In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Susanne Berns – Eertink (48) haar zus Ellen Holland (51).
Ellen woonde sinds haar 21e in de Verenigde Staten, ze stierf daar aan de gevolgen van darmkanker.
Als Ellen zestien is, doet ze een jaar high school in Amerika. Ze wordt verliefd op het land en raakt verknocht aan de bergen van Montana, waar ze op dat moment woont. De jonge Ellen ontmoet in de Verenigde Staten een leuke man en op haar 21e besluit ze te emigreren. Ellen trouwt met de Amerikaan en bouwt daar een leven op. “We bleven in contact, maar dat was in periodes meer en minder. We werden hechter toen ik ook kinderen kreeg. Zij werd heel jong moeder, ik juist op latere leeftijd. Het moederschap hernieuwde onze band.”
Negen jaar geleden komt Ellen erachter dat ze borstkanker heeft. Na twee jaar en talloze zware behandelingen kan iedereen opgelucht ademhalen, de kanker is weg. “Ongeveer twee jaar daarna kreeg ze de diagnose darmkanker. Dat had geen verband met de borstkanker, dus het was dikke vette pech”, vertelt Susanne.
Ook hiervoor krijgt Ellen een zware behandeling, maar al snel blijkt dat ze uitzaaiingen heeft in de lever en de longen. “De dokter zei: 5 procent van de patiënten is na 5 jaar nog in leven. Ellen dacht: ik ben jong, dus ik zit sowieso bij die 5 procent.” In de telefoongesprekken die ze voeren, spaart Ellen haar familie altijd. “Ze onderging de behandelingen gewoon en wilde niet dat wij ons te veel zorgen maakten.”
Ellen en Susanne als kinderen. Tekst gaat verder onder de foto.
Eind vorig jaar voelt Ellen zich steeds slechter. “Het leek alsof ze nu pas echt last kreeg van de kanker.” In oktober 2022 zit ze er doorheen. Susanne wordt zelfs gebeld dat het echt heel slecht gaat en ze vliegt naar Amerika. Toch krabbelt Ellen weer op, want haar oudste dochter Sanne gaat trouwen. “Toen ik wegging, was ze weer redelijk oké. Ze ging een jurk bestellen voor de bruiloft en ze liep weer door het huis.” Zo gaat het relatief goed met Ellen tot eind februari.
Ellen krijgt een longontsteking die ervoor zorgt dat ze niet meer mag vliegen naar de trouwerij van haar dochter in een andere staat. Die zou plaatsvinden op 11 maart, maar een week van te voren besluiten Sanne en haar verloofde de bruiloft niet door te laten gaan. “Als het slecht zou gaan met Ellen, dan zouden we met z’n allen ver weg in een andere staat zijn. Dat zagen we niet zitten.” Susanne en haar man hebben al tickets om naar de trouwerij te komen, maar ze boeken ze om om naar Ellen te gaan. “Mijn moeder wilde eigenlijk niet nu al mee, maar we hebben haar toch omgepraat. We kwamen uiteindelijk donderdag aan en zondag overleed Ellen.”
“We waren met zijn allen bij haar. Haar kinderen met hun partners, mijn broer en ik met onze echtgenoten en onze moeder”, vertelt Susanne. Ellen spendeert haar laatste dagen in bed, maar ze is nog bij. “Ze vond de nachten eng, ze was bang om benauwd te worden. We hadden daarom de nacht onderverdeeld in shifts en zo zaten we steeds een paar uurtjes bij haar.”
Op zondag geeft Ellen zelf aan dat het mooi geweest is. “Dat was een emotioneel moment”, blikt Susanne terug. De hele familie wordt bij elkaar geroepen en ze nemen afscheid. Als Susanne even bij Ellen zit, wordt ze naar de keuken geroepen. Er is taart en wordt gezongen, want het is haar verjaardag. Bij Ellen aan het bed pakt ze haar cadeautje uit. “Een paar maanden geleden vroeg ze wat ik van haar zou willen hebben. Ze overviel me en ik zei dat haar kinderen dat mochten bepalen. Ellen drong aan en op tafel stond een beschilderd bordje, dus toen zei ik: doe me dat bordje maar. Dat mocht ik uitpakken op die dag.”
Ellen overlijdt op 12 maart, omringd door haar familie. “Ze heeft nog drie keer flink geademd en toen was ze weg. Het was heel fijn dat we er met z’n allen waren, we hebben het heel erg samen beleefd.” Het is verdrietig dat de bruiloft niet door kon gaan, maar daardoor was wel iedereen samen, verklaart Susanne. “Ik denk ook dat ze dat had bedacht: ze zijn er nu allemaal, dan kan ik mooi gaan.”
De familie besluit om geen uitvaart te organiseren op dat moment. Ellen wordt gecremeerd en Susanne, haar broer en moeder nemen allemaal stiekem een buisje as mee in hun koffer. “We hadden ze verstopt in onze toilettassen. Worst case scenario vist de douane ze eruit en wordt het weggegooid. We dachten, we proberen het gewoon.” Eenmaal op Schiphol checken ze snel hun koffers. “Gelukkig, ze zat er nog in.”
Omdat ze na Ellen’s overlijden geen uitvaart hebben gehouden, besluit de familie om een celebration of life te organiseren. Aanvankelijk is het plan om gelijktijdig een viering in zowel in Amerika als Nederland te laten plaatsvinden, maar al snel voelen Ellen’s kinderen dat ze er graag voor naar hier zouden willen komen. “Eind mei vliegen ze naar Nederland. Ik vind het heel fijn dat we samen haar leven gaan vieren.”
“Ellen was heel bescheiden en lief. Ze had aan weinig genoeg”, beschrijft Susanne liefdevol. “Alles stond in het teken van haar kinderen. Ze nam bijvoorbeeld altijd banen die goed werkten met de schooltijden.” Eind vorig jaar geeft ze dan ook haar werk op om haar laatste maanden ten volle met haar kinderen te kunnen doorbrengen. “Ik zeg altijd: ze was echt een tough cookie. Ze doorstond haar ziekte zonder te klagen en ging gewoon door met het leven. Als ik nu iets heb, probeer ik met die instelling ernaar te kijken. Zij is daarin echt mijn voorbeeld.”
Ter nagedachtenis aan Ellen Holland 23-10-1971 – 12-03-2023.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Blanche (37) verloor haar moeder en beste vriendin: 'We waren vier handen op een buik'
