In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Sija haar vader Willem, die in 2017 op 55-jarige leeftijd plotseling overleed door een hartaanval.
Ze vindt het erg verdrietig wat hij in de afgelopen zes jaar allemaal heeft moeten missen. “Hij maakte alles iets mooier, iets gezelliger en iets gekker. Dat mis ik gewoon heel erg”, vertelt Sija aan LINDA.
“Ik was net met mijn vader en dochters naar de winkel geweest. Er was niks aan de hand”, aldus Sija over de dag van het overlijden van haar vader. Ze gaat na het inruimen van de boodschappen met haar dochters naar het speeltuintje naast het huis van haar ouders. “Mijn vijfjarige dochter was even binnen geweest. Ze kwam daarna naar me toe gerend en riep: ‘Opa ligt op de grond’.”
Sija vindt haar vader op de keukenvloer. “Ik was in paniek, hij zei niks meer. Ik zag de angst in zijn ogen, niet wetende wat hem overkwam.” Ze heeft door dat het goed mis is en belt de ambulance. “Voor mijn gevoel duurde het uren voordat ze er waren.” Ondertussen zijn de buren snel gekomen en de buurman helpt met reanimeren. Ze belt haar moeder en vangt ambulancebroeders op. “Nu achteraf denk ik alleen maar: was ik maar bij hem gebleven. Had ik maar met hem gepraat en hem vastgehouden.”
De ambulance neemt het reanimeren over en Sija’s vader wordt naar het ziekenhuis gebracht. “Hij is eigenlijk niet meer in leven geweest. Omdat hij zo jong was, hebben ze hem meegenomen in de ambulance. Maar het had eigenlijk geen zin meer”, blikt Sija terug. Op de eerste hulp stoppen ze met reanimeren. Sija en haar broer zijn daarbij, hun moeder is net te laat. “Iedereen was enorm geschrokken. Je verwacht niet dat je jonge fitte vader zomaar overlijdt.”
Willem was de trotse opa van vier kleinkinderen. “Toen zijn eerste kleinkind werd geboren, was hij door het dolle heen. Hij wilde het van de daken schreeuwen”, lacht Sija. “Hij was echt een familiemens. Mijn moeder, broer en ik waren alles voor hem, daar mocht niemand aankomen.”
Willems vierde kleinkind wordt drie maanden voor zijn dood geboren. “Daar heeft hij maar zo kort van kunnen genieten, dat hadden we hem zó niet gegund.” Sija en haar man krijgen nog een derde kindje. Een zoon, die ze naar Willem vernoemen. “Dat heeft hij niet meer meegemaakt.”
Om haar vader te herdenken heeft Sija een tatoeage laten zetten van zijn sterrenbeeld ram ofwel aries. In zijn eigen handschrift, op haar hart. Ook heeft ze de coördinaten van haar ouderlijk huis en de initialen van haar ouders achter haar oor. Ze wil ook nog graag haar vader in portret-vorm op haar lichaam vereeuwigen. “Dat is een stukje troost. Ik wil hem gewoon heel graag bij me houden op die manier.”
Het besef dat hij er niet meer is, daalt steeds meer in. “Ik had lange tijd het gevoel dat hij nog ieder moment kon binnenwandelen. Het is zo raar om zonder hem te leven. Maar ik realiseer me nu steeds vaker dat ik hem nooit meer iets kan vragen.” Sija vindt het oneerlijk dat haar vader zo jong is doodgegaan. “Iedereen wordt ouder, maar hij niet. Hij was zo nog niet klaar met leven.”
“Hij was zo’n bijzondere man, vader en opa. Zo uniek en echt een organisator in hart en nieren”, vertelt Sija liefdevol. “Ik had me geen betere vader kunnen wensen.”
Ter nagedachtenis aan Willem Koster 26-03-1962 – 21-05-2017.
Marcella's zoon Thomas (16) overleed door zeldzame botkanker: 'Altijd een big smile op zijn gezicht'
