“In de zomer van 2022 vroeg de behandelend arts van Wies of Simone en ik wilden meedenken over een programma over ouders die hun kind zijn verloren. Zijn buurvrouw maakt tv en merkte het dat ze het moeilijk vond om over kindersterfte te spreken. Ze wilde hier iets mee doen”, begint Paul zijn verhaal. Dat wilden de twee wel, maar zelf op tv komen met zo’n persoonlijk verhaal? Dat zagen ze niet meteen zitten.

Tetske heeft een zeldzame granulosaceltumor: 'Ik moet knokken voor een behandeling'Lees ook

Het verhaal van Wies

Na lang en uitvoerig nadenken besluiten ze toch ook zelf hun verhaal te vertellen voor de camera’s. “Ik hoop dat we hiermee een bepaalde stem kunnen laten horen voor lotgenootouders die anders onzichtbaar zijn met hun verdriet. Simone stond er wat gereserveerder in. Ik vertel graag over Wies. Ik ben ook best open over wat er in mijn leven gebeurt en als zij dit willen filmen vind ik dat prima. Misschien is dat een naïeve opstelling, maar de programmamakers zijn heel integer met het onderwerp omgegaan. Anders was die ruimte er ook niet geweest.”

Een groot onderdeel van de serie centreert zich op hoe de ouders zich vervreemd voelen van hun omgeving en van de maatschappij. “Je bent daadwerkelijk anders geworden”, legt Paul uit. “Je bent een redelijk gezond mens, maar wel anders dan de rest. Er speelt voor ons gedurende de dag altijd een proces van rouw, trauma en verlies. De ene keer is dat meer op de voorgrond, dan meer op de achtergrond, maar het speelt altijd. Het is iets dat je altijd met je meedraagt.”

Onzichtbare rouw

Als buitenstaanders het gezin nu zouden zien, dan zien ze volgens Paul niet dat het gezin ooit heel anders was. “Ze zien twee ouders, een jongetje van elf en een meisje van drie. Ze is in andermans ogen vaak een willekeurig nakomertje. Ze zien niet dat er een jongetje mist. Daarmee is het verdriet en de rouw absoluut onzichtbaar.”

 

'Het klinkt als hoogverraad, maar we vinden elkaar leuker nu ons kind dood is'Lees ook

Luus, het dochtertje van Paul en Simone, is drie jaar oud. Ze werd negen maanden na het overlijden van Wies geboren. “Ze kan er bepaalde periodes veel mee bezig zijn. Dan plukt ze bloemetjes en legt ze die op zijn kamer. Daar brandt altijd een kaarsje voor hem. Hij is haar onzichtbare grote broer.”

Zelf verloor Paul ook op jonge leeftijd zijn broer: René. Hij was toen zelf nog maar drie. “Daar heb ik geen herinneringen aan. Dat is de enige ‘voorbereiding’ die ik op deze situatie had. Maar niemand kan je voorbereiden op de dood van je kind. Je moet van jouw hoopje gruis dat er overblijft weer iets nieuws zien te maken. Dat kun je alleen zelf. Daar kun je wel hulp bij krijgen, maar in essentie moet je het toch echt zelf doen.”

Gemis

Het gemis van Wies gaat nooit weg bij het gezin. “Het wordt niet minder. Je groeit eromheen”, legt Paul uit. Hij geeft aan dat hij nooit meer gelukkig zal worden op de oude manier. “Dat is een gegeven en dat is oké. Ik zal nooit accepteren wat Wies is overkomen. Maar dat is hoe mijn leven er nu uitziet. Ik zal nooit meer hotel de botel gelukkig zijn. Want voor mij is de definitie van geluk dat je helemaal oké bent in het moment. Maar ik mis altijd een kind.”

Zo kunnen er voor Paul echt wel nog fijne momenten in het leven zijn. Al blijft er altijd een gat. “We zullen nooit een foto van onze drie kinderen samen hebben. De foto’s van ons gezin van nu kunnen nog zo mooi zijn, maar het is nooit meer compleet.”

Leven naast de dood is vanaf dinsdag 14 mei wekelijks om 21.30 uur te zien bij BNNVARA op NPO 1. 

Sten (9) slijpt messen voor kankeronderzoek: 'Voor broer Wies en andere kinderen'Lees ook