Zondag is het Vaderdag en het is al de zesde keer dat ik ‘m zonder mijn vader beleef. Oorspronkelijk wilde ik hier een de-tijd-heelt-een-deel-van-de-wonden-pleidooi afsteken, maar daar kwam ik deze week toch van terug.
Redacteur Jujube verloor in 2018 haar vader en sindsdien is de periode rondom de derde week van juni vooral een van gemengde gevoelens.
Van dag tot dag heeft de tijd haar werk gedaan: het verdriet is meer naar de achtergrond geraakt, de boosheid afgezwakt en de pijn verminderd. Dat doet niets af aan de liefde die er is geweest. Het betekent slechts – voor mij persoonlijk – dat het gemis een plek heeft gekregen in mijn leven en dat ik er op de meeste dagen niet meer door uit het lood geslagen word.
Mijn vader keek altijd erg uit naar Vaderdag. Mijn zus en ik zorgden voor een lekker ontbijtje, kochten een mooi boek voor hem of maakten een tegoedbon voor een uitje op een later moment. De dag spendeerden we samen in een of andere tuin waar hij dan graag naartoe wilde. Ik koester deze herinneringen en prijs me rijk dat ik 19 jaar Vaderdag wel samen met hem kon vieren.
Toch had ik deze week wel een moment dat ik weer even door die verse pijn, boosheid, rouw, hoe je het ook wil noemen, overspoeld werd. Ik liep door een prullaria-winkel toen ik de conversatie van een paar meiden oppikte die ongeveer in hetzelfde tempo als ik door de gangpaden struinden. Ze waren aan het shoppen voor de brugklas-benodigdheden, want een van hen somde op wat ze allemaal moesten aanschaffen. Terloops liet een van de meiden vallen dat het zondag Vaderdag is en dat dit winkeluitje nog kansen bood om iets aan te schaffen. Waarop een van haar vriendinnen luidkeels en ietwat zeurderig zuchtte: “Ik heb zo geen zin in Vaderdag dit jaar”. In mijn hoofd antwoordde ik cynisch: jij hebt tenminste een vader.
Nu ik eraan terugdenk schaam ik me een beetje, waarom raakt me dit zo? Ik weet helemaal niet hoe haar thuissituatie eruitziet, kan en mag daar ook niet over oordelen. En al zou ze gewoon even geen zin hebben om haar zakgeld aan een cadeau uit te geven in plaats van aan zichzelf, dan is dat ook niet aan mij om daar iets van te vinden. Ik denk dat ik gewoon even jaloers was dat zij wél een vader had om al dan niet een cadeautje voor te kopen nadat ik in het winkelcentrum en online gebombardeerd was met cadeau-ideeën voor hem.
Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat je niks mag delen, dat bedrijven geen reclame meer mogen maken of dat Vaderdag doodgezwegen moet worden. Mijn verdriet, en dat van iedereen in een vergelijkbaar of ander pijnlijk schuitje, kan en mag daar gewoon naast bestaan.
Voor mij heeft de tijd van scherpe rouw een zachtere variant gemaakt. Alleen op sommige dagen is het veiligheidskussen niet opgeblazen en kom ik per ongeluk op de koude vloer terecht. En dan doet het verlies meer pijn dan op andere dagen. Dat is hoe het is, en morgen is weer een dag, die dooddoeners knoop ik zeker in mijn oren. En hoewel mijn vader er elke dag niet meer is, lijkt hij op zo’n feestdag nog eens extra ver weg.
Zo eren BN'ers hun (overleden) vaders, opa's en partners op Vaderdag: 'Ik mis je'
