In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Rosa (39) haar grote liefde Lars (43).
“Het hele rouwen is nieuw voor mij, ik ben altijd een zondagskind geweest. Van de een op de andere dag was dat zorgeloze leven ineens niet meer zo zorgeloos”, vertelt Rosa aan LINDA.
Dertien jaar waren Rosa en Lars samen. Ze genoten van het leven, reisden veel, en zelfs toen daar twee kinderen bijkwamen bleven ze de wereld ontdekken. “We hebben heel veel van de wereld gezien, eerst zonder kids, maar daarna ook met. Waarop wij vaak te horen kregen: ‘Ga je dan helemaal naar de andere kant van de wereld met die twee jonge kinderen? Die hebben daar toch niets aan?’ Maar wij wilden hen juist de schoonheid van de wereld laten zien, en met hen het avontuur opzoeken.”
En het avontuur opzoeken, daar was Lars een ster in. “Lars was een kampioen in het leven vieren. Hij was iemand die enorm veel mensen heeft geïnspireerd met zijn levenslust en zijn mooie, grote glimlach. Daar stond hij echt om bekend. Hij was een heel avontuurlijke man, hij zocht het avontuur ook altijd op. Elke kans die hij kreeg om iets vets te ondernemen, pakte hij met beide handen aan. Hij kitesurfte, kickbokste, mountainbikete, snowboardde en vond eigenlijk alles leuk wat met sport te maken had.”
Maar naast avonturier, was hij ook een vader in hart en nieren. “Op zijn uitvaart vertelde ik dat Lars bijna alles kon, maar het allerbeste was hij in vader zijn. Dat was hem op het lijf geschreven, hij was zo gek op die kleintjes.”
Met zijn vriendengroep maakte Lars elk jaar een mooie wintersportreis. Waar ze vroeger naar Oostenrijk of Frankrijk gingen, snakten ze gaandeweg naar meer avontuur. Deze keer viel de keuze op Roemenië, waar de vriendengroep ging heli-boarden. “Heli-boarden houdt in dat je met een helikopter bovenaan een berg wordt afgezet, en dat je al boardend (of skiënd) naar beneden gaat”, legt Rosa uit. Dit gebeurt allemaal onder professionele begeleiding. “Ze waren uitgerust met een airbag, een gps-tracker, een lawinesonde en onder begeleiding van een gids.”
Op 25 januari 2024 vertrok de vriendengroep naar Roemenië, maar het weer zat niet mee. “Door het slechte weer konden ze de eerste dagen heel beperkt met de helikopter de berg op. Elke keer dat ik hem aan de telefoon had, zei hij dat hij hoopte op meer geluk voor de volgende dag.”
Op maandagmiddag 29 januari zou de groep weer huiswaarts keren. “Maar er werd aangegeven dat ze die laatste dag getrakteerd zouden worden op een strakblauwe lucht en goede sneeuwcondities. Dus gingen ze die ochtend nog een paar uurtjes de berg op met de helikopter, en die middag zouden ze dan naar huis vliegen.”
“Op de berg maakte Lars nog een filmpje, enthousiast met een glimlach van oor tot oor en inderdaad die strakblauwe lucht met een zonnetje. Maar bij de derde afdaling ging het helemaal mis.” Onder goede condities maakten ze de derde afdeling, maar er ontstond een lawine. “Lars kwam terecht in die lawine, samen met twee andere vrienden en de gids. Lars is de enige die het niet heeft overleefd.”
“Een andere vriend van Lars was ook ingesneeuwd geraakt. De gids en nog een andere vriend hebben op tijd aan hun airbag kunnen trekken, waardoor ze boven de sneeuw bleven. Andere vrienden stonden nog bovenaan de berg, die hebben alles zien gebeuren. Zonder ook maar een seconde te twijfelen zijn zij meteen achter de lawine aan gesnowboard en geskied.”
Dankzij de gps-tracker konden ze zien waar Lars en de andere vriend ongeveer lagen. “Die vriend werd vrij snel gevonden, hij lag wel onder de sneeuw, maar minder diep waardoor ze gelukkig vrij snel zijn hoofd vrij konden maken. Lars lag drie meter onder de sneeuw. Uiteindelijk hebben ze hem gevonden, maar het heeft even geduurd voordat ze hem konden uitgraven. Die sneeuw was zo compact, en om dan een kuil van drie meter te graven is gewoon loodzwaar. Ze hebben alles op alles gezet om Lars zo snel mogelijk uit de sneeuw te krijgen.”
De vrienden wisten Lars uit de sneeuw te krijgen. “Ze hebben hem gereanimeerd en gewacht tot de traumahelikopter zou komen. Omdat het te lang duurde, besloten ze om hem in de helikopter, die hen bovenaan de berg had gedropt, naar het ziekenhuis te vervoeren. Het is nog steeds niet duidelijk of hij op dat moment al was overleden. Zijn vrienden kwamen er in een andere helikopter achteraan. Een halfuur na hem kwamen zij aan in het ziekenhuis, maar toen was Lars er al niet meer.”
