Sander de Hosson is longarts en zet zich tevens in voor ‘de best mogelijke palliatieve zorg’. Op LINDA.nl deelt hij zijn meest ontroerende en heftige verhalen.
Ook in 2024 schreef Sander weer bijzondere, maar ook verdrietige verhalen over zijn werk. Wij bundelden de drie meest gelezen artikelen van de arts.
“‘Ga ik stikken als ik sterf?’, is echt een van de meest voorkomende vragen als ik met longpatiënten praat over de uiteindelijke vooruitzichten van de ziekte. Dit gesprek over de dood en de weg naar de dood toe is relevant. Daarom stel ik het haar vandaag heel duidelijk. ‘U gaat niet stikken.’
Als ik haar op deze koude maandagmiddag vertel dat ze niet zal stikken, slaakt ze een zucht van verlichting. ‘Dokter, u heeft geen flauw idee wat dit voor mij betekent.’ Haar hand, iets beverig, pakt me vast. ‘Ik wil u even voelen’, fluistert ze. Ik maak geen enkel voorbehoud. Praten helpt lijden te verlichten. Kennis is een machtig wapen tegen angst. Er huist een ongekende kracht in het vooraf praten over de dood.
De laatste dagen van haar opname zal haar angst verdwijnen. Want stikken zal ze uiteindelijk niet. Alleen al die paar woorden blijken voor haar van intense waarde. Ik weet het zeker. Wie de dood ziet, ziet het leven.”
Longarts Sander de Hosson adviseert: 'Bespreek op tijd de wensen rondom je levenseinde'
“Aan het eind van de dag word ik gebeld door de verpleegkundige van het palliatief team. Of ik nog even naar de hartafdeling wil komen. Er is ‘onduidelijkheid’.
Ik laat me kort informeren. Het gaat om een vrouw van midden zestig. Twee dagen eerder is ze getroffen door een zeer groot hartinfarct. Van haar hartfunctie is zo goed als niets meer over. Hierdoor ontstaat er vocht in haar longen, waardoor de longblaasjes niet meer goed functioneren. Er is van alles geprobeerd: acute plaatsing van stents, plasmedicatie, bloeddrukversterkers, helaas allemaal zonder effect. De cardioloog is erg duidelijk: de dood zal onvermijdelijk binnen enkele dagen volgen, als het geen uren zijn. Het bizarre is dat mevrouw dit niet wil en kan geloven. Er ontstaat een mensonterende situatie, omdat ze absoluut geen morfine wil hebben.
Ik kijk naar haar zonen, dertigers: ze zitten met opgetrokken wenkbrauwen voor zich uit te staren. Hun lichaamstaal spreekt boekdelen. Haar man zit weggedoken in de hoek. Het valt stil. Ik bespeur een raar gevoel in mijn onderbuik. Dat vreemde gevoel vlak voor een sollicitatiegesprek of een examen. Ik besluit mijn intuïtie te volgen.”
“Hoewel ik soms meerdere keren per week een slechtnieuwsgesprek voer, kan het onmogelijk routine worden. Ik heb geleerd van eerdere gesprekken. Een van de grootste missers die ik maakte was om te blijven praten. Oeverloos, over behandelingen, over chemotherapie, over bestralingen, over keuzes daartussen en over alles wat op dat moment voor een patiënt nog helemaal niet belangrijk is. Het beste is de boodschap snel en helder te brengen. Want het is die ene regel – of eigenlijk dat ene woord – waar het op dat moment allemaal om gaat: ‘U zult doodgaan’.
Alles wat verder wordt gezegd in die eerste momenten waarin het doodsvonnis valt, is nutteloos en zinloos. Het lijkt misschien doodstil in de spreekkamer, maar de hoofden tegenover mij vullen zich met een oorverdovend geluid van totale paniek. Woorden passen op zulke momenten niet. Waanzin is niet in woorden te vatten.
In de artsenkamer op de verpleegafdeling zitten hij, zijn ouders en een zus tegenover me. Ze kijken me gespannen aan, gealarmeerd door de gebeurtenissen van een dag eerder, alle spoeddiagnostiek en het telefoontje van vanochtend.”
'Het bloed loopt in golven uit haar mond. Zelfs het gordijn is rood geworden. De vrouw dreigt te stikken'
