In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Vera Kleian-Derksen (34).
Haar dochter Lou overleed drie weken na de geboorte.
Vera en haar man Stephan hebben al twee zoons, Faas en Abel, als ze in 2021 opnieuw zwanger raakt. “Ik voelde me goed en de controles waren prima.”
Net als bij haar eerdere bevallingen, wordt Vera ook deze keer ingeleid. “Niet omdat het niet goed ging met onze dochter, maar omdat ik veel pijntjes had.” Het verloopt soepel. “Het was een vlotte bevalling. Nadat Lou werd geboren, werd ze huilend op mijn borst gelegd. Achteraf weten we dat dat kwam door de adrenaline van de bevalling.”
Na de controles wordt het stel alleen gelaten met hun pasgeboren baby, maar lang kunnen ze niet genieten van het zogenoemde gouden uurtje. “De verpleegkundige kwam terug, omdat ze het niet helemaal vertrouwde. Ze controleerde Lou’s zuurstof en drukte vrijwel meteen op de alarmknop. In no time stond de kamer vol artsen en verpleegkundigen en werd Lou meegenomen.”
Haar man gaat mee, Vera blijft achter. “Er kwam iemand naast mij zitten om mij gerust te stellen, maar ik maakte me niet druk. Ik had geen reden om me zorgen te maken, dacht dat het opstartproblemen waren. Dat gebeurt wel vaker.”
Ellen kreeg borstkanker, haar man slokdarmkanker: 'Hij zou dit ook gaan redden'
Lou blijkt niet zelfstandig te ademen. “Ze werd geïntubeerd en vijf uur na haar geboorte met een ambulance overgebracht naar het Radboudumc in Nijmegen.”
Het is een heftige start, maar de ouders zijn hoopvol. “De meeste kinderen die niet meteen zelfstandig ademen, gaan dat binnen 24 uur alsnog doen. De volgende ochtend zou de beademing worden stopgezet, om te kijken wat er dan zou gebeuren. Maar toen dat was gedaan, gebeurde er niks. Lou ademde niet.” Zo komen ze in een medische molen terecht. “Er werden allerlei onderzoeken gedaan. Alles was goed, alleen ademde ze niet. We tastten in het duister, hadden geen idee wat er aan de hand kon zijn.”
Daarmee vervliegt de hoop. “De eerste 24 uur dachten we dat ze het ademen zelf zou oppakken. Toen dat niet gebeurde, wisten we dat het foute boel was.” Lou ontwikkelt zich op alle gebieden goed, alleen de prikkel om zelfstandig te ademen heeft ze niet. “Alleen als ze boos of verdrietig was, ademde ze uit zichzelf. Het was schrijnend. Zelfs de artsen zaten met tranen in hun ogen naast ons bed.”
Tekst gaat verder onder de foto’s.
Dan blijkt – wat er ook uit de onderzoeken zal komen – dat Lou’s leven veel te zwaar zal zijn. “Het was niet humaan. Daarom hebben mijn man en ik gekozen voor kwaliteit van leven.” De ouders besluiten om de beademing, drie weken na de geboorte van Lou, stop te zetten. “Die nacht sliepen we met elkaar in een kamer in het ziekenhuis. ’s Ochtends zouden we de beademing stoppen, maar die nacht heeft ze zelf de beademing uit haar neus getrokken. Ze had haar eigen plan getrokken.”
Het verdriet is groot. “Ik kon haar naam niet uitspreken zonder in huilen uit te barsten.” Maar tegelijkertijd is haar dochter dichtbij. Zo voelt Vera de aanwezigheid van Lou tijdens de uitvaart. “Er vloog een vlinder door de ruimte, dat vlindertje stond voor ons symbool voor Lou. Het diertje ging alle mensen af en bij de borrel was-ie ineens weer weg.”
Mirjams zus Charlotte stapte uit het leven: 'Voor de deur stonden politiebusjes'
Vera, Stephan en hun zoons zien hun dochter en zusje terug in de verschillende elementen van de natuur. “Tijdens een voetbalwedstrijd van Abel vloog er een arend over. Achteraf zei hij: ‘Ik vond het leuk dat Lou kwam kijken’. We praten veel over haar. Lou is volledig in ons leven verweven. Op die manier voelt het alsof ze er nog steeds bij is. Al is het vreselijk verdrietig dat ze niet lijfelijk deel uit kan maken van ons gezin.”
Afgelopen september werd dochter Lily Lou geboren. “De uitgerekende datum was 9 oktober, de geboortedag van Lou. Uiteindelijk werd ze in september geboren. Er heeft twee jaar tussen gezeten. Dat was heel mooi, maar ook zwaar. Nu zien we wat we allemaal niet met Lou hebben kunnen meemaken.”
Er gaat geen dag voorbij waarop Vera niet aan Lou denkt. “Meteen na haar geboorte was ze veel aan het lachen en maakte ze contact. Alsof ze wist dat ze er niet lang bij zou zijn en ze alles uit het leven moest halen. Dat was bijzonder. We noemen haar soms ook wel de profeet, omdat ze ons in korte tijd zo veel heeft geleerd over het leven. Dat het leven niet vanzelfsprekend en niet maakbaar is. Dat je in het nu moet leven en er alles uit moet halen.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Dit bericht op Instagram bekijken
3 x Monumentje: 'Ik belde 112 en begon met reanimeren'
