Het wordt tijd dat mensen begrijpen wat geweld doet met een kind. Dat je – als slachtoffer – begrijpt dat niet jij, maar zij fout zaten. Daarom blikt Roos* wekelijks terug op haar eigen jeugd.
Aan jezelf moeten werken omdat een ander je pijn heeft gedaan, voelt meer dan oneerlijk. Maar hulde aan jou: jij durft wél in de spiegel te kijken.
Trigger warning: dit artikel gaat over geweld en mishandeling.
Ik ben twintig en zit opnieuw tegenover een psycholoog. Dat was niet de bedoeling. In mijn tienerjaren heb ik er genoeg gezien om de traumatische gebeurtenissen van vroeger te verwerken. Ik heb elke klap, elk scheldwoord en het missen van een liefdevolle aanraking inmiddels toch wel verwerkt.
Dacht ik.
Maar er komen nieuwe dingen op je pad als je ouder wordt. Je eerste relatie – die vervolgens ook weer uitgaat. Nieuwe tegenslagen – een verlies, brand of ziekte. En het verleden dat je – hoe hard je het ook probeert – soms onverwacht weer inhaalt.
Tel daar de rechtszaak bovenop, die gelukkig bijna ten einde loopt.
En dan gaat het licht weer uit. Elk verdwaald stukje verleden dat niet goed genoeg was opgeruimd, drijft langzaam naar het oppervlak. Oud zeer wordt getriggerd – en ook al probeer ik het zolang mogelijk te ontkennen – lichamelijk uit het zich wel.
Hyperventileren, sombere gedachten en huilen om kleine dingen. Ben ik wel leuk, lief, aardig genoeg voor iedereen? Vinden ze mij net zo?
Aan de slaappillen omdat het verleden ’s avonds aan mij voorbij flitst. Vervolgens de hele dag in bed, omdat het heden zonder beloftes lijkt te zijn.
Ik wil niet meer aan mezelf werken. Als ik er nu aan toegeef, zit ik straks elk jaar in die stoel. Ik wil gewoon ‘normaal’ zijn. Maar ergens in mijn achterhoofd weet ik dat ik ook dit probleem aan moet pakken, als ik de rest van mijn leven zo gelukkig mogelijk wil doorbrengen.
Een depressie, noemt de huisarts het. Een kutverleden dat mij onzeker heeft gemaakt in relaties tot anderen, vind ik het.
Dus daar zit ik. Mijn hele leven opnieuw in de handen van een vreemde, alles herbeleven in chronologische volgorde.
Al is het dit keer een man, en dat vind ik best spannend. Want die vertrouw ik nog steeds niet altijd. Automatisch maak ik mezelf al iets kleiner.
Maar deze man geeft mij enkel figuurlijk een schop onder mijn kont.
‘Wil je ooit kinderen, Roos?’ En ik knik. Het liefst een huis vol. Ik wil opnieuw beginnen, de liefde die ik nooit heb ontvangen vermenigvuldigen. Iedereen het gevoel geven dat ze gezien worden, de laatste zijn die loslaat tijdens het knuffelen en een etenstafel vol blije gezichten.
‘Dan moet je helaas accepteren dat jij op je twintigste jezelf moet leren wat liefde is. Of dat nu eerlijk is of niet.’
De naam in dit artikel is om privacyredenen gefingeerd. Wil je in contact komen met Roos? Stuur dan een mail naar redactie.nieuws@linda.nl.
Vermoed jij huiselijk geweld in jouw omgeving? Dit kun je doen.
Roos: 'De rechter zegt dat het niks uitmaakt of mij wel of geen geweld is aangedaan'
