Renate heeft een tussenschot in haar baarmoeder. De kans is aanwezig dat ze daardoor moeilijk zwanger raakt. Toch is het vrijwel meteen raak. Alleen laat haar placenta met 27 weken los, waardoor haar baby noodgedwongen gehaald moet worden.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik raakte gemakkelijk zwanger”, vertelt Renate. “Dat verbaasde me, want tien jaar eerder ging ik de medische molen in vanwege vaginale bloedingen. Ik bleek een tussenschot in mijn baarmoeder te hebben. Die hadden niks met de bloedingen te maken; het was een toevalsbevinding.”
Eén met mogelijke consequenties. “De kans was aanwezig dat het moeilijk zou worden om zwanger te worden. Ook had ik meer kans op een miskraam.” Maar het ziet er allemaal rooskleurig uit. “Bij vijf weken mocht ik al een echo laten doen en bij zeven weken opnieuw. We zagen een kloppend hartje. De kans op een miskraam was vanaf dat moment heel klein, toch was ik tijdens de zwangerschap vaak bang dat er iets mis zou gaan.”
Renate bereidt zich voor op de bevalling door mee te doen aan Zwanger & Fit: een combinatie van sport en theorie. “Ik wilde de bevalling positief ingaan en mooie verhalen verzamelen.” Ze houdt rekening met alle mogelijke scenario’s. “Het liefst wilde ik een natuurlijke bevalling, maar door het tussenschotje was de kans dat de baby in stuit zou liggen – en dus de kans op een keizersnede – groter.”
De voorbereiding gaat met de grootst mogelijke moeite. “Ik was de hele zwangerschap kotsmisselijk. Ik gaf vier keer per dag over. Toen ik medicijnen kreeg, bleef het bij één keer per dag spugen, maar was ik ook extreem vermoeid. Heel af en toe ging ik een dag naar kantoor, maar ik heb bijna de hele zwangerschap thuisgezeten.”
Als de aanstaande moeder 26 weken zwanger is, verergeren haar klachten. “De verloskundige zei dat ik het rustig aan moest doen, maar dat deed ik al. Ik voelde de baby minder bewegen. Intuïtief wist ik dat het foute boel was, maar de verloskundige dacht dat ik een blaasontsteking had. Ik leverde urine in. Een paar dagen later had ik een controle. Alles leek goed te gaan.” Opgelucht gaat ze winkelen. “Ik kocht kleding voor het derde trimester.” Maar die zal ze nooit dragen.
Die nacht slaapt ze onrustig. “Ik dacht dat ik last had van mijn darmen. Ik ging een paar keer naar de wc, maar er kwam niks. En toen er wel wat kwam, bleef de pijn aanhouden. Mijn vriend wilde het ziekenhuis bellen, maar dat wilde ik niet. Ik was 27 weken zwanger en had een beetje buikpijn. Het zou wel loslopen. Hij haalde een kruik voor me en toen ik die op mijn buik wilde leggen, zag ik dat de vorm van mijn buik was veranderd. De kleine lag ineens helemaal onderin, ik kon zijn billetjes voelen. We belden de verloskundige en moesten onmiddellijk naar het ziekenhuis.”
Dus gaan ze op pad. Niet met de auto of een taxi, maar te voet. “Het was maar vijf minuten lopen, maar het was een barre tocht. Ik voelde het vocht mijn lichaam verlaten. Het was donker en ik kon niet zien of het bloed of vruchtwater was. Ik strompelde naar het ziekenhuis. Toen we daar aankwamen, zagen we dat mijn joggingbroek tot op mijn knieën vuurrood was. Ik had minstens een halve liter bloed verloren. Ook had ik buik-, rug- en beenweeën. Het was een nachtmerrie.”
