Het wordt tijd dat mensen begrijpen wat geweld doet, met een kind. Dat je – als slachtoffer – begrijpt dat niet jij, maar zij fout zaten. Daarom blikt Roos* wekelijks terug op haar eigen jeugd.
Voor als je niet alleen op school, maar ook thuis geen veilige plek weet te vinden.
Trigger warning: dit artikel gaat over geweld en mishandeling.
Mijn moeder heeft een nieuwe broek gemaakt. Ik mocht de stof zelf uitzoeken. Een lichtblauwe, met witte bloemen erop. Nu hij eindelijk af is, mag ik ermee op de foto. Deze broek is speciaal voor mij.
Maar als ik op school ben blijk ik de enige die mijn broek mooi vindt. De rest draagt liever Replay. Of G-star. Maar dat kunnen wij thuis niet kopen.
‘Heb je die van de rommelmarkt?’ Naïef antwoord ik trots dat mijn moeder ‘m helemaal zelf heeft gemaakt. Maar daar zijn ze niet van onder de indruk.
Mijn rekenwerk is af, ik ben altijd de eerste van de klas. De meeste kinderen mogen na hun schoolwerk een boek lezen, maar ik heb de meesten al gehad. Daarom krijg ik extra moeilijke puzzels van de meester. Het geeft een fijn gevoel om ergens goed in te zijn. Als de bel voor de pauze gaat, blijf ik dan ook het liefst in mijn puzzelboek. Maar dat mag niet.
Die tien minuten buiten op het schoolplein duren zo verrekte lang als je in je eentje staat.
Ik ben dan ook heus blij als ik eindelijk naar huis toe mag. Van mama krijgen we wat lekkers, soms gaan we samen knutselen. Maar als papa thuiskomt van zijn werk komt dat vervelende gevoel in mijn buik weer terug.
Als we met z’n allen aan tafel schuiven voor het avondeten, vertelt niemand over zijn of haar dag. ‘Geef jij haar even een klap?’, klinkt het over de tafel als ik blijkbaar iets verkeerd doe. Standvastig – maar met de tranen al in mijn ogen – wacht ik op een vlakke hand van de overkant.
Nog vaker schreeuwen papa en mama tegen elkaar. Dan vraagt mama altijd of ik mijn zusje mee wil nemen, naar boven. Ik pak haar hand en heb mijn bord in de andere. Samen zitten we op mijn bed, met het eten op schoot. Ik krijg geen hap door mijn keel.
We luisteren naar de boze woorden en wachten tot het klaar is. Troostend sla ik een arm om mijn zusje heen. ‘Het komt wel goed, het is bijna weer voorbij.’
De naam in dit artikel is om privacyredenen gefingeerd. Wil je in contact komen met Roos? Stuur dan een mail naar redactie.nieuws@linda.nl.
Vermoed jij huiselijk geweld in jouw omgeving? Dit kun je doen.
Roos: 'Als mijn vader boos is gaan we altijd naar mijn kamer, waarom weet ik eigenlijk niet'
