Rob Oudkerk (63) was Tweede Kamerlid en wethouder van Amsterdam. Hij trad in 2004 af vanwege zijn bezoek aan een omstreden tippelzone in de stad.

“Achteraf is het makkelijk praten natuurlijk, toch heb ik de laatste jaren veel gereflecteerd. Het was nodig, ik wilde begrijpen hoe het kwam dat ik zo’n lelijke versie van mezelf was geworden. Mijn vriendin Francisca heeft daarin veel betekend, we hebben elkaar eindeloos veel geschreven over het leven, onze keuzes, trouw en de liefde. We kenden elkaar nauwelijks toen het mailen begon – de aanleiding was een column van mij over trouw en ontrouw –, er hing niks vanaf, dat maakte het makkelijk om open te zijn. ‘Maar waaróm ben je dan zo’n zelfingenomen mannetje geworden?’, vroeg ze. Met de kennis van nu kan ik niet anders dan constateren dat het ongezonde geldingsdrang was. ‘Kijk naar mij, ik deug, ik kan het verschil maken!’. Als ik mijn familiegeschiedenis naga, is dat niet vreemd. Op mijn ouders en grootvader na, is onze hele familie omgekomen in Auschwitz. Mijn grootvader werkte voor de Joodse Raad en heeft de Duitsers in die rol mogelijk nog geholpen ook. Ik voelde me het Joodse jongetje dat alle pijn en fouten goed moest maken.

In mijn rol van huisarts vond ik dat ik te weinig voor de maatschappij kon doen. Ik wilde meer betekenen, daarom ging ik in de politiek. In de Kamer kreeg ik alle ruimte mezelf te manifesteren. Je moet heel hard werken om 76 mensen aan jouw kant te krijgen; fel debatteren is een must. Toen ik eenmaal doorhad hoe het spel gespeeld werd, gaf dat een kick. Ik genoot van mijn politieke successen: ik deed ertoe. Mijn ego groeide – ook privé. Van discussies met vrienden of mijn ex-vrouw maakte ik hele debatten: constant aan het woord zijn, overdrijven, onderbreken. Ik voelde me belangrijk en onaantastbaar.

De bagger die ik over me heen kreeg toen bekend werd dat ik prostituees bezocht, wens ik niemand toe. Ik moest mijn kinderen uitleggen wat een hoer was en waarom er fotografen bij hun school stonden; dat vond ik het allerergst. Mijn vrienden oordeelden snoeihard over mijn gedrag, we voerden intense gesprekken waarbij zij ook zichzelf niet ontzagen. Uiteindelijk heeft het onze vriendschap verdiept. Ik kan nu wel zeggen dat die vreselijke periode ergens ook louterend is geweest. Als ik terugkijk op Rob 1 – zo noemt Francisca hem – vind ik het zonde dat ik zo lang niet inzag wat er echt toe doet. Liefde, aandacht voor je relatie en je kinderen, verbinding; ik ben eindelijk in staat de waarde daarvan te voelen. Het heeft me enorm veranderd, ook in mijn werk. Ik geniet ervan als het lukt om mensen samen te brengen, dat is de enige manier om dingen voor elkaar te krijgen. Egotripperij leidt tot niets, voor niemand. Toch zeggen mensen bij kennismaking nog steeds: ‘Oh, jóú ken ik wel’. Dan denk ik: je kent me helemaal niet, je hebt alleen wat over me gelezen. Maar de meningen van anderen bepalen mijn geluk niet meer.”

Lees ook
Mark gaat op de foto voor LINDA.man: ‘Welkom op ‘Botox Coming Out Day’

Fotografie: Robin de Puy
Styling: Salimah Gablan
Visagie: Bianca Fabrie