Het wordt tijd dat mensen begrijpen wat geweld doet met een kind. Dat je – als slachtoffer – begrijpt dat niet jij, maar zij fout zaten. Daarom blikt Roos* wekelijks terug op haar eigen jeugd.
Deze is voor jou.
Roos: 'Ik kan niet boos zijn, ook mijn ouders hebben het verkeerde voorbeeld gekregen'
Trigger warning: dit artikel gaat over geweld en mishandeling.
Ik ben geslagen als kind. Aan mijn haar de trap opgetrokken, dagelijks uitgescholden en ik kreeg geen knuffel wanneer ik dat het hardste nodig had. In een schriftje schreef ik over mijn boze vader. Maar las ik het terug, dan voelde ik mij schuldig. Was ik degene die het verkeerd had gedaan.
Inmiddels ben ik bijna dertig. Heb ik minstens tien verschillende psychologen gesproken, mijn verhaal gedeeld met een psychiater en een empathisch vermogen ontwikkeld van hier tot aan de andere kant van de wereld.
Dat laatste is nu soms mijn valkuil. Want ik kan niet (meer) boos zijn op mijn ouders, ook zij hebben niet altijd het goede voorbeeld gekregen. Ik vind het verdrietig voor mijn vader, dat hij zijn kinderen niet meer ziet.
Iedereen probeert het beste te doen, en sommigen lukt dat niet.
Roos: 'Ik dacht: als het nu heel heet wordt, verbrand ik misschien vanzelf'
Ook word ik verliefd op de verkeerde mannen, omdat ik denk dat ik hen wel kan veranderen. Ik snap (bijna) iedereen altijd, ook wanneer ze mij vernederen, kleineren, en enkel aan zichzelf denken. Op dat soort momenten komen de patronen naar boven, die ik mijzelf als klein meisje heb aangeleerd om te overleven. ‘Ik doe het vast verkeerd’, ‘vindt hij mij wel lief?’, ‘als ik heel goed mijn best doe, houdt hij wel van mij’.
Maar ik mag mijn empathische kant ook omarmen, want als één van mijn vriendinnen jarig is, ligt er altijd een kaartje op de mat. Zit iemand niet lekker in zijn of haar vel, dan zorg ik dat ik er ben. En op feestjes ben ik degene die iedereen op zijn of haar gemak stelt. Want ik weet hoe het voelt om niet begrepen te worden.
Ik ben geslagen als kind en ben hiervoor in therapie geweest. Nog elke dag probeer ik mijzelf te leren wat liefde eigenlijk betekent. Hoeveel je ervan mag vragen, en hoeveel je kunt geven. Dat jezelf zijn goed genoeg is, en ik mij niet langer hoef te bewijzen. Al helemaal niet aan mensen die geen intentie hebben om mij te leren kennen. De echte ik.
Dat betekent niet dat ik klaar ben. Oh, ik zal nog zoveel therapiesessies volgen in dit leven. En daar ben ik inmiddels trots op. Want ik heb elke keer opnieuw voor dit leven gekozen en weet straks als geen ander hoe ik mijn grenzen aangeef, van mezelf houd en de juiste mensen om mij heen kies. De patronen zullen niet verdwijnen, maar ik kan ze wel leren begrijpen.
Ik kom er heus wel. Het duurt alleen misschien iets langer. Ook ik ga mijzelf uiteindelijk openstellen voor een grote liefde, en een thuis bouwen waar ik als klein meisje alleen maar van kon dromen.
Het liefst schrijf ik deze verhalen onder mijn eigen naam. Want degene die geweld is aangedaan, hoeft zich nergens voor te schamen. Dat ik dit niet heb gedaan, is omdat ik de dierbare mensen om mij heen wil beschermen. Zij mogen zelf kiezen wanneer ze met hun verhaal naar buiten komen.
Maar het moet wel verteld worden. Al is het maar voor één persoon, die op dit moment midden in een soort gelijke situatie zit, en niet weet waar het licht aan het einde van de tunnel is.
Mijn verhalen zijn voor jou. Het is niet jouw schuld, en dat zal het ook nooit worden. Je mag verdrietig zijn, boos, teleurgesteld. Elke keer opnieuw. Schreeuwen, omdat dit jou is aangedaan, maar jij degene bent die de scherven op moet rapen. Jezelf opnieuw bouwen, vanaf het begin.
Doe maar, stap voor stap. Tot je op een dag (weer) bij jezelf bent. En oh, wat zal je dan een warm welkom krijgen.
De naam in dit artikel is om privacyredenen gefingeerd. Wil je in contact komen met Roos? Stuur dan een mail naar redactie.nieuws@linda.nl.
Vermoed jij huiselijk geweld in jouw omgeving? Dit kun je doen.
Roos: 'Mijn nieuwe vader zegt dingen als 'sorry', 'ik hou van je' en 'doe je voorzichtig''
