Pieter Verbruggen en Ricardo Alvarez leren elkaar elf jaar geleden kennen op een verjaardagsfeest. Het is liefde op het eerste gezicht. Zo’n vijf jaar geleden komen ze tot de conclusie dat ze een gezin willen stichten en besluiten ze een kindje te adopteren.
Maar dat loopt uit op een grote teleurstelling, vertelt Pieter aan LINDA.nl.
“We wilden een kindje dat al geboren was een goede toekomst bieden”, zegt hij. “Een vriend van ons was een adoptieproces gestart, dat volgden wij met belangstelling.” Zelf melden ze zich ook aan als adoptieouders. “Als homo mag je alleen uit Zuid-Afrika, Portugal en de Verenigde Staten adopteren. Wij kozen voor de VS, omdat daar relatief de meeste kinderen worden geboren die ter adoptie worden afgestaan. Het is daarnaast het enige land waar baby’s ter adoptie worden afgestaan, dus het was voor ons de enige hoop op een baby.” Ze melden zich aan bij A New Way. “We gingen voor een kind uit de VS en uit Nederland.”
Het stel geeft zich op via de website. Een jaar later krijgen ze een brief met de vraag of ze nog steeds willen adopteren. Dat willen ze. Daarom volgt er intensief traject inclusief een reeks cursussen. “Een cursus over kinderen krijgen, over adopteren, over opvoeden. Je mag geen cursus missen.”
In 2019 beginnen ze vol goede moed aan de eerste in het rijtje, maar dan doet het coronavirus zijn intrede. “Heel Nederland lag plat, dus ook onze cursussen werden gecanceld. En dat terwijl die ontzettend belangrijk zijn, want daarna komt het gezinsonderzoek. Daarna krijg je, als het goed is, een beginseltoestemming. Met zo’n beginseltoestemming kun je je aanmelden bij een adoptieorganisatie en daarna begint het proces van internationaal adopteren.”
Maar de cursussen worden voor onbepaalde tijd opgeschort en daarmee ook het vervolgtraject. Dat is niet zonder gevolgen, want Pieter en Ricardo willen graag een baby, maar voor een baby mogen zij niet ouder zijn dan 41 jaar. “De Raad van de Kinderbescherming was al wel gestart met ons gezinsonderzoek om zo een beetje vaart te maken.” In 2020 mogen ze verder met de cursussen, die ze succesvol afmaken en komen ze op de wachtlijst bij de Raad voor de Kinderbescherming. “Ze hoefden ons alleen nog maar een go te geven en dan konden we naar Amerika, maar door de pandemie was er veel achterstallig werk. Dit moesten ze eerst wegwerken.”
Onrust bij adoptieorganisaties na nep-herenigingen Colombia
In 2021 presenteert de commissie-Joustra een rapport over de rol en verantwoordelijkheid van de Nederlandse overheid bij interlandelijke adoptie van kinderen in de periode 1967-1998. Pieter: “Adoptie vanuit Amerika werd stopgezet. De reden: het kabinet vindt dat de VS heel goed voor zijn eigen kinderen kan zorgen. Kinderen die geboren zijn en een nieuw warm huis nodig hebben, mogen niet meer naar Nederland. Wensouders die al jaren in het proces zitten, hebben geen kans meer.”
Dat is een zware dobber, want het is hun enige optie. “Vanuit Zuid-Afrika komen geen baby’s. Vanuit Portugal komen überhaupt geen kinderen meer. Misschien kunnen we een kindje in Nederland adopteren, maar die kans is nihil. Het lijkt hier voor ons te stoppen. Dat vinden we verschrikkelijk. We zijn weer terug bij af. Vijf jaar investeren lijkt voor niks te zijn geweest. We zijn gebroken.”
Dat doet pijn, maar het koppel laat zich niet kennen. “We zijn sterk en hebben we ons leven altijd geleefd alsof er geen kinderen zouden komen. We zijn pragmatisch en hebben goed contact met de Raad voor de Kinderbescherming. Zij helpen ons. We krijgen de steun van vrienden. We proberen het te accepteren en steken onze energie in alternatieven. Dan verwerk je de teleurstelling along the way.”
Momenteel doen ze onderzoek naar de overgebleven mogelijkheden. “We zijn onlangs benaderd door een dame van wie de relatie net uit was. Zij heeft een kinderwens, wilde samen met ons zwanger worden en stelde co-ouderschap voor. Daar hebben we serieus over nagedacht en over gesproken. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat we elkaar niet goed genoeg kennen. We proberen dicht bij onszelf te blijven. Niet ineens halsoverkop keuzes te maken vanwege onze kinderwens.”
Ook pleegouderschap of draagmoederschap is een optie. “En we staan nog op de Nederlandse adoptielijst, maar er worden hier weinig kinderen ter adoptie gesteld. Ik hoop dat het goed komt, maar meer dan hopen kunnen we niet doen.”
Sam was slachtoffer van adoptiefraude: 'Ik voel me smokkelwaar'
