Sanne Meijrink (42) hielp niet een, maar twee keer als draagmoeder een ander met een kinderwens. Meestal hebben draagmoedertrajecten een happy end waarbij vrouwen de wens van een ander in vervulling laten gaan. Dat het ook anders kan lopen, weet Sanne maar al te goed.
“Jeppe, het eerste kindje dat ik als draagmoeder kreeg overleed na 6,5 maanden. Mollie kwam daarna en is nu twee jaar oud.”
“Jaren terug kreeg een bevriend stel steeds miskramen en half serieus bood ik aan een kindje voor ze te dragen. Dat leek mij zo’n mooie manier om te helpen. Dit stel kreeg uiteindelijk een tweeling, maar ik ging mijn wens serieuzer onderzoeken. Begin 2017 kwam ik op een Facebookgroep in contact met Allard en zijn man Erik. We waren ons allemaal aan het oriënteren en voerden leuke online gesprekken. We spraken een keer af voor de gezelligheid en het klikte enorm.
Ik weet nog dat ik zei: ‘Wat een leuke mannen, het lijkt wel alsof ik verliefd ben.’ En wat bleek? Allard en Erik dachten er precies zo over. We namen ruim een jaar de tijd om elkaar goed te leren kennen. Samen hadden we gesprekken over hoe we het allemaal zouden regelen: van de bevruchting tot de kraamweek, alles werd met behulp van een gespecialiseerde advocaat vastgelegd.”
“We kozen voor een laagtechnologisch traject met Allard als biologische vader. Gelukkig werd ik snel zwanger. De mannen gingen mee naar alle controles en hielpen mij ook toen ik flink zwanger thuis wat hulp kon gebruiken. Jeppe is op 21 augustus 2019 geboren en werd direct op mijn borst gelegd. Toen het voor mij goed voelde, heb ik hem overdragen aan Allard en Erik. Wat een prachtig moment.”
Tekst loopt door onder de foto.
“Het traject verliep fantastisch, maar met Jeppe zelf ging het minder goed. Hij liep achter in zijn motorische ontwikkeling en was wat slap. Ik weet nog dat ze hem op 5 december 2019 meenamen naar de kinderarts die direct de neuroloog erbij haalde. Ze dachten dat Jeppe spinale spieratrofie (SMA) had, dat gepaard gaat met een lage levensverwachting: daar schrokken we ontzettend van.”
“Misschien dat ik mij als draagmoeder voor die tijd meer een tante van Jeppe voelde, maar toen ze dachten dat hij iets ernstigs had, veranderde dat wel: hij was ook mijn kind. Niet alleen gevoelsmatig, maar ook praktisch. Ik was de genetische moeder en dus werd ook gevraagd naar mijn zwangerschap, bevalling en familiehistorie. Dit maakte het ook heel duidelijk voor mij: je geeft de moederrol dan wel op, maar je bent bij laag technologische draagmoederschap altijd de moeder van het draagkindje.
Jeppe bleek geen SMA te hebben, wat hij wel had wisten ze niet. Het advies was om fysiotherapie in te zetten en verder te kijken hoe hij zich zou ontwikkelen. Op 12 maart 2020 was hij een paar dagen niet lekker. Hij was verkouden, spuugde zijn melk uit en Erik zag op een gegeven moment dat hij wegzakte. Hij belde de arts, want dit was niet goed.”
“Ze mochten direct naar het ziekenhuis en ik werd ook gevraagd te komen. Toen ik bij het ziekenhuis aankwam, zag ik Allard buiten op me wachten. Ik zie hem zo weer voor me staan en hoor ook weer de drie woorden die hij uitsprak: ‘Hij is dood’.
We hadden de dood van Jeppe totaal niet zien aankomen. Mijn hart was echt gebroken. Ik ben in een shock geraakt en zat in de ontkenning omdat ik niet begreep hoe hij dood kon zijn. Dat kistje, het lichaampje, ik dacht dat hij weer zou gaan ademen.… Ik ben nu zover dat ik er goed over kan praten, maar ik heb flink gerouwd.”
“Dat rouwen was nog best een worsteling, want wat mocht ik nou precies voelen? Ik had de moederrol toch opgegeven? Ik had er toch helemaal vrede mee dat Jeppe bij Allard en Erik zou opgroeien? Waarom had ik dan zo’n verdriet? Dat ik alle ruimte kreeg van Allard en Erik om samen met hen te rouwen, daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor.”
“Jeppe mocht maar 6,5 maanden oud worden. Hij is gestorven in de armen van de twee mensen die het meest van hem hielden: zijn papa’s. Hij hoorde bij Allard en Erik, maar Jeppe was ook met mij verbonden.
Het is bijna vier jaar geleden dat Jeppe is overleden. Inmiddels weten we dat hij leed aan een zeer zeldzame hartspierziekte. Elk jaar op zijn sterfdag komen we met z’n drieën samen. Allard en Erik zijn inmiddels geen stel meer. Allard vond na hun scheiding opnieuw de liefde en werd in januari met behulp van een andere draagmoeder weer vader.”
Erik en ik werden na alles wat we mee hadden gemaakt closer dan ooit en we besloten dat ik opnieuw voor hem een kindje zou dragen. Mollie werd geboren en is een gezonde dochter van inmiddels twee jaar oud. Erik is zo ontzettend lief en zorgzaam voor haar, echt een geboren vader. Ook hij is inmiddels weer samen met iemand.
Ik zie Mollie regelmatig en soms komt ze zelfs logeren. Ze noemt mij mama en dat is ontzettend lief. Met Allard en Erik heb ik een band voor het leven, we zullen ondanks (of dankzij) alles, altijd met elkaar verbonden zijn.”
Hoogtechnologisch draagmoederschap: 'Ik verwachtte leegte en jaloezie te voelen, niet dus'
