De zwangerschap van Claudia verloopt voorspoedig, maar als ze 27 weken zwanger is slaat het noodlot toe. Ze heeft te weinig vruchtwater en de hartslag van de baby daalt. Het kindje moet met spoed gehaald worden. Drie dagen na de geboorte overlijdt dochter Maeve.
Het is een traumatische ervaring voor de twee, die allebei 27 jaar oud zijn.
“De zwangerschap ging goed”, vertelt Claudia. “Ik was in het begin wel misselijk, maar verder had ik weinig kwaaltjes. Tijdens de echo’s zag alles er goed uit.”
Maar als Claudia 27 weken zwanger is, verandert dat. “Ik had pijn in mijn rug, last van mijn voeten en ik voelde de baby weinig. De verloskundige had tegen me gezegd dat ik aan de bel moest trekken als ik het niet vertrouwde, dus ging ik de volgende dag langs voor een routine check-up. De baby bleek een veel te lage hartslag te hebben en op de echo was weinig vruchtwater te zien.”
Ze moet onmiddellijk naar het ziekenhuis toe. Ruben: “Ze belde mij in tranen op om me te vertellen dat ze onderweg was naar het ziekenhuis. ‘Het is maar een controle’, zei ze. ‘Zorg jij maar dat je thuis bent en vanavond eten klaarmaakt’. Dat heb ik niet gedaan, ik ben meteen naar haar toe gegaan.”
Als hij in het ziekenhuis aankomt, ziet hij Claudia liggen. Ze heeft plakkers op haar buik en de gynaecoloog doet testjes. “Ik voelde meteen: dit is niet goed. We leefden een uur in onzekerheid en toen kregen we te horen dat de baby onmiddellijk gehaald moest worden. De toestand van ons kind was kritiek.”
Tijd om het nieuws te laten bezinken, hebben de aanstaande ouders niet. De kamer stroomt vol, Claudia wordt omgekleed en gestript. Ze krijgt infusen en wordt naar de operatiekamer gereden om een spoedkeizersnede te ondergaan. “Ik raakte in paniek”, zegt Ruben. “Maar Claudia had – heel knap -zoiets van: go with the flow. Je kunt niks anders doen dan je overgeven aan de situatie.”
Hij belt zijn ouders en schoonouders en gaat daarna zijn vrouw achterna. “Ik gaf mijn telefoon aan één van de zusters, zij foto’s heeft gemaakt, al wist ik op dat moment helemaal niet of ik dat wilde. Ik zag hoe er zes verpleegkundigen, twee kinderartsen en vier chirurgen om Claudia heen stonden. Onze dochter Maeve werd eruit getrokken en aan de kinderarts overhandigd. Ze werd handmatig beademd.”
Ruben mag de navelstreng doorknippen. “Het gebeurde allemaal in een waas. Ik had conflicterende belangen: ik wilde bij mijn vrouw zijn, die op bed lag en niet alles kon zien én ik zag mijn dochtertje in penibele toestand. Dat was moeilijk, ik voelde me machteloos.”
Er staat al een ambulance klaar om de baby over te brengen naar het Erasmus MC in Rotterdam. Claudia gaat naar de uitslaapkamer en wordt later met een ambulance overgebracht. Ruben is op zichzelf aangewezen. “Het was een rollercoaster”, zegt hij. “Het was zo onwerkelijk. In een uurtje reed ik van Zeeland naar Rotterdam en had ik de tijd om mijn gedachtes op orde te krijgen. Wat was er zojuist gebeurd? Wat werd van mij verwacht en hoe moest ik met deze situatie omgaan?”
Marike belandde in een psychose na stilgeboren zoon: 'Langzaam kom ik weer terug op aarde'
Maeve ligt op de NICU, de intensive care voor baby’s. Het meisje heeft een bloeding in haar hersenen. Claudia: “We zijn drie dagen in het ziekenhuis geweest. Omdat ik geopereerd was, moest ik de eerste dag in bed blijven liggen, maar we waren zo veel mogelijk bij Maeve.” De artsen willen de baby opereren, maar weten niet of ze dat aankan. Al snel blijkt er nog meer reden tot zorgen te zijn: “Ze had bloed in haar longetjes. Dat kon levensbedreigend zijn.”
Goed en slecht nieuws wisselen elkaar af. Ruben: “Donderdagnacht leek alles er naar omstandigheden goed uit te zien. Haar waardes waren goed en ze had geplast. Dat betekende dat haar niertjes het deden. Opgelucht ging ik naar bed, Claudia lag al te slapen. Toen we de volgende ochtend wakker werden, vertelde ik haar het goede nieuws. We hadden rock bottom bereikt en konden ons nu richten op het herstel van onze baby.”
Samen gaan ze richting de NICU om Maeve te zien en te knuffelen. Ruben: “Maar niemand keek ons aan. ‘We komen zo bij je’. De moed zakte ons in de schoenen. Een arts-assistente nam ons apart. Ze zei: ‘We vinden het verschrikkelijk moeilijk om het jullie te moeten vertellen, maar Maeve is de afgelopen uren hard achteruit gegaan. Jullie moeten je gaan voorbereiden op een moeilijke beslissing.’ Maeve was uitbehandeld en wij moesten nadenken over hoe het eindtraject eruit zou zien. De grond zakte onder onze voeten vandaan.”
Claudia: “We hadden een aantal wensen. We wilden niet dat Maeve pijn zou hebben en ze zou haar laatste adem uitblazen in mijn armen. Ook hebben we ervoor gekozen om een fotograaf haar overlijden te laten vastleggen.” Op donderdagavond komt familie langs. “Eén voor één kwamen ze binnen om Maeve voor het eerst te zien en om afscheid te nemen. Daarna is de beademing losgekoppeld. Ze probeerde nog zelfstandig te ademen, maar ongeveer vijftien minuten later overleed ze. We hebben haar gewassen, aangekleed en in een mandje gelegd.”
Inmiddels is de dood van Maeve ruim een jaar geleden. Hoe het nu met Ruben en Claudia gaat? Ruben: “Voor rouw is geen handleiding. Veel stellen die zoiets meemaken groeien uit elkaar. Gevoelens en frustraties gaan in de weg staan. Wij hebben daarom besloten om met elkaar te blijven praten, gevoelens te bespreken en respect te hebben voor elkaar. We zijn de papa en mama van een heel mooi dochtertje. Ze heeft ons in die drie dagen veel geleerd. Het leven is niet vanzelfsprekend. We willen niet in een vicieuze cirkel van negativiteit zitten, maar kracht halen uit het feit dat zij onze dochter is. Dat is niet over een nacht ijs gegaan”, benadrukt hij. “En het gaat natuurlijk gepaard met ups and downs, pijn en verdriet.”
Inmiddels is Claudia opnieuw zwanger. “Het is ons weer gegeven”, aldus Claudia. “Dat is spannend, maar we proberen er écht van te genieten en alles ziet er nu gelukkig goed uit.”
Ruben en Claudia delen hun verhaal ook in het boek Vier handen op een lege buik, geschreven door Bjorn Visser. Naast het verhaal van Ruben en Claudia staan daarin nog elf verhalen van ouders over het verlies van hun kind(eren) en de impact die dit op hun relatie heeft. Bjorn verloor zijn tweeling en richtte daarna stichting Rouwkost op. Vier handen op een lege buik is te bestellen via Rouwkost.nl.
De tweeling van Bjorn overleed: 'De grond zakte onder mijn voeten vandaan'
Dit bericht op Instagram bekijken
