In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Sandy (29), moeder van Glenn (2). Door haar postpartum depressie wilde ze haar zoon meerdere keren iets aandoen.
“Begin 2020 beviel ik van Glenn. Alles liep eigenlijk best goed, tot de dag waarop de kraamzorg vertrok. Vanaf dat moment begon hij elke dag te huilen. Of nee, krijsen. Het was echt oorverdovend en ging wel twintig uur per dag door. Het was echt niet te doen.
Ik zocht meermaals hulp bij het consultatiebureau en de huisarts, we keken naar intolerantie van koemelk en experimenteerden met voeding. Maar het hield gewoon niet op. Ik zat er na een week of zes helemaal doorheen: ik sliep amper, at minder en werd gewoon langzaam krankjorum van het gekrijs.
Via via kwam ik bij een babyvoeding-expert terecht, zij adviseerde de zoveelste voedingswijziging. Maar wél de wijziging die werkte. Na een week hield hij zijn eten binnen en huilde hij alleen nog maar als hij honger had. Het werd een heel tevreden mannetje dat uit zichzelf ging slapen. Onvoorstelbaar.”
“Dat omslagpunt kwam precies toen hij een weekend bij mijn moeder was. Ik had die dagen nog een huilend kind gehad, dus toen ik in het weekend een telefoontje van haar kreeg dat alles ‘hartstikke goed’ ging, zakte ik door mijn hoeven. Een combinatie van hormonen, slaaptekort en onbegrip: hoe kón dit? Waarom was hij daar ineens stil, waarom niet bij mij? Ik begon te hyperventileren en heb geschreeuwd dat ze dat tyfuskind mocht houden.
Vanaf dat moment ging het heel snel bergafwaarts. Er was iets geknapt, maar ik had zelf niet door hoe ernstig de situatie was. Met Glenn ging het eigenlijk hartstikke goed, hij huilde alleen nog maar als hij honger had. Maar huilen was voor mij uitgegroeid tot zo’n enorme trigger, dat het meteen voelde alsof hij nooit meer zou stoppen. Ik heb meermaals tegen hem staan schreeuwen boven het wiegje en zelfs twee keer kort een kussen op zijn hoofd gedrukt. Ik leefde gewoon in een totaal andere wereld. In mijn hoofd was hij geen kind meer, maar een stoorzender.
Pas toen ik hem voor de derde keer iets aan wilde doen kwam de wake-up call. Na een nachtvoeding begon hij te huilen en ik greep hem bij zijn nekje. Ik kan me nu echt níet meer voorstellen dat ik dit hem zou aandoen, maar het gebeurde. Toen ik realiseerde wat ik aan het doen was riep ik mijn man wakker en ben ik de kamer uit gevlucht. De volgende ochtend belde ik de huisarts voor hulp.”
“Daar vertelde ik dat ik waarschijnlijk leed aan een postpartum depressie, maar ik verzweeg dat ik mijn kind meermaals iets aan had willen doen. Ik werd op een wachtlijst gezet en ging naar huis. Daar wachtte mijn moeder op me, die door had dat er veel meer nodig was. Ze belde de crisisdienst, die diezelfde avond nog langskwam. Echt in van die stofjassen, een heel bizarre ervaring. Ze wilden me direct opnemen, maar ik zat nog half in ontkenning: dát was toch niet nodig?
Ik voerde de weken daarna wél gesprekken met een psychiater en startte met antidepressiva, maar dat werkt natuurlijk nog niet meteen. Na een gigantische ruzie met zowel mijn ouders als partner – ik was gewoon knettergek – heb ik alsnog om een opname gevraagd.
Ik kwam, samen met Glenn, op een moeder-kind afdeling terecht. Zo noemen ze het tenminste. Je zit gewoon grotendeels alleen opgesloten en mag alleen onder begeleiding bij je kind zijn, in een aparte ruimte. Er zaten allerlei mensen op die afdeling, de een nog gekker dan de ander. Na veel overleg leek het iedereen toch beter dat ik elders behandeld zou worden.”
“Ik ben toen, samen met Glenn, bij mijn moeder ingetrokken. Zij zorgde voor ons en zag erop toe dat ik mijn therapie volgde. Na een maand of negen kon ik door naar de POP-poli, waar ik ook EMDR-therapie heb gehad. Ik ben nog steeds onder behandeling voor depressie, maar het gaat echt stukken beter. Ik heb inmiddels ook een hele goede band met mijn zoon kunnen ontwikkelen. Het is heel verdrietig dat ik zijn eerste halfjaar heb gemist.
Elk jaar krijgen zo’n 23.000 vrouwen een postpartum depressie. Het is gelukkig niet bij iedereen zo heftig als bij mij, maar ze hébben het wel. Toch heb ik het idee dat we hier nog heel weinig over praten. Voor de buitenwereld moet het allemaal maar fantastisch zijn: lekker kraamvisite ontvangen en na drie maanden weer hup, aan het werk. Maar dat is gewoon niet voor iedereen de realiteit. Laten we dat gesprek openbreken. Ja, een kind krijgen is iets heel moois, ik zou Glenn nóóit meer willen missen, maar we moeten de moeilijke kanten ook bespreekbaar maken. Ook als het confronterend is.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Indy heeft een angststoornis: 'Ik wil niet dat iemand mijn baby vasthoudt'
