In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Mandy (34), moeder van een zoon (1 jaar). Haar relatie sneuvelde tijdens de zwangerschap.
“Ik kon mijn geluk niet op, toen ik na twee jaar proberen ineens een positieve zwangerschapstest in handen had. Na zes jaar relatie waren we helemaal klaar voor deze volgende stap. Helaas liep de zwangerschap niet zoals gehoopt. Ik kreeg Hyperemesis Gravidarum, extreme zwangerschapsmisselijkheid. Ik gaf gemiddeld zes keer per dag over, alles eruit. Je snapt dat ik na een paar maanden niet veel meer waard was. Medicatie hielp niet en ik deed boodschappen met mijn ‘favoriete’ spuugemmer in de kar.
Rond 27 weken trok ik het niet meer. Ik was leeg, uitgeput en kon mezelf niet meer tot het huishouden zetten. Mijn man kon daar weinig begrip voor opbrengen, die vond dat de misselijkheid ‘bij de zwangerschap hoorde’. Stond ik dan, in mijn uppie kotsmisselijk de kinderkamer te schilderen. Ik dacht eerst dat het vluchtgedrag was voor het vaderschap, maar na een paar weken daalde in dat dit onderdeel was van een groter patroon. Een patroon waar ik mijn kind voor wilde beschermen. Ik heb mijn tas gepakt en ben bij een vriendin ingetrokken.”
Chloé (31) had hyperemesis gravidarum: '8 opnames gehad, echt alles deed pijn'
“Ik gaf hem nog wat tijd om aan zichzelf te werken, maar geen resultaat. Toen heb ik definitief een punt achter onze relatie gezet. Maar ja, toen stond ik er dus wel alleen voor. Met HG en een enorme to-do-lijst voor de komst van ons kindje. Verschrikkelijk moeilijk vond ik dat, maar ik was ook opgelucht omdat de kogel door de kerk was. Gelukkig had ik fantastische hulp van vrienden en familie, waardoor ik de boel snel op de rit had.
Over de zwangerschap had ik oppervlakkig contact met mijn ex. Afspraken maken was moeilijk met hem, hij hield zich financieel ook afzijdig. Erg moeilijk allemaal. Hij stelde zichzelf op als slachtoffer, omdat ik hem verlaten had. Tja. Ik kon hém goed aan de kant schuiven, maar voelde me wel schuldig tegenover mijn kind: zou die iets merken van alle stress in mijn lijf? Kon ik dit wel alleen?”
“De rest van mijn zwangerschap verliep ook hobbelig: harde buiken, blaasontstekingen en als kers op de taart ook nog corona met 35 weken. Ik kon niet wáchten tot de bevalling begon, maar helaas: mijn zoontje kwam anderhalve week over tijd. En ook dat ging niet van een leien dakje. Ik had al urenlang hevige weeën, maar bleef steken op twee centimeter ontsluiting. Slapen ging niet, liggen ging niet… Het was geen pretje. Na een dag kreeg ik in het ziekenhuis een ruggenprik én weeënopwekkers. Helaas reageerde de baby slecht op dat laatste, waardoor die weer naar beneden werden geschroefd.
Er ging een hele nacht overheen, met weinig schot in de zaak. Verder dan 5 centimeter kwam ik niet. Het werd een keizersnede, die ineens wél heel snel ging. Binnen tien minuten na de mededeling lag ik al op de ok, de paniek sloeg me om het hart. Godzijdank ging alles goed: mijn kleine man kwam een uur later ter wereld. Kerngezond.”
Laura voelde maandenlang geen band met haar zoon: 'Ik werd er onzeker van'
“Het gaat nu hartstikke goed met mij en m’n zoon. De enige bron van stress is eigenlijk zijn vader. Hij maakt me op allerlei manieren het leven zuur en komt zijn afspraken niet na. Ik had gehoopt dat hij een band kon opbouwen met hem, ook ná het eind van onze relatie, maar zoals het nu gaat wordt dat heel lastig.
Mijn zwangerschap en bevalling waren erg heftig, mijn lijf is nog altijd niet helemaal de oude, maar het is het allemaal waard geweest. Ik deel mijn verhaal om andere vrouwen te laten zien dat geen berg te hoog is. En dat ze altijd in het belang van hun kind moeten denken. Laat hen niet de dupe worden van een beroerde thuissituatie. Het leven als single moeder is zwaar, maar ik ben blij dat ik de keuze heb durven maken. Er komt uit kracht voort uit die kwetsbaarheid.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Na baby twee kreeg Fiona een burn-out: 'Ik was helemaal nog niet klaar voor werk'
