Rowan’s zoon Amari wordt met 38 weken stilgeboren. Ze maakt er de documentaire ‘Stil Leven’ over. Rowan: ‘Ik wilde het gesprek op gang brengen. Pas nadat mijn verhaal naar buiten kwam, vertelden ook anderen hun verhaal.’
In de documentaire blikt Rowan samen met haar hulpverleners terug op de traumatische gebeurtenis.
De omschrijving van haar documentaire op NPO3 schetst een barre werkelijkheid: jaarlijks worden er wereldwijd meer dan twee miljoen baby’s stilgeboren. Dat zijn meer dan 5.000 vrouwen en gezinnen die te maken krijgen met deze heftige gebeurtenis. Toch hoor je er weinig over. Dat was genoeg reden voor Rowan Blijd (32) om de stilte te doorbreken.
Al tijdens de zwangerschap documenteert Rowan alles van haar zwangerschap op video. “Dat deden we voor ons gezin. We dachten leuk voor later. Maar het moest blijkbaar zo zijn dat we de beelden uiteindelijk voor de documentaire konden gebruiken.”
In de documentaire blikt Rowan met verschillende familieleden terug op de gebeurtenis. Alleen haar man komt niet in beeld, vertelt Rowan. “Dat hebben we in goed overleg zo gedaan. We wilden een gedeelte voor onszelf houden. En hij is heel erg gesteld op zijn privacy. Maar hij zei: ‘Je moet alles doen wat jij wilt om dit te verwerken’.”
Rowan begint met een terugblik naar het moment dat ze zwanger is. Iedereen was zo blij en vooral haar moeder vond het “heel bijzonder om oma te worden”. De beelden van de gender reveal laten goed zien hoe enthousiast en blij de familie met de komst van haar kind is. De feestvreugde barst pas echt los als het blauwe blaadjes regent bij het doorprikken van de ballon: ze krijgen een zoon.
Maar aan het einde van de zwangerschap voelt Rowan nog weinig leven in haar buik. In het ziekenhuis luistert de gynaecoloog naar het hartje van haar zoon, maar hij hoort niks meer. Met 38 weken is haar zoon Amari overleden in de buik. “We waren er allebei beduusd van.”
“Je belandt in een hele rare rollercoaster. Je gaat dan naar huis met een dood kind in je buik. Dat je het kind nog voelt schuiven, wist ik ook niet.” Na een paar dagen mag ze bevallen van Amari, maar als hij geboren wordt, blijft het ‘oorverdovend stil’.
Rowan blikt met hulpverleners zoals de gynaecoloog, de verpleegkundige en nadien ook de kraamverzorgster en de uitvaartbegeleider terug op die momenten. “Dat is heel bijzonder, want hoe vaak spreek je die mensen nog nadat zoiets gebeurd is.” Ook deelt Rowan de begrafenis van Amari in de documentaire en eindigt ze met een bezoek aan zijn graf. Een intiem moment waarbij ze zijn graf schoonmaakt, de planten water geeft en hem lieve woordjes toefluistert.
Rowan wist al snel dat ze iets met haar verhaal wilde doen. Toen duidelijk werd dat het mis was, begon Rowan met schrijven. “Ik begon op te schrijven wat ik voelde en wat ik meemaakte. Ik wilde geen detail missen.” Zes weken na de bevalling vraagt ze aan haar zorgverleners of ze willen meewerken aan een documentaire. “En toen is het balletje gaan rollen. Uiteindelijk is het toch veel persoonlijker geworden, maar dat komt meer binnen dan slechts harde cijfers.”
Toen de documentaire af was, was er de ontlading bij Rowan. “De spanning zat tot hier. De avond na de première heb ik me afgezonderd en heb ik alleen maar gehuild. Van de spanning, stress, oud verdriet en hoe het had kunnen zijn.” Ook voor Ruby, haar videograaf, was het af en toe zwaar om alles vast te leggen. “Vooral bij het bewerken van de video had ik het soms moeilijk. Als je dan alleen bent, met jezelf en je gedachten en bezig bent met het beeld dan sta je er ook meer open voor.”
Rowan is vooral blij dat ze de documentaire heeft gemaakt. “Het heeft echt bijgedragen aan het verwerkingsproces. Zonder deze documentatie had ik het nooit in zoveel detail terug kunnen kijken. “De documentaire heeft ook het gesprek met familieleden op gang gebracht. Het maakte het lichter.”
Na de première kreeg Rowan veel berichtjes van mensen die dit ook hadden meegemaakt. In het begin wilde ze overal op reageren, maar dat viel haar zwaar. Inmiddels weet ze dat het maken van de documentaire voldoende was. “Ik hoop vooral dat we het gesprek op gang hebben kunnen brengen en dat het lotgenoten ondersteuning biedt.”
Inmiddels zijn we twee jaar verder en heeft Rowan nog een zoontje gekregen. “De zwangerschap was doodeng. We waren allebei heel gespannen.” Bij Amari is er nooit een oorzaak voor zijn overlijden gevonden. “Ze hebben de hele rambam gedaan, maar ze hebben niks gevonden. Bij de geboorte zag hij er puntgaaf uit. Met de nieuwe zwangerschap was het heel moeilijk. Je blijft denken: Stel dat het weer gebeurt.”
Gelukkig komt het broertje van Amari gezond ter wereld. En de documentaire smaakt naar meer. Rowan en Ruby hebben al plannen voor nog een film. Rowan: “We kunnen qua thema zeker doorpakken. Bijvoorbeeld over de opmerkingen die je krijgt na een stilgeboorte. Vaak zeggen mensen bij de volgende zwangerschap dat het vast wel goed zal gaan. Terwijl het allemaal weer opnieuw begint als je zwanger wordt. Het trauma komt duizend keer terug.”
Rowan Blijd maakte de documentaire samen met videograaf Ruby Cruden. Deze is online terug te kijken op NPO3.
Renate beviel van een stilgeboren baby: 'Niemand vraagt om een foto, terwijl hij voor ons de mooiste is'
