In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Chloé* (28). Ze is alleenstaande moeder van twee zoons (7 en 5), die een paar weken uit voorzorg uit huis geplaatst werden.
“Het leven als alleenstaande moeder is vrij pittig. De vader is totaal niet in beeld, dus ik moet alle ballen hooghouden, van financiën tot huishouden en voldoende aandacht aan mijn oudste geven. Mijn jongste mankeert namelijk veel op medisch vlak: hij heeft epilepsie, een hartaandoening en problemen met zijn luchtwegen. Hij moet daardoor ook met medische begeleiding naar school.
Zo’n tien tot vijftien keer per jaar staat er bij ons thuis een ambulance voor de deur. Vaak kunnen we het zelf oplossen met een arts aan de telefoon, maar soms ook niet. Ik mag hem bijvoorbeeld niet zelf vervoeren als-ie zuurstoftekort heeft. En bij meerdere epilepsieaanvallen in korte tijd is het protocol dat de ambulance langskomt. Dus ja, als je niet weet wat er speelt zou dat verdacht kunnen lijken.
Iemand besloot meermaals – en anoniem – melding te maken van de ambulancebezoeken. Ze vertrouwden het blijkbaar niet. Waarom je dan niet eerst even bij mij zelf checkt of er iets aan de hand is, begrijp ik niet. Maar goed, de instanties openden dus een onderzoek naar onze thuissituatie.”
“Je weet niet waar de klachten vandaan komen en voelt meteen een soort wantrouwen. Als zo’n instantie dan ook je hele thuissituatie en integriteit in twijfel trekt, is dat gewoon loeizwaar.
Het medische dossier van mijn jongste is ook zó dik en complex dat het die medewerkers boven het hoofd ging. Ze hebben wel met artsen gepraat, die de boel ook uitlegden, maar het verschil tussen dat dossier en het aanzicht van mijn zoon voelde voor hen te groot. Het is namelijk een hartstikke eigenwijze kleuterboef, absoluut geen kasplantje. Hij heeft een bizar goed gevulde rugzak, maar dat zie je er niet aan af. Ze geloofden dus wekenlang niet dat er écht niets raars speelde.
Daardoor liep mijn emmer steeds voller, door de stress en spanning. Ik kreeg last van depressieve gevoelens. Thuis werd het daardoor ook minder gezellig, de druk lag er echt op. Omdat de organisatie vond dat ik vaak ’te gestresst en overspannen’ op hen reageerde, stelden ze voor om de kinderen tijdelijk uit huis te plaatsen, ‘voor mijn gemoedsrust’. Ze waren denk ik bang dat ik mijn stress fysiek op hen zou uitleven, iets waar ik nóóit ook maar over na zou kunnen denken. En daarnaast: die stress was er niet eens geweest zonder hun inmenging.”
“Ik was natuurlijk geen voorstander van dat plan, maar het gebeurde wel. De dag erna hoorde ik om 15.00 uur dat ze een pleeggezin gevonden hadden, om 19.00 uur moesten ze weg. Niet te doen. Ik mocht ze overigens gewoon zelf wegbrengen en blijven zien. Er was geen rechter aan te pas gekomen, of zo.
Toen we aankwamen bij het pleeggezin bleek de hele medische historie van mijn zoon niet overgedragen te zijn. Er was geen verpleging geregeld voor op school, geen medicatievoorraad, niets. Ze hadden geen idee. Dat is natuurlijk niet hun schuld, het waren fantastische mensen die alles op alles zetten om zo snel mogelijk up to date te zijn.
Gelukkig mocht ik zelf bijspringen als verpleging tijdens schooltijd. Doordeweeks zag ik mijn kinderen dus gewoon elke dag, maar ’s avonds moesten ze wel met iemand anders mee naar huis. Je kunt je voorstellen hoeveel pijn dat doet. Voor wie kom je dan nog je bed uit?”
“Na een paar weken ging ik van verdrietig naar strijdlustig. Ik heb aan de bel getrokken bij de raad van de kinderbescherming voor een herevaluatie, en dat lukte. Die concludeerden godzijdank al heel snel dat er absoluut geen zorgen waren en dat mijn zoons diezelfde week nog naar huis mochten. Sterker nog: de raad vond het bewonderenswaardig dat ik me staande had kunnen houden in deze situatie.
Ik kreeg goede psychologische begeleiding en voel me inmiddels stukken beter. Mijn zoons vinden het heerlijk om weer thuis te zijn, maar het geklets in de buurt blijft. Sommige buren kijken ons niet meer aan, anderen verbieden hun kinderen om met mijn zoons te spelen. ‘Waar rook is, is vuur’, is het idee. Overal wordt gekletst, men verspreidt de wildste verhalen. We worden weggepest om een verhaal dat helemaal niet klopt. Echt, ik zou thuis bijna camera’s ophangen om te bewijzen dat ik niet lieg.
Mijn zoons moet ik troosten als ze voor de zoveelste keer thuiskomen omdat niemand met hen wil spelen. Dat is hartverscheurend. Ik probeer met man en macht een huis te vinden in een andere buurt, maar met die wachtlijsten lukt dat voorlopig nog niet.
Ik vertel mijn verhaal omdat ik onder de aandacht wil brengen wat dat soort geklets en gespeculeer met een gezin kan doen. Mensen staan daar vaak niet bij stil. Natuurlijk snap ik dat zoveel ambulancebezoek raar kan overkomen, maar vraag me dan of alles oké is. Ik zou vooral iedereen op het hart willen drukken om te blijven praten mét elkaar, niet over elkaar.”
*Chloé deelt haar verhaal anoniem. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Mandy's relatie sneuvelde tijdens zwangerschap: 'Sta je dan, kotsmisselijk en alleen'
