Als Wendy van der Grinten (42) in verwachting is van haar eerste kind, is ze ervan overtuigd dat de baby in stuitligging ligt. Volgens de verloskundige is haar zoon ingedaald en ligt hij keurig met het hoofdje naar beneden, maar dat blijkt tijdens de bevalling niet te kloppen.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Mijn toenmalige vriend en ik waren op vakantie in Belize toen ik dacht dat ik zwanger was”, vertelt Wendy. “Ik was tien dagen overtijd. We deden geen zwangerschapstest en al snel bleek het loos alarm. Ik was teleurgesteld. We beseften dat we graag een kindje zouden willen. We genoten van de vakantie en zagen hoe mensen in Centraal-Amerika leven, kinderen krijgen en met elkaar omgaan. Dat bevestigde dat ik graag natuurlijk zou willen bevallen.”
Twee weken na de vakantie blijkt Wendy alsnog in verwachting te zijn. Ze is dolblij en begint enthousiast met de voorbereidingen. “We hebben een cursus hypnobirthing gedaan en ik deed aan zwangerschapsyoga.” Toch is het niet enkel rozengeur en maneschijn. “Met negen weken kreeg ik last van bandenpijn. Ik was hypermobiel en later in de zwangerschap kwam daar bekkeninstabiliteit bij. Ik ging naar een bekkenbodemtherapeut en deed oefeningen. Ik moest regelmatig een kwartier wandelen of een half uurtje liggen en ging van fulltime naar parttime werken. Maar wat er ook gebeurde, ik bleef positief.”
Wendy heeft een duidelijk beeld van de bevalling. “Ik geloof in de kracht van manifestatie en de wilskracht van de mens. Daarom heb ik de geboorte gevisualiseerd. Ik zag voor me hoe ik thuis in bad beviel, midden in de woonkamer. Er zouden niet veel mensen bij zijn: mijn vriend, een vriendin en de verloskundige. Natuurlijk zou het zeer doen, maar niet omdat er iets mis is, maar om een opening te maken voor mijn kind. Ook wilde ik me vrij kunnen bewegen.”
De aanstaande moeder verdiept zich vol overgave in de zwangerschap en houdt haar lijf nauwlettend in de gaten. “Ik ben vrij slank en kon de baby goed voelen. Ik voelde een bolletje en vroeg de verloskundige of dat zijn hoofd was, maar het zouden de billen zijn. Volgens haar was hij ingedaald en lag hij keurig met zijn hoofdje naar beneden. Toch had ik het idee dat hij in stuitligging lag. Elke dag voelde ik en mijn gevoel was heel sterk. Ik dacht echt dat het het hoofdje was, maar ik wilde geen toestand. Misschien is het ongebruikelijk, maar ik heb het maar gelaten. Wel deed ik yogaoefeningen die het draaien zouden kunnen stimuleren.”
Twee dagen voor de uitgerekende datum beginnen de weeën. “Ik was vol verwachting, voelde me als een kind op pakjesavond. Kon niet wachten om onze baby te ontmoeten. Zag de bevalling als een leuk uitje. Ik begon ’s middags met het timen van de weeën. Alles in huis was klaar, alleen het lampje boven de wastafel moest nog worden opgehangen – we hadden net een nieuwe badkamer. Toen mijn vriend thuis was, wilde hij het lampje eerst ophangen. Hij was perfectionistisch en dan was het maar gebeurd.”
Ondertussen gaat Wendy in bad. “Ik had gehoord dat ik minder pijn zou hebben als ik zou ontspannen, maar ik had het idee dat ik alleen maar meer weeën kreeg. Ik ging uit bad, trok mijn pyjama aan en begon met opruimen en schoonmaken. Er was niks te doen, maar ik had de afleiding nodig. Ik belde een vriendin die shiatsutherapeut is en om 21.30 uur liet ik ook de verloskundige weten dat ik dacht dat de baby kwam.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Cynthia had traumatische eerste bevalling: 'De keizersnede met fotograaf daarna was helend'
Het bad is al opgeblazen en hoeft alleen nog maar in de woonkamer te worden gezet en gevuld met water. “We hadden afgesproken dat de verloskundige mij niet zou toucheren, omdat ik op mijn intuïtie wilde vertrouwen. Toch vroeg ik op een gegeven moment of ze mijn ontsluiting wilde controleren, omdat ze voor mijn gevoel al uren aanwezig was. Ik was zo benieuwd of de baby nu écht geboren zou worden.”
Wendy wordt gemasseerd door haar vriendin en vangt de weeën op. “De verloskundige zei bijna niks, maar haar aanwezigheid was geruststellend. Ze gaf ons de ruimte. Ik nam verschillende houdingen aan en deed een bodyscan. Een voor een ging ik alle spiergroepen af om te kijken of ik me nog dieper kon ontspannen. De verloskundige haalde me uit mijn concentratie. ‘Als je wil dat de baby in bad geboren wordt, moet je er nu echt in’, zei ze. Ik moest lachen. Het ging eindelijk gebeuren.”
Ze trekt haar pyjama uit en stapt in het warme water. “Dat voelde heerlijk. Mijn lichaam ontspande zich. Mijn vriend ging naast het bad op zijn knieën zitten en de verloskundige keek rustig toe. Ik ging over de rand heen hangen, ving de weeën op en begon lage geluiden te maken. Blijkbaar waren de persweeën begonnen, maar dat had ik niet door. De verloskundige adviseerde me om mee te duwen. Toen ik dat deed, voelde ik de baby naar beneden zakken. Het was bijzonder om het door mijn buik en geboortekanaal te voelen gaan.”
Wendy krijgt het advies om te voelen. “Maar wat ik voelde, was geen hoofd. Het was iets zachts, maar wat wist ik niet. Onze zoon bleek in onvolkomen stuit te liggen: zijn benen lagen langs zijn oren, waardoor zijn billen eerst kwamen. Dat verklaarde ook waarom ik de persweeën niet had herkend. Ik zat op handen en knieën in bad. Ik had gelezen dat dat de perfecte houding was voor een stuitbevalling. Dat ik het al die tijd bij het rechte eind had gehad, maakte me alleen maar meer enthousiast. Het was een bevestiging van mijn intuïtie en gaf mijn zelfvertrouwen een boost.”
“Ik perste een aantal keer hard. Ondertussen verslikte ik me, waardoor ik even bijna geen lucht meer kreeg. Zijn beentjes waren er al uit. Ik voelde ze onder water schoppen. Na nog een keer persen kwam ook zijn hoofdje eruit. De verloskundige gaf hem aan. Ik heb een half uur met hem gezeten. Kyan keek me met zijn grote ogen aan. Het was een prachtig moment.” Maar de placenta moet nog komen. “Bij mijn moeder heeft het drie keer heel lang geduurd en ook bij mij kwam het pas na een kleine twee uur. De verloskundige liet het gebeuren, omdat ik gezond was, niet bloedde en ze mijn geschiedenis kende.”
Wendy kijkt vol liefde terug op de geboorte van haar zoon, inmiddels elf jaar geleden. “Hij was zo’n perfect kind. Alert, relaxt en wakker. Alles was goed en bleef ook goed.” In haar ogen was het de ideale bevalling. “Het is belangrijk om mensen om je heen te hebben die je steunen en supporten. Door mijn vriend, vriendin en de verloskundige had ik echt de ruimte om het op mijn manier te doen. Ik ben dankbaar dat ik dat heb mogen ervaren.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Renates placenta liet met 27 weken los: 'Ik strompelde naar het ziekenhuis'
