Petra van Kruistum en haar man Alexander leiden een heerlijk leven samen met hun dochters van 4 en 6 jaar en zoontje van 11 maanden. In 2018 verandert dit in een klap: Alexander krijgt de diagnose longkanker.
“Alles stond stil”, vertelt Petra (40) aan LINDA.nl.
De dokters vertelden dat Alexander al in stadium vier zat. “We kregen de diagnose: je leven gaat stoppen. Zonder behandeling hadden we minder dan een jaar, werd ons verteld. Met medicijnen konden de artsen ons meer tijd geven.”
Voor Alexander was duidelijk: ik ga vechten. “Hij dacht: de jongste is elf maanden. De meiden onthouden wel wie ik ben. Zijn grootste angst was dat de jongste niet meer wist wie hij was”, vertelt Petra.
Eerst moesten Alexander en Petra het nieuws zelf laten bezinken, voordat ze het aan de kinderen gingen vertellen. “M’n oudste dochter vroeg: heeft papa dan net als oma beestjes in z’n buik? Mijn moeder is in 2017 overleden aan kanker. Zo konden we het nu ook uitleggen, maar dan had papa beestjes in zijn longen.”
Dat Petra’s man zou komen te overlijden, heeft ze bewust niet verteld. “We vonden het een te grote belasting voor ze om met zich mee te dragen in hun dagelijks leven. Ze waren nog zo klein.”
Chantal verloor haar man: 'Ik train nu bedrijven in rouwbegeleiding'
Anderhalf jaar lang heeft Alexander gevochten. “In april 2020 ging het niet goed. Ik bracht hem naar de spoedeisende hulp.” Eerst mocht Petra door corona niet mee naar binnen, maar uiteindelijk mocht ze toch komen. Het besluit moest worden genomen of ze zouden stoppen met behandelen.
Samen besloten ze dat het ziekenhuistraject erop zat. “Alexander was bang dat hij zijn haar anders zou verliezen. Hij dacht dat het voor de kinderen traumatisch zou zijn. Dan was hij niet meer de papa die hij was.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Petra vertelde de oudste kinderen wat er aan de hand was. “De oudste voelde het al aan: is papa nog in het ziekenhuis?, vroeg ze. Toen zei ik: papa komt morgen thuis, maar hij gaat niet meer terug naar het ziekenhuis. De medicijnen werken niet meer. De oudste vroeg: als papa geen medicijnen meer krijgt, dan gaat hij toch dood?”, vertelt Petra.
Ze bevestigt dat Alexander inderdaad zou sterven. “Dat was een half uur lang samen heel hard brullen. De oudste stond op, liep naar de voorraadkast en pakte een Tony Chocolonely reep en zei: ik denk dat dit een goed moment is voor chocola, want daar zit een stofje in waar je gelukkig van wordt.”
Marrit verloor haar man én dochter en pleit nu voor officieel rouwverlof
Alexander was nog zes weken thuis in het ziekenhuisbed. “Uitgerekend op Vaderdag moesten we afscheid van hem nemen. ’s Morgens hebben we hem nog overladen met cadeautjes, ’s avonds ging het niet meer en is hij uiteindelijk een kwartier na Vaderdag overleden.”
De uitvaart viel tijdens corona, dus Petra moest rekening houden met een maximum van vijftig bezoekers. Samen met Alexander had ze een ‘drive through’ bedacht: “Op de landingsbaan in Soesterberg reden we 1,5 kilometer door een soort erehaag heen van vrienden, familie en kennissen die afscheid wilden nemen. Het was heel zwaar, maar ook een bijzonder moment.”
Marlous Nijholt Fotografie
Hoe praat Petra met haar kinderen over de dood en over Alexander? “Ik weet niet of je de uitspraak van de Club van de Relaxte moeders kent: die andere moeders doen ook maar wat. Zo voel ik mij ook. Ik doe maar wat.”
Alles om je heen gaat door, vertelt Petra. “We hebben normale dagen, maar dan met een lege stoel aan tafel. Dat is dagelijks onderwerp van gesprek. De jongste is nu 4 jaar en heeft geen actieve herinnering aan Alexander, maar zegt tegen iedereen: ‘mijn papa is de sterkste en de grootste en hij had heel veel gereedschap’. Ik vind het fijn dat de kinderen erover praten.”
Petra pakt zelf ook haar momenten om stil te staan bij het verlies. “Al vind ik het niet erg om mijn verdriet aan de kinderen te laten zien. Maar als ze naar school moeten en ik voel tranen opkomen, wacht ik wel even tot ik weer terug ben om me even te laten gaan.”
Petra’s dochters hebben speltherapie gehad. “Het was meer preventief. Zo weet ik wat ik moet doen om te voorkomen dat ik met drie getraumatiseerde pubers zit.”
Zelf schrijft Petra haar gedachten van zich af op Instagram en in blogs voor het platform Power to the Mama’s. Dit zou ze dan ook aanraden aan andere moeders of vaders in vergelijkbare situaties. “Het is fijn, maar ook nodig om iets te doen voor jezelf. Als je jezelf vergeet, dan kan je het voor de kinderen ook minder goed doen. Het schrijven helpt mij heel erg en ik krijg veel reacties van mensen die zich kunnen herkennen.”
Ze hoopt iets voor een ander te kunnen betekenen. “Rond de dood hangt nog een flink taboe. Ik vind het belangrijk dat mensen niet bang zijn en als ik daaraan kan bijdragen door mijn verhalen te delen, doe ik dat graag.”
Zo praat je over de dood: vermijd dooddoeners en stel open vragen
