In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Natasja (51), die tot drie keer toe zwangerschapsvergiftiging kreeg. Ze vertelt het verhaal van haar eerste.
“Wat waren mijn man en ik gelukkig toen ik, precies twee jaar na mijn miskraam, zwanger bleek te zijn. De eerste weken waren we helemaal in de wolken, maar ook bang dat er weer een miskraam zou volgen. Maar na een aantal echo’s bleek alles in orde en de zwangerschap verliep soepel, tot week 27. Toen begon ik me niet lekker te voelen. Een aantal onderzoeken toonden gelukkig niets ernstigs aan, dus ging ik daarna gewoon door. Mijn verloskundige hield me wel extra goed in de gaten.
Bij een nieuwe controle ontdekten ze dat mijn bloeddruk heel hoog was en dat er eiwit in mijn urine zat: ik moest opgenomen worden. Daar lig je dan ineens, op een kamer met lotgenoten. Na vijf dagen mocht ik weer naar huis, maar ik werd wel in een soort monitoringsprogramma geplaatst. De ene dag kwam een verpleegkundige thuis mijn waardes controleren, de andere dag moest ik daarvoor naar het ziekenhuis. En tussendoor was bedrust het devies, waardoor ik me opgesloten voelde in mijn eigen huis. Ook kreeg ik last van een nieuwe klacht: flinke hoofdpijn.”
“Bij de eerstvolgende controle bleek dat ik pre-eclampsie had, zwangerschapsvergiftiging. Ik moest in het ziekenhuis blijven tot mijn kindje zou komen. Aan de ene kant heel heftig, maar ook een opluchting: daar werd de situatie in ieder geval 24/7 in de gaten gehouden. Langzaam maar zeker ging ik steeds verder achteruit. De hoofdpijn werd heftiger, ik zag wazig, alles jeukte en mijn eiwit rees de pan uit.
Op een avond werd ik ineens helemaal niet goed. Ik kreeg een katheter en infuus met magnesiumsulfaat. Mijn bloeddruk was 170 over 110 en wilde maar niet naar beneden. Om m’n hersenen te beschermen werd er nog extra magnesiumsulfaat bijgespoten en dat was echt afschuwelijk. Het leek wel alsof mijn bloed, ogen en hersenen kookten. Ze vertelden me wel dat ik het warm zou krijgen, maar hier was ik niet op voorbereid.
Die nacht is de vreselijkste nacht van mijn leven geweest. Ik durfde niet te gaan slapen omdat ik bang was niet meer wakker te worden. Ook zag ik continu flitsen als ik mijn ogen dicht had, een soort zappende tv met beelden van mezelf. Heel angstwekkend.”
Sarah had een slapeloos kind: 'Ik heb zelfs iemand met salie laten zwaaien'
“De volgende dag kreeg ik een echo, waaruit bleek dat mijn kleintje niet meer was gegroeid en het onprettig begon te vinden in mijn buik. De baby moest gehaald worden. Dat ging ineens waanzinnig snel. Toen ik weer terugkwam op mijn kamer werd verteld dat ik binnen vijftien minuten naar de ok gereden zou worden. Een ruggenprik mocht niet, omdat mijn bloed niet goed meer was. Onder algehele narcose werd die middag onze Yamie geboren, via een spoedkeizersnede. Nog geen vier pond.
Mijn wond bleef maar nabloeden, dus heb ik een paar extra uur op de verkoeverkamer doorgebracht. Toen ik wakker werd had ik ineens een kind. Heel onwerkelijk, want ik was nog te ziek om dat echt te beseffen. En stoned als een garnaal ook, door de morfine. Na een paar uur heb ik Yamie heel even vast kunnen houden, daarna werd ik ontzettend misselijk en moest ik weer slapen. Al met al: geen soepele start.”
De twee dagen daarna waren nog zwaar, maar daarna klaarde het op. Ik spendeerde zoveel mogelijk tijd bij de couveuse zodat we toch een band konden ontwikkelen. Uiteindelijk mocht ik het ziekenhuis verlaten, Yamie na drie weken ook. De eerste periode thuis was ontzettend spannend, maar heerlijk. Nu konden we eindelijk papa en mama zijn, zonder bemoeienissen van dokters en verpleegkundigen.
Drie jaar later raakte ik nogmaals zwanger. Toen kreeg ik lichte zwangerschapsvergiftiging, maar ging het fout na de vacuümbevalling: ik verloor enorm veel bloed omdat de placenta niet wilde komen. Bij twee bevallingen was het dus erg spannend, de derde verliep relatief soepel: ik mocht meteen naar huis. We waren daarvan zó in de war dat ze ons een extra nacht hebben laten blijven, om te wennen aan het idee dat het ook gewoon goed kan gaan.
Tegen andere vrouwen met zwangerschapsvergiftiging zou ik graag willen zeggen: luister goed naar je lichaam. En neem naderhand ook de tijd voor je herstel. Dat heb ik niet gedaan toen en daar heb ik best spijt van. Schrijf op wat je voelt en vraag, als je gaten in je geheugen hebt, je dossier op zodat je goed begrijpt wat er allemaal gebeurd is.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Melissa raakte per ongeluk zwanger na zware postnatale depressie: 'Pure paniek'
