Moeilijke start

“Toen bleek dat ik zwanger was, sprong ik meteen bovenop die roze wolk. Maandenlang kon ik niet wáchten tot onze dochter geboren zou worden en ik telde de dagen af tot mijn verlof. Alles ging voorspoedig, tot 38 weken. Ik kreeg zwangerschapsvergiftiging en werd opgenomen in het ziekenhuis: ze moest er zo snel mogelijk uit. De bevalling werd opgewekt en mondde uiteindelijk uit in een spoedkeizersnede.

Toen mijn dochter ter wereld kwam, lag ik er half af door medicatie en werd zij meteen weggehaald voor onderzoek. Geen fantastische start. Twee uur later mocht ik naar haar toe. Ik keek haar wiegje in en dacht ‘ja, ziet er goed uit’, maar had er verder niet zoveel gevoel bij. En hoewel ze een prima baby was, rustig en lief, wilden die moedergevoelens maar niet komen.

Thuis voelde ik me opgesloten en overzag ik de situatie niet. Ik kan eigenlijk nog steeds niet precies uitleggen hoe het kwam, maar ik was gewoon totaal overweldigd. Alles was eng.”

Vervelende kinderen

“De eerste zes weken waren echt een soort roes, met alle visite en eerste drukte. Maar toen het stof wat neerdaalde, merkte ik dat ik het eigenlijk helemaal niet leuk vond om thuis rond te hangen met die hummel. Ik heb nooit echt spijt van haar gehad, ik vind het nog steeds fantastisch dat ze mijn dochter is. Maar ik kon wél boos worden op vrouwen op tv en Instagram die maar bleven roepen dat ze ‘hun kinderen zo misten als ze er niet waren’. Ik vond het juist héérlijk als ze even naar oma of de opvang kon.

En ik ben er al jaren vrij open over: ik vind kinderen soms héél vervelende wezens. Die van anderen, maar ook die van mezelf. En ja, daar voel ik me natuurlijk ook schuldig over, naar haar toe. Ik dacht – en denk – dingen als: jeetje, heeft ze nou echt een liefdeloze moeder? En ik was bang dat zij dat aan zou voelen. Maar ik kon er niets aan doen – het voelde echt zo.

Op een gegeven moment besloot ik naar de huisarts te gaan, waar ze meteen vroegen of ik mijn kind wel eens iets aan wilde doen. Dat is gelukkig nooit het geval geweest. Ze stuurden me naar huis met de tip ‘ga samen leuke dingen doen’, maar ik dacht vooral: geef me geld voor een oppas, want ik wil pleite. Toen ik weer aan het werk ging en mijn eigen ritme terug vond, ging het stukken beter.”

Alle ballen hoog

“We zijn nu vijf jaar verder en ik vind het nog steeds heel véél, het moederschap. Je moet continu jezelf wegcijferen, alles moet opzij voor de kinderen. Natuurlijk zag ik dat al weleens vanaf de zijlijn, maar dat zijn altijd momentopnames – ik had me nooit kunnen bedenken hoe allesomvattend dit zou zijn. Het is gewoon iets waar je je niet op voor kunt bereiden. En dat valt bij de een beter dan bij de ander, denk ik.

Daarnaast heb ik een dochter met een mening, die áltijd de discussie aan wil gaan. Zo vermoeiend, zeker in de weekenden. Mijn man is veel aan het klussen, dus de verantwoordelijkheid voor onze dochter, het huishouden en de hond liggen dan volledig bij mij. Ik heb niet altijd de energie en behoefte om al die ballen hoog te houden. Ik zou niet weten hoe.

Ergens hoop ik dat het makkelijker wordt als ze ouder is, want ik heb nu soms het gevoel dat ik mezelf verlies. Dat ik sneuvel in mijn bestaan als moeder. Ik heb het idee dat veel meer moeders dit zo voelen, maar dat ze het niet uit durven spreken. Mede omdat de maatschappij de ouderschapsrol toch vaak als eerst nog bij de moeder legt. Ik woon in een dorp en heb hier niet echt het idee dat de mannen lekker mee-emanciperen. Het gebeurt wel, maar langzaam. Dat moet toch anders kunnen?”

Deel jouw verhaal

Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.

Sarah had een slapeloos kind: 'Ik heb zelfs iemand met salie laten zwaaien'Lees ook