heb mijn opleiding op één gezet, mijn eetstoornis op twee. Het fluctueerde in die tijd enorm, ik kwam aan en viel weer af. Maar ik was gefocust op school, niet op het behandelen van mijn eetstoornis.”

Vorige zomer haalt Pascal haar bachelor. “Toen was het tijd voor het behandelen van mijn eetstoornis. De eerste behandeling die ik kreeg sloeg niet aan en werkte averechts. Alle verantwoordelijkheid lag bij mij, iets waar ik nog niet klaar voor was. Vanaf toen is het enorm snel achteruit gegaan. Ik ben nog eens twee keer opgenomen. Toen heb ik per ongeluk een te hoge dosis lorazepam gekregen, op de psychische afdeling in het ziekenhuis. Dat was een hele nare ervaring omdat ik mij achteraf niets meer kon herinneren. Mensen moesten mij vertellen wat ik had gedaan en wat ik had gegeten.”

Op het randje van de dood

Vanaf afgelopen januari is Pascal thuis geweest. “Het ging slechter en slechter. Tot op het punt dat ik helemaal niets meer at. Zelfs een klein beetje groente braakte ik uit. In maart hoorde ik dat er plek was voor een klinische opname, waar hele lange wachtrijen voor zijn. Een paar dagen later werd ik gebeld dat ik toch niet mocht komen, omdat daar iemand was die ik uit het verleden kende en niet wilde dat ik daar opgenomen werd. Toen voelde ik mijn wereld instorten.”

Pascal kan rond die tijd alleen nog maar liggen. “Staan, lopen, traplopen – ik kon het allemaal niet meer. De mensen om me heen waren bang dat ik zou overlijden. Een paar weken later kon ik in een andere kliniek terecht. Ik kreeg daar een internist, die achteraf aan mij vertelde dat ze bij mijn binnenkomst ernstig twijfelde of ik niet met spoed opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Ik was op het randje van de dood. Eén week langer had ik niet overleefd.”

Refeeding syndroom

De eerste weken in de kliniek waren enorm heftig. “Ik kreeg het refeeding syndroom, dat krijg je wanneer je na lange tijd niet eten weer begint met eten. Het is gevaarlijk voor je hart en je kan veel vocht vasthouden. Dat gebeurde bij mij, in korte tijd kwam ik twaalf kilo aan vocht aan. Dat was zó zwaar. Lichamelijk, maar ook geestelijk. Mijn benen werden gezwachteld. Ik zat van mijn voeten tot mijn liezen in het verband. Zo werd het vocht afgedreven, en verloor ik de kilo’s ook weer.”

Tot half juni zat ze in de kliniek. “Toen ik weer thuiskwam moest ik enorm wennen. Ik miste de structuur van de kliniek. Inmiddels gaat dat beter. Ik moet wel nog veel kilo’s aankomen, maar daarbij krijg ik hulp van een particuliere diëtiste. Ook heb ik een coach, die mij één op één helpt.”

Passie kookt

Op de instagrampagina @passiekookt deelt Pascal heerlijke recepten, maar geeft ze ook korte updates over haarzelf. “Ik heb altijd al een passie gehad voor eten en koken, ook al klinkt dat heel tegenstrijdig met mijn eetstoornis. Mijn Instagram is een soort online journal, waarin ik mijn liefde voor koken deel en waarin ik mijn gedachtes opschrijf. Al kan ik er maar een iemand mee helpen, dan is dat voor mij voldoende.”

Lees ook
‘Laten we sámen eten’: Zó helpt TikTok-ster jonge mensen met eetstoornissen