Het wordt tijd dat mensen begrijpen wat geweld doet, met een kind. Dat je – als slachtoffer – begrijpt dat niet jij, maar zij fout zaten. Daarom blikt Roos* terug. Naar haar eigen jeugd.
Je bent niet alleen, en het is nooit jouw schuld.
Trigger warning: dit artikel gaat over geweld en mishandeling.
Ik weet niet meer precies wat ik heb gedaan, wat hem zo boos maakt. Misschien lachte ik op het verkeerde moment, of te hard. Zei ik het één, maar verstond hij het ander. Dat gebeurt weleens vaker. Maar dat hij boos is, zie ik in zijn ogen. Ze waarschuwen mij met vuur.
Als mijn vader boos is gaan we altijd naar mijn kamer. Waarom dat is, weet ik eigenlijk niet. Boos kun je zijn op alle plekken in het huis. Dat hoeft niet per se op de enige plek die van mij is. Waar ik al mijn geheimen bewaar. Maar misschien is het juist wel daarom.
Zijn hand pakt mijn lange haar vast, en niks anders. Natuurlijk wil ik niet mee naar mijn kamer, want ik weet wat daar gaat gebeuren. Maar ik heb niks te willen, want ik ben een kutkind en wil nooit luisteren. Daar ga ik, aan alleen mijn haar naar boven.
Ik probeer zijn handen weg te duwen, maar als dat niet lukt, houd ik mijn eigen haar ook maar een beetje vast. Zodat het minder pijn doet. Dat mijn lichaam over de traptreden heen bonkt, voel ik niet. Het gaat vanzelf over.
Mijn haar is weer van mij. Dan gooit hij mij op mijn bed en begint te slaan. Ik rol mij op en maak mij zo klein mogelijk. Gewoon wachten tot het voorbij is.
Ik huil, want ik weet niet waar ik naartoe moet. Ik huil en wacht tot mijn moeder thuiskomt, want die heeft vast wel een oplossing. Wat ik dan nog niet begrijp, is dat mijn moeder ook gevangen zit. Ook al is ze groot en slim en sterk, stiekem is ze eigenlijk net zo klein.
Als ik – bij het horen van haar stem – zachtjes naar beneden sluip om haar te vertellen wat mijn vader nu weer heeft gedaan, kijkt mijn moeder dan ook weg. “Dan zul je het wel verdiend hebben”, is haar antwoord.
Ik ga terug naar boven en pak mijn K3-cd. Zelf gekocht, met mijn zakgeld. Die met een boekje voorin, waarin de songteksten staan geschreven. Zachtjes zing ik mee.
De naam in dit artikel is om privacyredenen gefingeerd. Wil je in contact komen met Roos? Stuur dan een mail naar redactie.nieuws@linda.nl.
Vermoed jij huiselijk geweld in jouw omgeving? Dit kun je doen.
Wat huiselijk geweld met een kind doet: 'Daar ging ik, wéér sorry zeggen voor mijn grote mond'
