Polly (26) wil al van kinds af aan heel graag trouwjurken passen, sámen met haar moeder. Maar als haar moeder Sonja (56) Alzheimer krijgt, weet ze niet of ze dat ooit nog kunnen doen.
Ze regelt daarom – als verrassing – een passessie, eentje die haar moeder nog bewust mee kan maken. Op Wereld Alzheimerdag vertellen zij over die ervaring.
Als Sonja 52 jaar is, merkt ze voornamelijk op haar werk dat dingen niet helemaal goed gaan. Ze haalt medewerkers door elkaar en maakt steeds vaker fouten. Een oplettende baas wijt het aan overmatige drukte en geeft Sonja een week vrij, op kosten van de zaak.
Ze komt terug, maar op dag twee klopt haar baas weer op de deur: “Het spijt me, maar ik heb het gevoel dat je nog niet in orde bent.” Ze krijgt nog eens twee weken vrij. Ook thuis merkt Polly dat haar moeder warrig is. “Maar ze heeft een chaotisch karakter en is wel vaker rommelig of te laat, dus ik vermoedde niet meteen iets groters.”
Hoeveel rust ze ook neemt, Sonja maakt steeds dezelfde fouten. “Ze dachten dat het een burn-out was, maar ik wist uit ervaring dat het anders voelde”, vertelt Sonja. “Via de arbo-arts kwam ik bij de huisarts en het ziekenhuis terecht, waar de diagnose Alzheimer gesteld werd. Ik verwachtte het totaal niet. Ik had nog nooit van dementie op jonge leeftijd gehoord.”
Marnels moeder overleed jong aan alzheimer, nu heeft haar broer het ook: 'Ik kon alleen maar huilen'
Sonja’s dementie zit nog in de beginfase, daar heeft ze ‘geluk’ mee. Ze kan zich in het dagelijks leven nog goed redden, al wordt organiseren steeds lastiger. “Bij koken heb je natuurlijk stappen die je moet zetten. Ik begin gerust met groenten koken en vlees braden, maar kom er dan op het laatste moment achter dat de aardappelen nog niet op staan.”
Sonja’s moeder Rietje (80) lacht. “Ze moet dan ook het water niet vergeten. Da’s een keer eerder gebeurd, die pan konden we weggooien.” “Met koken zorgen we gewoon voor begeleiding”, voegt Polly toe. “En soms moeten we aan tafel even wachten tot het volgende onderdeel klaar is. Dat is dan gewoon zo.”
Structuur helpt, dus maakt Sonja elke ochtend met haar moeder en hun drie honden een flinke wandeling. “Die routine brengt rust”, vertelt Rietje. “Wandelen, samen een kop koffie of thee, en daarna begint de rest van de dag.”
Een plan van Polly zorgt voor een flinke, maar leuke onderbreking van die dagelijkse structuur. Via een podcast komt ze op het idee om trouwjurken te gaan passen. Niet omdat ze concrete trouwplannen heeft, maar omdat ze graag die ervaring met haar moeder wil delen.
“Na de diagnose begon ik me af te vragen wat voor momenten ik nog met mijn moeder wilde beleven voordat ze te ver weg zou zijn. Trouwjurken passen is iets wat ik al van kleins af aan wil doen, met haar erbij. Nu kunnen we zo’n speciaal moment samen bewust meemaken, dus ik dacht: we gaan er gewoon voor.” Sonja: “Ik word er nu weer emotioneel van, nu je dat zo zegt. Het doet me nog steeds heel veel.”
Samen met oma Rietje reizen ze af naar Koonings The Wedding Palace, waar Polly zich een uur lang mag uitleven op beschikbare trouwjurken. Dat het niet de nieuwste en meest luxueuze japonnen zijn, maakt niet uit. Polly: “Dat maakte het juist wel heel grappig. Oma en ik naaien allebei veel, dus we keken continu wat wij zouden vermaken en anders zouden doen. Het voelde als een soort kostuumparade.”
Meriam kreeg op haar 57ste Alzheimer: 'Heel je toekomstbeeld valt in duigen'
Met een hapje en alcoholvrije cava in de hand kijkt Sonja toe hoe haar dochter in zo’n zes jurken achter elkaar het pashokje uitkomt. “We hebben zo’n lol gehad die dag”, blikt ze terug. “En ik vind het een prachtige oplossing. Ik wil niet dat ze voor mij haast maakt met zoiets groots als een bruiloft, dus dit was ideaal.”
Tekst gaat verder onder de afbeelding.
Polly geniet natuurlijk van het trouwjurken passen, maar vooral van het feit dat ze met haar moeder én oma is. “Het was een heel bijzondere ervaring, die pakt niemand ons meer af. Ik ben heel blij dat dit kon en zou het ook echt aanraden aan iedereen die dealt met gelimiteerde tijd. Doe het gewoon. Of iemand nou terminaal is, chronisch ziek, of juist nog hartstikke gezond: wacht niet af. Je kunt ook morgen onder een auto komen. Als je een droom hebt die je samen met iemand uit wilt laten komen, zorg dan dat je die geluksmomenten pakt.”
“Ja, leef in het moment”, voegt Sonja toe. “Dat is wel het motto. Het hoeft niet altijd groots, maar pluk de dag.”
Dit artikel verscheen eerder op LINDA.nl in oktober 2022.
Een falend brein door alzheimer: 'Ik heb mijn moeder zien verkruimelen'
