Als de moeder van Sanneke (37) twee maanden vermist is, belt een rechercheur met een macabere boodschap: ze is gevonden. In haar vaders kofferbak.
“Ik viel neer op de vloer in de badkamer en begon te kronkelen alsof ik zo de vreselijke pijn in mijn lijf kon kwijtraken”, vertelt Sanneke in de nieuwe LINDA.
“Mijn vader deed er vrij luchtig over toen mijn moeder die eerste dag niet thuiskwam. Het liefst had ik haar meteen als vermist opgegeven, mijn vader vond het niet nodig. Toen hij na een week eindelijk aangifte deed, was een vriendin van mijn moeder hem al voor geweest. Ze vertrouwde het niet. Ons gezin werd meermaals verhoord, onze telefoons afgeluisterd. Later stond er politie voor de deur met een huiszoekingsbevel.
Ik klampte me vast aan positieve scenario’s: misschien was ze de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela aan het lopen, net als ze in de maand ervoor had gedaan? Tijdens die tocht had mijn moeder besloten de scheiding door te zetten. Mijn vader hoopte toen nog dat het een bevlieging was, dat ze wel weer normaal zou doen. De twinkeling in haar ogen liet iets anders zien: het was háár beurt om te leven.”
Familiedrama? Partnerdoding? Nee, noem het femicide: 'De rest is te verhullend'
“Hij zou haar nooit iets aandoen. Toch? In die twee maanden dat ze vermist was, twijfelde ik soms. Om het daarna weer van me af te zetten. Een paar dagen Barcelona leken de perfecte afleiding. Eindeloos dwaalden mijn vriend en ik door musea, we dronken sangria op een terras. Ik voelde me bijna normaal.
Terug in de hotelkamer beluisterde ik een voicemailbericht van de rechercheur. Het was half drie ’s nachts, maar hij nam meteen op toen ik terugbelde. ‘We hebben je moeder gevonden… in de kofferbak van je vaders auto.’ Ik viel neer op de vloer in de badkamer en begon te kronkelen alsof ik zo de vreselijke pijn in mijn lijf kon kwijtraken. ‘Nee! Dit kan niet, dit kan niet!’, schreeuwde ik.
Zijn verhaal was dat hij mijn moeder per ongeluk raakte tijdens het oefenen met de luchtbuks, en dat hij haar in paniek achterliet. De officier van justitie zag het anders: hij schoot haar neer, verstopte haar lichaam in de bossen en probeerde het twee maanden later te verplaatsen. Natuurlijk had ik al snel door dat de versie van mijn vader bullshit was.”
“Veel mensen begrepen niet dat ik contact bleef houden met mijn vader. Maar ik was mijn moeder al kwijt – het beetje papa dat ik nog had, koesterde ik. Natuurlijk waren er periodes dat ik het niet trok om hem te zien, dan schreef ik hem. Ik voelde dat ik twee dingen kon doen: een hoopje ellende worden, of genieten van de rest van mijn leven. Ik koos voor het laatste. Ik bouwde mijn basis opnieuw op, maar daarmee was mijn verdriet niet verdwenen. Drie jaar lang huilde ik elke dag in de auto van werk naar huis.
Vijf jaar voordat mijn vader vrij zou komen, overleed hij aan een hartaanval. Nooit eerder huilde ik zo veel als op die dag. Alles kwam eruit, en toen was het ook klaar. Eindelijk kon ik er een punt achter zetten. Het idee dat hij als hij vrij zou komen in een dorp verderop kon gaan wonen, vond ik verschrikkelijk. Ja, we hadden nog contact, maar dat was op míjn voorwaarden. Als vader hoefde ik hem niet terug in mijn leven.
Inmiddels ben ik 37, moeder van twee jonge kinderen en heb ik de afgelopen jaren gewerkt aan een boek. Ik ben nog niet omgevallen. Is dat krachtig? Ik weet het niet. Ik doe alles stap voor stap.”
Her boek van Sanneke, ‘Dit gebeurt alleen in films’, is nu te koop. In de nieuwe LINDA. lees je haar volledige verhaal – het magazine ligt nu in de winkels en is ook online te bestellen.
Sarita (26) over rouw na moord op haar vriend: 'Ik dacht: als ik zo doorga, ben ik er over halfjaar niet meer'
