Iedereen verdient een uitvaart die recht doet aan wie hij of zij was, vindt uitvaartverzorger Iede Hoorn. Want hoewel de dood verdrietig en schrijnend is, is er ook zoveel liefde.
“Wacht even, hoor. Ik zit in de auto en zet je op de speaker, dan kan mijn vrouw ook mee luisteren.”
Ik ben zojuist gebeld door een man wiens schoonmoeder niet lang meer te leven heeft. Naar eigen zeggen heeft hij een bijzonder verzoek. Nu ben ik niet heel snel meer onder de indruk van verzoeken, maar ik laat me graag verrassen.
“Hallo”, roept de vrouw naast hem.
“Hoi!” reageer ik opgewekt.
“Het gaat dus om mijn schoonmoeder”, begint de man te vertellen. “Mijn schoonvader is in 1993 overleden en destijds begraven. Dat is een prachtig graf en daar is in principe ook een plekje voor mijn schoonmoeder gereserveerd. Alleen wil zij gecremeerd worden en wij merken eigenlijk ook dat we het graf helemaal niet zo vaak bezoeken, dus vroegen wij ons af of we mijn schoonvader kunnen opgraven en cremeren, zodat we ze samen kunnen uitstrooien. Dat lijkt ons en mijn schoonmoeder een erg fijn idee.”
“Uiteraard, dat kan ik regelen. Ik kan ook een mooie nieuwe kist voor hem regelen…”
“En”, breekt de vrouw in, “zou het ook mogelijk zijn als hij dan in de aula naast moeder komt te staan?”
“Wat bijzonder, dan worden ze als het ware herenigd. Dat lijkt me waanzinnig mooi”, reageer ik enthousiast. Ik zie het ook meteen helemaal voor me. Twee kisten naast elkaar, mooie foto’s van vroeger ernaast, veel bloemen en kaarsen. Een gangbaar verzoek is het inderdaad niet, maar ik denk dat het prachtig wordt.
We praten nog wat verder en ik probeer ze met een paar korte vragen iets beter te leren kennen, zodat ik ze wat gerichter kan helpen.
“We hebben een zaak in Amsterdam”, vertelt de man. “Mijn schoonouders zijn ermee begonnen en we hebben het met elkaar groot gemaakt, een echt familiebedrijf dus.”
“Hoe heet het? Ik woon in Amsterdam, dus misschien ken ik het wel?”
“Het is op de Wallen.”
“Een coffeeshop of zo?”
“Erotisch entertainment.”
Hij noemt de naam van de nachtclub en het zegt me inderdaad iets. Nu loop ik de Wallen niet plat, maar dit is volgens mij wel een van de grotere en bekendere clubs. Mijn hoofd krijgt direct allerlei ideeën en ik voel aan alles: het opgraven van schoonvader wordt waarschijnlijk het minst bijzondere aan deze uitvaart.
'Maartje (23) is zwak, maar scherp als het over haar uitvaart gaat: de dag van haar overlijden noemt ze haar bevrijdingsdag'
Een tijd later word ik gebeld dat mevrouw verdrietig genoeg is overleden. Het opgraven van meneer en het concreet uitwerken van de uitvaart kan beginnen. Ik ga naar de familie thuis om alles door te spreken en het is eigenlijk ontzettend gezellig. Het gesprek verloopt makkelijk en het zijn gewoon hele leuke, toegankelijke mensen.
“Gaat er bij de uitvaart ook nog iets terugkomen van jullie club? Jullie ouders hebben toch hard gewerkt om het op te zetten en het is een groot onderdeel van hun leven geweest.”
De familie kijkt elkaar even aan.
“Het kan ook iets kleins zijn, een meer symbolisch iets.”
“Ik weet het niet”, zegt de schoonzoon die contact met me heeft opgenomen. “We willen toch wat meer op de achtergrond blijven. We hebben privé en werk altijd gescheiden gehouden.”
Dit is uiteraard helemaal hun keuze, maar later blijkt dat ik toch een zaadje heb gepland, want ik word gebeld met de melding dat de plannen zijn gewijzigd:
“We gaan een paal huren.”
Ik denk niet dat ik het ooit heb gehoord, maar het is zo passend bij deze mensen. Zo eigen, zo persoonlijk, zo mooi.
Een paar dagen later is het de dag van de uitvaart. Voor de genodigden is de paaldansact nog een verrassing. Terwijl de dochter een laatste keer met haar moeder aan het tutten is en zichzelf en haar overleden moeder van een make-upje voorziet, kletsen we samen over de act:
“We hebben een meid en die is echt ongelofelijk goed in de paal. Ze heeft voor de gelegenheid een zwart pakje uitgekozen, met een cape. Wat denk jij? Is dat wat?”
“Ik denk vooral dat ik dit gesprek nog nooit in mijn carrière heb gevoerd of nog ga voeren”, lach ik. Ik had nooit durven dromen dat mijn werk zo divers zou worden.
Wanneer de genodigden binnenkomen, zien ze natuurlijk de paal achter de kisten staan. Ik verwijs ernaar in mijn openingswoord, dat het er staat als symbool. De act houd ik graag nog een verrassing. Het is een prachtige, intieme ceremonie en wanneer ik afsluit en de mensen vraag een laatste groet te komen brengen op het slotnummer, komt de danseres op.
Tijdens The Show Must Go On loopt ze sexy naar voren en gooit haar cape af. Ik zie dat ze stiknerveus is – tja, het is ook haar eerste dans op een uitvaart en ze had mij toevallig net voor aanvang verteld dat ze ontzettend bang is voor de dood en voor overleden mensen – maar ze loopt stug door naar de paal en doet dan waar ze goed in is. Een laatste performance voor de twee kisten.
Het is een indrukwekkend gezicht, ik kan het niet anders omschrijven. Iedereen gaat die dag naar huis met een glimlach en warme herinneringen aan de mensen die ze zo gaan missen. Als uitvaartverzorger kan ik me niet meer wensen.
'Annet was een zonnetje: ze had veel pijn, toch dacht ze op haar sterfbed nog aan de mensen van wie ze hield'