Moniques man Jeroen (39) overleed aan zegelring-maagkanker: 'Pas in zijn laatste dagen begon de levendigheid te doven'
Rosa zat op dat moment nietsvermoedend op kantoor. “Ik weet nog dat ik tijdens de lunch filmpjes aan collega’s liet zien van Lars in de helikopter, ik vertelde dat hij vanavond thuis zou komen.” Maar in plaats daarvan is 29 januari de sterfdag van Lars. En dat op de dag dat hun zoontje Seppe 6 jaar is geworden.
“Seppe wilde – naast school – heel graag trakteren op de buitenschoolse opvang. Rond de middag ging ik van kantoor naar huis om zijn traktatie naar de bso te brengen. Op het moment dat ik de deur uit wilde lopen stonden twee van mijn beste vriendinnen voor de deur. Een van hen is tevens de vrouw van een vriend van Lars die ook mee was op de trip. Ze stonden helemaal verslagen voor de deur. Toen ik hun gezicht zag, wist ik meteen: hier is iets helemaal mis”, vertelt Rosa.
De vriendinnen brachten haar het verschrikkelijke nieuws. “Ik was helemaal verdoofd. Ik kon niet praten, niet huilen. Het enige wat ik dacht was: ik moet die traktatie naar de bso brengen, want Seppe rekent op mij.”
“Samen met mijn vriendinnen hebben we de traktatie gebracht. Een uur later stond het hele huis vol met familie en vrienden. Mijn moeder en schoonmoeder hebben Seppe opgehaald van de bso, en mijn vader en een vriendin hebben mijn dochter Sammie opgehaald van de crèche. Seppe kwam helemaal enthousiast binnen, en toen moest ik op zijn zesde verjaardag vertellen dat zijn vader was overleden. Dat is een van de moeilijkste dingen die ik ooit in mijn leven heb moeten doen.”
Lars’ vrienden bleven in Roemenië, om daar alles te regelen. “Wij konden daar wel naartoe gaan, maar we mochten niet meer bij Lars. Zijn vrienden mochten hem ook niet meer zien. Het heeft uiteindelijk twaalf dagen geduurd voordat Lars eindelijk van Roemenië naar Nederland kon komen. Het waren twaalf hele lange dagen. Je moet een uitvaart gaan regelen, maar we hadden geen idee wanneer Lars terug zou komen. Elke keer hoorden we dat hij zou komen, en dan duurde het toch weer langer. We werden echt van het kastje naar de muur gestuurd.”
De uitvaart vond plaats op 14 februari. “We vonden het mooi om het op die dag te doen. Valentijnsdag is immers de dag van de liefde. Aan het eind speelden het nummer Born Slippy van Underworld. We hadden gevraagd of iedereen wilde staan voor een staande ovatie. We gingen ervan uit dat dat applaus zo’n twintig seconden zou duren, en dan zou het nummer worden ingezet. Dat nummer duurt bijna zes minuten, en zes minuten lang was het een staande ovatie. Mensen gingen dansen, joelen, klappen, huilen, er kwamen zoveel verschillende emoties los bij iedereen. Dat was een prachtig moment.”
Inmiddels is het bijna een jaar geleden dat Lars overleed. “Het hele rouwen is nieuw voor mij, ik ben altijd een zondagskind geweest. Van de een op de andere dag was dat zorgeloze leven ineens niet meer zo zorgeloos. De eerste drie maanden was ik nog verdoofd, ik was intens verdrietig, maar tegelijkertijd was het alsof ik nog niet zo veel voelde. Af en toe heb ik het gevoel alsof dit het leven van iemand anders is, maar het is ons leven.”
“Je hoort mensen vaak zeggen dat het gemis minder wordt, maar het voelt af en toe alsof het scherper en groter is dan ooit. Rouwen is zoiets scherps en eenzaams. En het allerergst is het verdriet van je kinderen. Sammie was drie jaar oud en misschien nog te jong om het heel bewust mee te maken. Maar Seppe mist zijn vader verschrikkelijk. En Sammie natuurlijk ook. Dat breekt elke keer weer opnieuw mijn hart. Het idee dat zij moeten opgroeien zonder vader, maar ook dat Lars zijn kinderen niet groot heeft zien worden.”
“Maar ik vertrouw erop dat het goed gaat komen met ons. Ook door de steun van zo veel lieve vrienden en familie om ons heen. Dat we Lars met z’n allen trots gaan maken. En in het kader van ‘What would Lars do?‘ het leven vieren.”
Ter nagedachtenis aan Lars Schmittmann 7 maart 1980 – 29 januari 2024.
Ankes zoon Enzo (1) overleed aan hartfalen: 'Tien minuten later begon de schietpartij in Erasmus MC'
