In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Jennie* (40), moeder van twee (10 en 7).
Jennie (40): 'Ik vind het verschrikkelijk als andere kinderen bij ons thuis spelen'
Andermans kinderen
“Ik had nooit veel met andermans kinderen, maar wist wel dat ik ze zélf graag wilde. Na de eerste moest ik behoorlijk wennen aan het nieuwe ritme, logisch natuurlijk. Daarna kregen we een tweede, en ook dat was even aftasten. Maar eigenlijk ging het verder hartstikke goed: ik heb twee leuke kinderen. Nu ze ouder worden, zijn het steeds meer zelfstandige mensjes. Dat is mooi om te zien.
Maar wat ik dan weer niet had zien aankomen, is hoeveel moeite ik ermee heb als andere kinderen bij ons thuis spelen. Ik heb altijd wel een lichte smetvrees gehad: na bezoek van gasten deed ik steevast een klein schoonmaakrondje. Maar zo dacht ik daar met speelafspraakjes eerst niet over na. Ik dacht zo’n moeder te zijn die het allemaal leuk en gezellig vond, kids over de vloer. Het tegendeel bleek waar.”
Weg privacy
“Het begon een jaar of drie, vier geleden en is sindsdien eigenlijk alleen maar erger geworden. Als er andere kinderen bij ons thuis zijn, hoe lief ze ook zijn, raak ik helemaal uit mijn doen. Ik voel me aangetast in mijn privacy en niet meer thuis in mijn eigen huis. Het is nog lastiger als het dominante kinderen zijn, die doen alsof ze thuis zijn en niets vragen. Ik zie alles wat ze vastpakken en zodra ze weg zijn, sla ik aan het poetsen.
Dit is echt mijn probleem, niet dat van de kinderen, dus probeer ik het zoveel mogelijk te onderdrukken. Speelafspraken gaan gewoon door bij ons thuis. Maar als ze vragen of iemand mag komen logeren is dat echt slikken. Soms zeg ik nee, soms vraag ik mijn man of hij het voortouw kan nemen. Hij heeft er niet zo’n moeite mee.
Als er extra kinderen bij ons thuis zijn probeer ik zoveel mogelijk mijn eigen gang te gaan, in een andere ruimte. Maar tot rust komen lukt niet. Ik moet en wil een oogje in het zeil houden, maar tegelijkertijd wil ik het huis uit. Ik heb geen flauw idee waar dit precies door komt, vroeger kon bij mij thuis ook gewoon alles.”
Weinig herkenning
“Het is frustrerend, want ik wil dit niet voelen, maar ik kan er ook niet echt iets aan doen. Ik probeer het daarom maar niet te laten merken aan de kinderen, zodat zij gewoon hun gang kunnen gaan.
Met andere ouders probeer ik er wel eens over te praten, maar daar vind ik weinig tot geen herkenning. Daarom wil ik hier mijn verhaal doen, misschien biedt het wat herkenning voor een ander. Ik kan toch niet de enige zijn die dit zo voelt?”
*Jennie deelt haar verhaal anoniem, haar echte naam is bekend bij de redactie.
Deel jouw verhaal
Heb jij ook een ervaring die je wil delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Sascia (35) verloor haar moeder toen ze zelf moeder werd: 'Bitterzoet'
