De man van Zarah * veroorzaakte een dodelijk ongeluk. Hij verdween een jaar lang achter de tralies. Samen met haar dochter (1) bleef Zarah achter.
“Ik neem hem niets kwalijk, ik heb er nooit over nagedacht om bij hem weg te gaan”, vertelt Zarah aan LINDA.
“Mijn man heeft een aantal jaar geleden een dodelijk verkeersongeluk veroorzaakt”, vertelt Zarah. “Ik was thuis met een vriendin toen hij belde. Hij was heel vaag, kon nauwelijks vertellen wat er was gebeurd, ‘iets met een ongeluk’, zei hij. Het was vlak bij ons huis gebeurd. Terwijl die vriendin bij onze dochter bleef, ging ik er naartoe.”
“Daar zag ik wat er was gebeurd, ik schrok enorm. Ik had meteen het gevoel dat ik er voor hem moest zijn, hij was helemaal van slag, in shock. Hij moest een blaastest doen, het alcoholpercentage bleek te hoog. Hij werd direct meegenomen. Ik bleef achter op de plek van het ongeluk, alleen, totaal van de kaart.”
“Omdat we in een dorp wonen, ging het nieuws snel rond. Mijn broer kwam meteen naar me toe en nam me mee naar huis. Ik had geen idee wat er ging gebeuren, ik kon hem niet bereiken omdat hij in beperking zat. Ik wist niet waar waar hij was, hoe lang het ging duren, hoe het ging lopen.
Hij feit dat hij onder invloed was drong niet meteen tot me door, ik voelde geen woede. Ik was vooral bezig met het slachtoffer en de nabestaanden. Daarnaast was ik, wellicht egoïstisch, ook bezig met mezelf. Ging hij nu jaren de gevangenis in? Hoe verliep dat dan? We hebben ook een kind, hoe zat dat met inkomen en bezoeken? Ik was meer bezig met alles eromheen dan met wat hij had gedaan.”
Zwangere vrouw riskeert gevangenisstraf na vernietigende recensie over tomatenpuree
“Die avond werd ik gebeld door het politiebureau. Ze vertelden waar hij was, dat ik hem niet mocht spreken en dat hij daar net zo lang moest blijven totdat er meer duidelijk was. Daarna kwam hij thuis en begon de rechtszaak. Hij werd veroordeeld tot een jaar gevangenisstraf. We wilden het liefst dat hij meteen zijn straf uit kon zitten; hoe langer het duurde, hoe slopender het werd. Maar dat kon niet meteen, hij moest zich een dag na kerst melden.”
Een paar dagen later was hij niet thuis, toen er plots allemaal politieauto’s de straat inreden. In no time stond ons huis vol agenten, ik raakte compleet in paniek. Blijkbaar was het niet goed gecommuniceerd en stond hij als voortvluchtig geregistreerd. Het hele huis werd overhoop gehaald, ik belde mijn ouders en zij onze advocaat. Uiteindelijk gingen ze weg, zonder enig excuus kregen we te horen dat hij zich tóch op de afgesproken dag moest melden. ”
“De weken die volgden waren rustig, maar kerst voelde gek. Toen kwam de dag dat ik hem wegbracht. Dat was heel bizar, ik had geen idee wanneer ik weer iets van hem zou horen, hoe het met hem ging, wanneer ik een belletje kon verwachten en hoe zo’n belletje überhaupt zou gaan. We hadden ook geen idee wat voor spullen hij mee mocht nemen. We zijn een superburgerlijk gezin, opeens had ik het idee dat we in Flikken Maastricht terecht waren gekomen.
Eenmaal weer thuis, was het gek. Ik was opeens de ‘achterblijver’. Ik ben maar een beetje voor me uit gaan staren, ik besefte totaal niet in wat voor een situatie ik mij bevond. Daarnaast viel er een inkomen weg. Ik moest het opeens allemaal alleen doen: werken, zorgen voor onze dochter, het huishouden, hem bezoeken in de gevangenis. Gelukkig waren onze familie en vrienden een enorme steun. Mijn man is absoluut geen verkeerd mens. Hij is een lompe boer op klompen, die geen vlieg kwaad doet. Dat weet iedereen.”
“Ik bezocht hem twee keer per week, het was in totaal twee uur rijden. Ik had geen idee hoe zo’n bezoek gaat, wat mocht ik aan en wat niet? Ik las op het internet dat een beugel-bh ervoor kan zorgen dat de veiligheidspoortjes afgaan. Ik kocht een sport-bh en soepele kleding. Ik heb een jaar lang, elk bezoek hetzelfde gedragen. Zo wist ik zeker dat er niks afging. Als de poortjes zouden piepen, was er een kans dat ik niet naar binnen mocht. Daarnaast was het altijd de vraag of ik op de bezoekerslijst stond. Zo niet, dan kon ik weer rechtsomkeer naar huis.
Eenmaal door de bewaking heen, moest ik in de bezoekerskamer wachten. Daarna werd ik een U-vormige kamer binnengelaten. Hier zaten alle gedetineerden die bezoek kregen te wachten. We mochten elkaar bij binnenkomst en bij het weggaan even aanraken. De sfeer was vreselijk. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt.”
“Ik miste hem enorm en voelde me vaak schuldig als wij iets leuks gingen doen. Hij hield zich sterk, hij vertelde me later dat hij soms na onze belafspraken brak. Soms voelt het alsof hij mij er doorheen heeft gesleept, in plaats van ik hem. Ik neem hem niets kwalijk en heb er nooit over nagedacht bij hem weg te gaan.
En ja, hij heeft een vreselijke fout gemaakt en het had voorkomen kunnen worden. Mijn man voelt zich ontzettend schuldig en wilde ook echt zijn straf uitzitten. De hele situatie gaat ons vast nog een keer tegenwerken, daar ben ik van overtuigd. Maar we zijn er heel open over en nu wil ik me graag inzetten voor de mensen die achterblijven, de thuisblijvers.
Er is een stichting die mij destijds goed heeft geholpen. Vanuit hen kwam er wekelijks een vrouw langs, om te praten. Dat hielp. Over een tijdje kan ik mij daarbij aansluiten en dat ga ik doen. Toen ik zwanger raakte van onze tweede kindje, voelde ik voor het eerst weer geluk. Dat het ons toch nog gegund is. Met de nabestaanden van het slachtoffer hebben we nooit gesproken, dat wilden zij niet. Wat ik begrijp. Al had ik er wel behoefte aan. Voor nu ben ik blij dat mijn man weer thuis is, het voelt nu weer vaker als ‘normaal’.”
*De naam van Zarah is gefineerd, haar echte naam is bekend bij de redactie.
Sophie werd verliefd op een gevangene: 'Ik raakte bijna alles kwijt'
