In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk’ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Laura (26), moeder van Stijn (20 maanden). Het duurde maanden voor ze een band ontwikkelde met haar zoontje.
“Mijn bevalling ging op zich goed, het duurde alleen heel erg lang. De eerste weeën begonnen op de uitgerekende datum, maar anderhalve dag later lag Stijn pas in mijn armen. Ik beviel thuis in een bad, een fijne ervaring. Met de verloskundige had ik afgesproken dat, als de omstandigheden het zouden toelaten, ik hem zelf aan zou pakken uit het water.
Dat lukte, maar zodra ik hem vast had, voelde het voor mij gek. ‘Oh, oké, wie is dit?’ was eigenlijk mijn eerste reactie. Ik was heel emotioneel en moest huilen, maar dat was vooral uit trots omdat de bevalling was gelukt. Maar als ik naar mijn kind keek, voelde ik niet die liefde op het eerste gezicht. Het was ‘gewoon’ een klein, onbekend persoontje dat in mijn armen lag. Ik had heel erg het idee dat ik hem nog moest leren kennen.”
“Opvallend, want tijdens mijn zwangerschap probeerde ik juist heel erg in contact te komen met mijn kind, wilde ik hem voelen in mijn buik. Ik betrok mijn partner daar expres bij, omdat ik overal las dat het creëren van die band zo belangrijk is. Het voelde dus gek dat mijn lief wél meteen dat ‘liefde op het eerste gezicht’-moment had, maar ik niet.
Toen ik mijn gevoelens met hem besprak, schrok hij ervan. Hij kon niet begrijpen dat ik me zo voelde, omdat hij het totaal anders ervaarde. Dat was wel moeilijk, ja. De weken en maanden daarna hebben we het er nog vaker over gehad, en besprak ik het ook met mijn zus. Ook zij begreep niet helemaal dat ik me zo voelde, waar ik alleen maar onzekerder van werd. Was ik een slechte moeder?
Met al mijn twijfels ging ik richting Google, om te kijken hoe ik dit kon veranderen. Daar verzoop ik een beetje in, ik blééf maar kijken. Maar gelukkig stuitte ik wel op verhalen van mensen in soortgelijke posities, wat me geruststelde. Ik was dus niet ‘mislukt’ als moeder. Uiteindelijk besloot ik al die andere ervaringen los te laten en mezelf rustig de tijd te gunnen om uit te vogelen wat voor mij werkte.”
“Die zoektocht heeft maanden geduurd. In die tijd was ik volop met mijn zoontje bezig. We knuffelden eindeloos en spendeerden veel tijd samen, maar De Band bleef uit. Dat kwam eigenlijk pas toen hij een maand of negen was en meer op mij ging reageren. Hij brabbelde, lachte, het werd iets minder eenrichtingsverkeer. Dat hielp heel erg, dat ik ook wat interactie en liefde van hem terugkreeg.
Nu kan ik me niet meer voorstellen dat ik het ooit níet heb gevoeld, ik mis hem oprecht als ik een dag werk. Als ik thuiskom wacht hij me op met glunderende oogjes en wil hij spelen en knuffelen – en ik net zo goed.
Uiteindelijk denk ik dat het goed is dat dit zo liep. Iedereen heeft zijn eigen proces en dat is oké. Maar het heeft dus wel even geduurd voordat ik daarop durfde te vertrouwen, omdat de roze wolk-verhalen toch echt nog wel zegevieren. En dat maakt je snel onzeker, als nieuwe moeder. Maar ik weet nu: je eigen pad volgen is echt het best, ook al duurt het wat langer. Die band komt er wel.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Linda voelde bij bevalling niets tot aan haar mond: 'Dacht dat ik zou stikken'
