Thuissituatie

“In het kort: mijn oudste heeft afgelopen maand het besluit genomen om volledig bij mij te komen wonen. De vader van mijn jongste heeft net gekozen om afstand te willen doen van Marc. Mijn thuissituatie ziet er in één week tijd volledig anders uit. Waar ik eerst om de week een weekend helemaal voor mezelf had, ben ik nu ineens fulltime moeder van twee inwonende kinderen met een enorm leeftijdsverschil.

Met de vader van Dan had ik jarenlang goede afspraken over co-ouderschap. Eerst week op, week af, daarna wisselden we om twee weken zodat Dan iets minder vaak zijn spullen hoefden te pakken. Zijn belangen stonden – en staan nog steeds – altijd voorop. Maar goed, Dan wordt natuurlijk ook ouder en liet laatst uit zichzelf weten dat hij behoefte had aan meer vastigheid. Hij wilde graag op één plek wonen: bij mij.”

Grote verandering

“Dat konden we gelukkig in goed overleg regelen, maar het is nogal een verandering. Ineens heb ik permanent een extra persoon in huis, die pubert en veel discussie aangaat. Daarnaast komt er een bak werk bij, met extra was, dagelijks koken en achter hem aan zitten: is het huiswerk al af?

Het heeft ook impact op mijn sociale leven. Waar mijn jongste van drie op tijd naar bed gaat, blijft Dan al op tot een uur of 21.00. Dan is het lastig om een dateleven te hebben of thuis iemand uit te nodigen: alles staat helemaal stil. Ik heb daar nu veel minder behoefte aan, maar op de lange termijn lijkt het me wél fijn om een stabiele relatie op te bouwen. Zodat ook Marc een vaderfiguur krijgt, want die is hij nu ineens kwijt.”

Beperkte omgang

“Voordat Marc werd geboren waren zijn vader en ik al uit elkaar. Het was een ongezonde relatie waar ik, uit zelfbescherming, uit ben gestapt. Het eerste jaar hebben we een omgangsregeling volgehouden. Ik zorgde fulltime voor Marc, zijn vader kwam (met begeleiding vanuit een stichting) bij mij thuis langs voor bezoek.

Op een gegeven moment vond hij dat niet genoeg meer en spande hij een rechtszaak aan: hij wilde gezag en omgang. Hij kreeg alleen het laatste: elke week mocht Marc een paar uur met hem mee. Ik vond het niet fijn, maar gunde mijn zoon ook zijn vader – ook al verliep de communicatie heel slecht.

Een paar maanden later kwam de tweede rechtszaak: hij vroeg om weer gezag en omgang, specifiek voor vakanties en om het weekend. Eigenlijk zoals heel veel stellen het doen, en wat ook prima kan in een gezonde situatie. Deze keer kreeg hij alles toegewezen. Ik sliep er een poos slecht van, maar na verloop van tijd leek het steeds beter te gaan. Tot ik ineens een telefoontje kreeg: ‘Ik kom hem brengen, ik weet niet wat ik met hem moet. Ik voel de band niet’.”

Afstand nemen

“Drie weken lang bleef het stil van zijn kant, daarna kreeg ik een mail waarin stond dat hij officieel afstand wilde nemen van zijn zoon. Later gaf hij toe dat hij de rechtszaken vooral had aangespannen omdat hij ‘zoveel mogelijk wilde krijgen’, maar verder niet echt had nagedacht over wat het inhield.

Nou, dat was het dan? Hadden we na veel gedoe een constructie waar we allebei mee konden leven, draait hij 180 graden en moest alles weer anders. Ik begrijp het gewoon niet: hoe kun je ineens zo van mening veranderen en definitief afstand nemen?

Als moeder heb ik pijn voor mijn kind, ik gun hem zoveel meer dan dit. Maar tegelijk ben ik opgelucht: nu kunnen we eindelijk dit hoofdstuk afsluiten. Ik moet door en wil me richten op een goede toekomst voor mijn zoons. Het is zoeken naar balans en ik heb continu het gevoel dat ik hen tekort doe, maar ik ben vastberaden hen alle liefde te geven die in me zit. Maar ja, pittig is het wel, zoveel veranderingen in korte tijd. Dit is niet wat je voor je ziet.”

Deel jouw verhaal

Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.

Sandy wilde haar baby iets aandoen: 'Ik zag hem niet meer als kind, maar als stoorzender'Lees ook