Na Niek’s (41) motorongeluk stond hulphond Joep dag en nacht aan zijn zijde om hem te helpen. Maar begin januari overlijdt Joep: “Het voelt alsof een familielid is overleden.”
“Het allerbelangrijkste voor mij was dat hij op mijn handen ging liggen, wanneer hij zag dat ik daar zenuwpijn had”, vertelt spreker Niek van den Adel aan LINDA.
In 2010 loopt Niek na een zwaar motorongeluk een dwarslaesie op. Sindsdien is hij voor negentig procent verlamd en heeft hij veel last van zenuwpijn. “De eerste maanden thuis waren zwaar. Ik lag veel op de bank en was depressief. Mijn vrouw stelde voor: misschien moeten we dan een hond nemen”, vertelt Niek.
En zo kwam Joep in beeld. Hij was hun eigen hond, maar samen met Hulphond Nederland heeft Niek Joep getraind tot hulphond om hem te ondersteunen. “Achteraf gezien heeft Joep een veel grotere rol gehad.”
Joep hielp Niek met zijn algemene levensbehoeften. Waar Niek was, was Joep. “Je moet je voorstellen dat alles voor mij voelt als het beklimmen van de Mount Everest. Iedere stoptegel en deur is een uitdaging. Maar Joep hielp me hier heel erg in.”
Joep was een held: “Hij kon de afstandsbediening pakken, drinken halen uit de koelkast, deuren en lades openen, de portemonnee geven aan de kassa en zelfs de was. Want dit alles kost mij gewoon veel moeite. Maar het allerbelangrijkste voor mij was dat hij op mijn handen ging liggen wanneer hij zag dat ik daar zenuwpijn had.”
Sandra kan niet zonder Bieke, haar PTSS-hulphond: 'Eerst wilde ik dood, door haar kan ik weer genieten'
Maar naast de fysieke hulp, bood Joep ook mentale steun aan Niek. “Hij zorgde ervoor dat ik ’s ochtends m’n bed uit moest. Ik had een periode best wel veel zware gedachtes en mijn zelfvertrouwen ging er niet bepaald op vooruit. Maar Joep was een enorm vrolijke ADHD’er die me ondersteunde, wanneer ik het bijvoorbeeld echt niet trok. Hij kwam dan bij me liggen en zorgde ervoor dat ik het niet alleen hoefde te doen.”
Die mentale steun ervaarde Niek ook tijdens zijn eerste keer spreken op een podium. “Ik was doodzenuwachtig, maar Joep kwam dan de hele dag bij me liggen waardoor ik rustiger werd”, vertelt Niek. “Hij opende een wereld voor me, want zo raakte ik bijvoorbeeld tijdens het uitlaten weer met mensen aan de praat. Dat is wat hondeneigenaren doen”, vertelt hij met een lach.
Joep overlijdt in de eerste week van januari op twaalf en een half jarige leeftijd. Niek vertelt over deze gebeurtenis: “Als ik erover vertel krijg ik steken in m’n buik. Het is een enorm verdriet. Toen we hoorden dat hij aan het lijden was, hebben we hem de volgende dag thuis een mooie euthanasie gegeven. Maar het voelt alsof er een gezinslid overleden is.”
De band tussen de twee was bijzonder, zegt Niek. “Joep was echt altijd bij me. Waar ik ook naar toe ging, hij was er. Mijn steun en toeverlaat. Als ik echt veel pijn had, wilde ik bij hem zijn. Hij hielp me om rustig te worden en deed dagelijkse taken, maar was bovenal echt m’n beste maatje. Nu voelt dat alleen. Onze band was heel intens, daarom doet het nu zo veel pijn.”
Niek denkt voorlopig geen nieuwe hulphond te nemen. “Met mijn dwarslaesie en zenuwpijn gaat het nu zo goed dat ik veel dingen zelf kan. Een hulphond heb ik nu dus niet nodig.”
Daarnaast gaat het gezin in juli voor zeven maanden op wereldreis. “Joep kon niet toch niet mee met deze reis, dus wat dat betreft ben ik blij dat hij er nu tussenuit is geglipt. Anders hadden we hem bijvoorbeeld achter moeten laten. Maar dat maakt het verdriet niet minder.”
Adriana (31) maakt wereldreis met man en twee kleine kinderen: 'Doodeng, maar het zó waard'