De verloskundige constateert dat Renate één centimeter ontsluiting heeft en dat haar placenta aan het loslaten is. “We waren in het streekziekenhuis in Gouda. Ik zou moeten worden overgebracht naar het academisch ziekenhuis in Leiden. Maar net toen ze me kwamen vertellen dat daar plek was en dat de ambulance me kwam halen, ging het mis. Ik kreeg een enorme wee en moest overgeven. Op de CTG was de hartslag van de baby niet meer zichtbaar. In no time stond de hele kamer vol personeel. Ik had geen idee wat er aan de hand was; in de hectiek zei niemand iets tegen mij. Het operatieteam werd opgeroepen en voordat ik het wist, werd ik over de gang naar de operatiekamer gereden en onder narcose gebracht.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Rianne koos voor zwangerschapsafbreking vanwege ernstige hartafwijking: 'Onze zoon (5) was erbij'
Als Renate een uur later wakker wordt, beseft ze niet wat er precies is gebeurd. “Mijn vriend was heel emotioneel. Hij had zijn vriendin onder narcose zien gaan en een veel te kleine baby geboren zien worden. En hij had toegekeken terwijl onze zoon Liam minutenlang werd beademd. Toen ik Liam voor het eerst zag, lag hij in de couveuse. Ik zag een klein stukje hoofd. Hij kreeg hulp bij het ademhalen en zat vast aan allerlei snoeren en draadjes.”
Liam wordt ’s ochtends vroeg overgebracht naar de NICU (een intensive care voor baby’s, red.) in het Leids Universitair Medisch Centrum (LUMC). “Ik was er niet helemaal bij. Ik wist niet wat ik dacht en kon niet huilen. Het was veel te veel.” ’s Ochtends om 10.00 uur – een paar uur later – mag het stel pas naar Liam toe. “Ik mocht hem niet vasthouden, alleen aanraken. Pas de dag daarna mocht ik voor het eerst met hem buidelen. Dat was heel fijn, ondanks dat hij superklein was. Liam was 945 gram toen hij werd geboren.”
LIAM ligt zeven weken op de NICU en moet ook als hij van de intensive care af is, nog twee weken in het ziekenhuis blijven. “Het was een pittige tijd. De eerste dagen was zijn toestand stabiel, maar kritiek. We moesten afwachten of hij geen hersenbloedingen zou krijgen. Het zorgde voor heel veel stress. Ik at slecht en kon geen borstvoeding geven, dus kolfde ik om de drie uur om de melkproductie op gang te brengen.” En het is ook logistiek een flinke puzzel. “We zijn één nacht in het Ronald McDonaldhuis geweest, een paar nachten in een hotel en daarna gingen we vanuit huis op en neer.”
Renate voelt zich slecht. “Ik onderging met 27 weken een spoedkeizersnede onder narcose. Ik had de geboorte van mijn kind niet meegemaakt en wist niet hoe het gesteld was met de gezondheid van mijn kind. Ook was er tijdens de keizersnede gas in mijn buik gekomen, wat in mijn schouder was gaan zitten. Dat deed zoveel pijn dat ik morfine kreeg. Het deed me – alles bij elkaar – veel verdriet.”
Inmiddels is Liam zo’n vier maanden thuis en ziet alles er weer wat rooskleuriger uit. “Zijn start was pittig. Liam was een enorme huilbaby. Ik denk dat hij de periode in het ziekenhuis moest verwerken. Niet alleen heeft hij daar lang gelegen, hij had ook nog een navel- en een liesbreuk waar hij aan geopereerd moest worden. Maandenlang huilde hij soms wel drie tot vijf uur achter elkaar.” Stapje voor stapje verbetert de situatie. “Sinds een maand huilt hij minder en slaapt hij ’s nachts door. Dat is heel fijn. We zijn enorm dankbaar voor de goede zorg in het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda en het LUMC in Leiden. Liam doet het onwijs goed ondanks zijn extreme vroeggeboorte.”
Hoe het met haar gaat? “Wisselend. Ik was extreem moe. In de eerste maanden ben ik mezelf wel tien keer voorbijgelopen, maar je hebt het niet door en hebt bovendien geen keuze. Sinds juni ben ik onder behandeling van een hele fijne psycholoog en krijg ik EMDR-therapie. Ik kan het nu gaan verwerken. Voor mij is het nog niet afgesloten. Als ik terugkijk op alles wat ik niet heb gehad – een derde trimester, borstvoeding geven, een kraamtijd, een babyborrel geven – dan vind ik dat nog steeds lastig. Maar het voelt goed om hiermee bezig te zijn.”
Renate kijkt vol goede moed naar de toekomst. “Ik denk dat het helemaal goedkomt. Met een vroeggeboren kindje is het een beetje afwachten tot het tweede levensjaar, maar hij doet het nu heel goed en dat geeft vertrouwen.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Bij de laatste echo bleek Cindy's baby niet meer te leven: 'Toen kwam ik erachter wat een gebroken hart is'
