Sylvia Korten (42) is al negentien jaar verloskundige als ze haar eerste kindje krijgt. Een zwangerschapsvergiftiging en pech bij de bevalling zetten de boel zo op z’n kop, dat ze nu haar vak niet meer kan uitoefenen.
“Tijdens mijn eigen bevalling heb ik dingen meegemaakt die ik tijdens mijn werk nog nooit had gezien”, vertelt ze.
Al van kleins af aan wilde Sylvia verloskundige worden. “Vroeger natuurlijk omdat ik baby’tjes zo leuk vond, daarna ook omdat het heel intiem en bijzonder is om mensen naar het ouderschap toe te zien groeien.” Het vak kan ook confronterend zijn: de nu 42-jarige wilde graag moeder worden, maar dat lukte in eerste instantie niet. Ondertussen was ze dagelijks in contact met andermans baby’s. Gelukkig raakt ze in 2018 toch zwanger van haar eerste kind, Willemijn.
“Ik ben oud, te zwaar, het is mijn eerste kind en in mijn familie komt een hoge bloeddruk vaak voor. Daardoor wist ik dat de kans groot was dat ik een zwangerschapsvergiftiging zou krijgen”, legt Sylvia uit. In het ziekenhuis wordt tijdens een standaardcontrole haar bloed geprikt en kruist ze zelf aan dat ze wil worden gecheckt op zwangerschapsvergiftiging. En helaas: als ze 28 weken in verwachting is, is het raak. Ze blijkt het HELLP-syndroom te hebben, een ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging. Sylvia is hartstikke ziek.
'Kans op hartfalen groter na zwangerschapsvergiftiging'
Maar klachten heeft ze niet. “Zo vreemd, ik wist niet eens dat dat kon. Ik kwam in het ziekenhuis te liggen en werd in de gaten gehouden. Het bloedprikken was op woensdag en toen ik zaterdagavond ging douchen, voelde ik hoofdpijn opkomen. Zou ik nu de klachten krijgen?, vroeg ik me af. Binnen een uur voelde ik me super slecht, werkelijk alles deed pijn. Ik heb toen mijn vriend gebeld en gezegd dat hij moest komen. Daarna heb ik de verpleging gealarmeerd. Alle witte jassen kwamen binnen en ik wist: ik zal het ziekenhuis niet zwanger verlaten.”
“Ik was voorbereid op wat komen zou, wat zowel een voor- als nadeel was”, vertelt Sylvia. “Door mijn werk wist ik net te veel, met name van de risico’s. Ik heb geprobeerd dat los te laten. Ik lag in een heel goed ziekenhuis en kon verder niets doen.” Met een keizersnede komt dochter Willemijn ter wereld. “Zo bijzonder om zélf mee te maken.” Wel moet het kind drie maanden lang in het ziekenhuis blijven omdat haar longen en luchtpijp nog niet goed ontwikkeld zijn. Daarnaast krijgt ze een jaar lang sondevoeding.
Christina's zoontje moest na de bevalling gereanimeerd worden: 'Hij was helemaal blauw'
Wat Sylvia dan nog niet weet, is dat er tijdens de keizersnede iets is misgegaan. “Ik had ontzettende buikpijn, maar dacht dat dat er misschien bij hoorde. Ik was immers net moeder geworden. Na zes weken waren de klachten nog niet weg. Ik kon echt niets. Gelukkig werd ik goed gesteund door mijn vriend en omgeving. Zij zagen ook dat er iets niet klopte. Ik ben toen naar de pijnpoli gegaan. Zij ontdekten dat ik tijdens de keizersnede in mijn buikzenuwen ben geraakt en dat heeft schade aangericht.”
Sylvia krijgt veel op haar bordje. Met de baby gaat het uiteindelijk gelukkig goed, maar door de gemaakte fout kan ze niet meer lang staan, zitten of lopen. Ook heeft ze het er zwaar mee dat de zwangerschap zo kort duurde. “Ik droomde er altijd van om in verwachting te zijn, maar met 28 weken was Willemijn er al. Ik had toen nog niet eens een buikje, ik heb amper kunnen genieten. Daar heb ik avonden om gehuild onder de douche. Uiteindelijk heeft EMDR-therapie ervoor gezorgd dat ik het een plekje kon geven.”
Haar vak kan Sylvia hierdoor niet meer uitoefenen. “Dat is fysiek te zwaar”, verzucht ze. “Verloskundige zijn was een groot deel van mijn identiteit, het was heel moeilijk om dat los te moeten laten. Daar heb ik ook EMDR-therapie voor gevolgd. Ik mis mijn werk wel, maar het is niet anders.”
Inmiddels is de ex-verloskundige ook moeder geworden van een tweede dochter: Annemijn. Zij is nu drie maanden oud. “Het was een risico om weer zwanger te raken, omdat de kans groot was dat ik weer een vergiftiging zou krijgen. Dat is gelukkig niet gebeurd. Wel had ik heel veel pijn tijdens mijn bevalling. Het persen was niet prettig voor mijn beschadigde buikzenuwen. Maar ik wist waarvoor ik het deed: mijn prachtige dochter.”
“Ik kan nog wel een operatie ondergaan”, vertelt Sylvia. Ook die is helaas niet zonder risico’s. “De pijn kan weggaan, erger worden, deels weggaan… Ik zie het nu nog niet zitten. Ik ben al lang blij dat ik in ieder geval mijn twee meisjes kan dragen.”
De situatie heeft haar ook een ander doel gegeven. “Ik heb een opleiding gevolgd zodat ik zelf EMDR-therapie mag geven en wil psychologie gaan studeren. Ik wil vrouwen helpen die zelf ook iets traumatisch hebben meegemaakt rondom hun bevalling, zwangerschap of baby. Het lijkt me heel mooi om hen met mijn kennis en ervaringen te helpen. Dat er naar ze wordt geluisterd. Want ik weet nu: daar is écht behoefte aan.”
Willemijn en Annemijn:
Dit artikel verscheen eerder bij LINDA. op 17 juli 2022. Benieuwd naar meer verhalen over bevallingen? Lees dan via deze link onze rubriek Werpsterren.
Na haar bevalling kreeg Jolien last van extreme angsten: 'Een soort hallucinatie'
