Wat een prachtige kraamtijd had moeten zijn, werd bij Sandra vooral overschaduwd door stress om haar werk op de Zuidas. “Als ik mijn zoontje de fles gaf, dacht ik alleen maar aan wat ik verkeerd had gedaan.”
“Ik ben zelfs nog met mijn baby naar kantoor gegaan om erover te praten”, vertelt Sandra aan LINDA.
“Ik ontdekte dat ik zwanger was van mijn tweede zoontje toen ik net mijn jaarcontact had ondertekend”, zegt ze. “Ik zou gaan werken bij een bedrijf op de Zuidas, zo een waar mensen tot midden in de nacht zitten te mailen en iedereen thuis zeven personeelsleden heeft rondlopen om zelf nóg meer te kunnen werken.”
“De dag nadat ik een positieve zwangerschapstest kreeg, belde ik het bedrijf om het te vertellen. Dat ik net een contract had getekend, maar ook zwanger was. Ze zeiden alleen: ‘Wat erg voor je.’ Natuurlijk was het geen goede timing, maar felicitaties kreeg ik niet. Dat vond ik vreselijk.”
Als ze begint met werken, staat ze dan ook al met 10-0 achter, vertelt Sandra. Op de eerste dag neemt een collega haar apart om te vertellen dat iedereen wat van haar zwangerschap vindt. Niemand gelooft dat ze het nog niet wist toen ze haar contract ondertekende. “Daarom wilde ik mezelf extra bewijzen door hard te werken. Ik heb me echt laten meesleuren door de bedrijfscultuur daar.”
'Op de Zuidas is cocaïne net zo normaal als een werkweek van zeventig uur'
Tot haar bevalling gaat alles goed. Haar zoontje wordt geboren en Sandra verstuurt het blijde nieuws met een foto naar de consultant voor wie ze werkt. “Ze wilde toen meteen op kraambezoek komen. Ik had daar weinig behoefte aan; ik had een ongeplande keizersnede gehad en bovendien moest ons gezin tijdelijk verhuizen. Maar ze wilde per se, dus ik liet het maar toe.”
“We spraken af in een koffietentje”, herinnert Sandra zich. “In het begin was het leuk. Ze had een duur pakje voor mijn zoontje gekocht en we kletsten over onze kinderen, moeders onder elkaar. Maar na de lunch sloeg de sfeer om. Ze zei ineens: ‘Ik wil over werk praten. You fucked up.’ Ik dacht alleen maar: waar heb jij het over?”
Haar leidinggevende beweert dat Sandra steken heeft laten vallen bij de overdracht, waardoor een aantal zaken niet goed is verlopen en haar leidinggevende een burn-out heeft. “Ze bevestigde niet dat haar burn-out door mij kwam, maar ze ontkende het ook niet.”
Als Sandra thuiskomt, haar baby van drie weken in haar armen, kan ze het nog steeds niet geloven. “Ik dacht: wat is er nou net gebeurd? Ik had de maanden ervoor mijn ziel en zaligheid in het bedrijf gestoken, was over mijn grenzen gegaan, en nu kreeg ik dit voor mijn voeten gegooid. Ik zat als bevroren op de bank.”
“Vanaf toen hing er een schaduw over mijn kraamtijd heen. Als ik mijn baby de fles zat te geven, dacht ik alleen maar aan mijn werk. Ik ben zelfs nog met mijn zoontje naar het kantoor op de Zuidas gegaan om te praten over wat ik niet goed zou hebben gedaan. Ik heb mijn werk belangrijker gemaakt dan mijn gezin, en daar baal ik van. De kraamtijd had zo veel mooier kunnen zijn.”
Ylke (24) heeft een burn-out door haar studieschuld: 'Het voelt als een tijdbom'
“Na het kraambezoek had ik moeten denken: oké, hier houdt het op”, vindt Sandra achteraf. “Maar in plaats daarvan wilde ik het nog steeds goedmaken. Het bedrijf ontsloeg me niet meteen, maar gaf me vier maanden de tijd om me te bewijzen. Ik deed keihard mijn best, maar toen kreeg ik nóg twee maanden proeftijd. Dat was de druppel.”
Als Sandra’s contract uiteindelijk niet wordt verlengd door het coronavirus, besluit ze fulltime ondernemer te worden. “Ik heb me heel onzeker gevoeld over de situatie, maar uiteindelijk heeft het me kracht gegeven. Ik ben nu mijn eigen leidinggevende. Ik wil dat er nooit meer iemand anders beslist over mijn lot.”
Dit verhaal verscheen eerder op LINDA.nl in februari 2023.
Op dit kantoor nemen meer dan 20 collega's hun hond mee: 'Na een stressvolle meeting even knuffelen'
