In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk’ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken. Helemaal als je een zwangerschapsvergiftiging oploopt.
Daarover vertelt Marjolijn (30), moeder van een zoon (8 maanden). Bij haar had de zwangerschapsvergiftiging niet alleen effect op haar zwangerschap, maar ook op haar eerste maanden als moeder.
“Ik had de eerste weken van mijn zwangerschap nergens last van, maar met zestien weken kreeg ik bekkeninstabiliteit. Ik kon niet zitten, staan of liggen en belandde al snel in de ziektewet. Mijn hele leven stond stil: ik kon niet werken, met de hond naar buiten, autorijden of wát dan ook.
Wekelijks zat ik huilend bij mijn controles, maar dit ‘waren zwangerschapsklachten, het hoorde erbij’. Dat de baby wat klein bleef en dat ik héél veel vocht vasthield was ook geen reden tot zorgen, hoorde ik.
Ik was nog nooit zwanger geweest, dus had geen idee hoe het hoorde te voelen. De weken verstreken en ik beet mezelf met tranen door alles heen. Tussendoor zijn mijn man en ik getrouwd en kort op huwelijksreis geweest. Omdat ik zo’n pijn had en me zo slecht voelde heb ik alles in een waas meegemaakt. Vreselijk zonde, want dit doe je maar één keer.”
“In week 35 werden bij de controle voor de zekerheid mijn waardes nogmaals gecheckt, want door al dat vocht leek ik een soort opgeblazen ballon. Wat bleek? De eiwitwaarde in mijn urine was boven de 800, waar je met een waarde van 300 al zwangerschapsvergiftiging hebt. Ik moest met spoed richting ziekenhuis, waar ik moest blijven ter observatie.
In de ochtend van dag drie stond er een groep artsen om mijn bed die aankondigden dat het nodig was om de baby te halen. Daar was ik fysiek én mentaal helemaal nog niet klaar voor: ik zat er totaal doorheen. Ze haalden mijn zoontje met een spoedkeizersnede, die gelukkig goed ging. Hoe het was? Geen idee. Ik herinner me hier niets meer van, alleen via foto’s en verhalen achteraf.”
Moeder worden was zwaar voor Femke: 'Onderschatte hoe erg ik mijn eigen ouders zou missen'
“Ook in de eerste weken na de bevalling kreeg ik weinig bewust mee. Sowieso lag ik de eerste twintig dagen nog in het ziekenhuis, te herstellen van de zwangerschapsvergiftiging. Dat was moeilijk, want de hele dag door gebeurt er van alles aan controles en drukte: ik wilde gewoon met rust gelaten worden.
Het voelde niet alsof het kleine baby’tje in de couveuse van mij was. Ik kon hem niet verzorgen of verschonen omdat ik me zo beroerd voelde, vijf minuten op mijn eigen benen staan was al een uitdaging. Als ik hem naast me zag liggen, voelde ik daar niets bij. Geen trots, geen liefde, geen band. Mijn lijf stond nog zo in de overlevingsstand dat er geen ruimte was voor de baby.
Ik was ook bang om naar huis te gaan: dat zou kraambezoek betekenen. Nog meer drukte dus, en doen alsof alles goed gaat. Dat leek me veel te zwaar, omdat ik dat helemaal niet zo voelde. Ik weet niet of ik echt een postnatale depressie had, maar het heeft er sowieso dicht tegenaan gezeten. Dat merkten ze uiteindelijk in het ziekenhuis ook. Ze gaven me extra begeleiding omdat ze merkten dat het niet helemaal goed ging.”
“Mijn man heeft daarna vier maanden fulltime voor mij en de kleine gezorgd. Om dat te laten werken, moesten we thuis wel de rem erop gooien. Familie en vrienden wilden natuurlijk langskomen, maar dat hielden we af. Ik heb vier maanden lang niemand gezien, op (schoon)ouders na. Zolang ik maar niet ‘gezellig’ hoefde te doen of praten ging alles goed.
Ik vond het natuurlijk heel moeilijk dat door de nasleep van die zwangerschapsvergiftiging alle verantwoordelijkheden bij mijn man kwamen te liggen en kreeg last van een schuldgevoel. Naar hem, maar ook naar mijn baby. Ik deed ze allebei tekort, vond ik. Met andere woorden: het was écht een heel pittige start van het moederschap.”
“Nu zijn we weer een paar maanden verder en mijn band met de baby is gelukkig goed. Hij is het vrolijkste kind ooit en we hebben ontzettend veel lol, in mijn hoofd krijg ik steeds meer ruimte om de mooie dingen te zien. Er is veel verschil met een paar maanden terug, al merk ik dat de babyverzorging vaak nog op de automatische piloot gaat. Ik ben nog heel snel moe en overprikkeld.
Ondanks deze bak ellende zou ik heel graag nog eens zwanger raken, in de hoop dat het dan beter gaat. Ik weet nu in ieder geval hoe het níet moet voelen, zeg maar.
Vrouwen die zich misschien in mijn verhaal herkennen, kan ik vooral aanraden om naar hun gevoel te luisteren en te praten. Een gebroken been is zichtbaar, maar als je mentaal aan de grond zit is het véél moeilijker om aan te geven als je hulp of tijd nodig hebt. Het is oké als het niet meteen goed gaat. En daarnaast: praten helpt om vrede te krijgen met een bepaalde situatie. Bewaak je grenzen, wees lief voor jezelf én gun jezelf de tijd. Het duurt zolang het duurt, maar het komt goed.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Quinty (22) kreeg vier miskramen: 'Mensen zeggen 'het lukt nog wel', maar zo voelt het niet'
