In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid.
Deze week is dat Patricia van Noije (44). Haar man Maikel overleed zeven jaar geleden aan de gevolgen van uitgezaaide huidkanker.
“Maikel en ik leerden elkaar kennen toen ik vijftien was en hij twintig”, vertelt Patricia. “We rommelden wat aan. Ik zat nog op school en hij werkte al. Het leeftijdsverschil was nog te groot.” Maar als de twee elkaar een paar jaar later weer tegenkomen – Patricia is inmiddels achttien – zoenen ze. “We zijn geen dag meer zonder elkaar geweest.”
Vanaf dat moment gaat het snel. “Ik wist meteen: dít wordt – als het ons gegund is – de vader van mijn kinderen. We kochten een appartement en gingen samenwonen. Het was fantastisch.” Ze is stapelverliefd. “Maikel was sociaal, goedlachs, trouw, liefdevol. Hij was een allemansvriend en had alles voor mij over. We lachten veel, wisten alles van elkaar en wilden samen oud worden.”
In 2002 trouwt het stel, in 2008 wordt zoon Jimmy geboren en een paar jaar later volgt Matz. “Maikel was toen al ziek. In 2005 werd zijn eerste melanoom ontdekt, maar wij stonden er niet echt bij stil. Het was huidkanker, wat kon ons nou gebeuren?”
Maar in 2013 verandert dat. “Maikel had een verdikking in zijn lies. Dat bleek een uitzaaiing van het melanoom. Er volgde een operatie, maar de snijranden bleken niet schoon te zijn, dus moest hij opnieuw onder het mes. Hij werd geopereerd totdat ze zijn lies niet meer konden opereren, omdat er al te veel was weggenomen.” Er volgt bestraling. “Heel even dacht ik: nu hebben ze alle kanker kapot bestraald. Maar al vrij snel kreeg ik het gevoel dat het terug zou komen en dat áls het terug zou komen het foute boel zou zijn.”
Rouwdeskundige Daan Westerink kreeg kanker: 'Heb mijn hele rouwbibliotheek de deur uit gedaan'
Haar voorgevoel blijkt te kloppen. Als Maikel een paar jaar later naar het ziekenhuis gaat voor een scan, blijkt hij tien uitzaaiingen te hebben in zijn longen. “We waren uitbehandeld in Tilburg.”
Dat is een flinke tegenslag. “Maikel dook na een slechte uitslag altijd zijn bed in. Dan ging hij even slapen en dan was het daarna weer een soort van goed. Hij liet zijn hoofd niet hangen. ’s Avonds hebben we met elkaar gepraat, mensen gebeld en onderzoek gedaan.”
De tekst gaat verder onder de foto.
Maikel komt in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis (AVL) in Amsterdam terecht. “Hij kon daar starten met experimentele immunotherapie. Dat was de enige optie die er nog was en die hebben we met beide handen aangegrepen. Toen het niet bleek te werken, is hij overgestapt op een andere soort immunotherapie. Ook dat sloeg niet aan.”
Hij is uitbehandeld. Maikel krijgt pijnbestrijding en mag naar huis, om daar zijn laatste levensfase in te gaan. “Dat was heel heftig. Maikel wilde er niet over praten. Hij heeft altijd hoop gehouden dat hij er toch nog bovenop kwam. Hij wilde mij en de kinderen niet achterlaten. Dat kon hij niet. Het was een zware strijd, ook toen de palliatieve levensbeëindiging werd ingezet.” Maikel slaapt in de woonkamer en ook de rest van het gezin besluit beneden te slapen. “We hebben de laatste weken met zijn allen beneden gekampeerd.”
Angeliques man maakte een einde aan zijn leven: 'Het huis was opgeruimd en hij had muziek voor mij opgezet'
Zeven jaar geleden krijgt Maikel om 00.00 uur zijn eerste medicatie toegediend, waardoor zijn hart uiteindelijk zal stoppen. “Hij was uitgemergeld en verzwakt. Volgens de huisarts zou hij binnen een uur sterven. Uiteindelijk blies hij op Vaderdag om 08.30 uur zijn laatste adem uit.”
Het is een nachtmerrie voor het gezin. “Het woord ‘verwerken’ is niet oké, want achter verwerken staat een punt. Hier komt nooit een punt achter te staan en dat zou ik ook niet willen. Ik weet zeker dat ik dit tot mijn dood met mij mee zal moeten dragen, maar dat doe ik met liefde. Het geeft aan hoe groot mijn liefde voor hem is geweest.”
De eerste jaren na zijn overlijden staat het leven van Patricia stil. “Ik was niet suïcidaal, maar ik had er echt geen zin meer in. Ik heb heel diep gezeten, maar ik moest door voor mijn kinderen. Het fijnste moment van de dag vond ik het moment dat ik naar bed kon, tegelijkertijd met mijn zoons om half acht, acht uur. Ik haalde nergens plezier uit.”
Ze voelt zich onbegrepen door de huisarts en psychologen. “Pas toen ik besefte: dít is wat wij voelen en het mag er gewoon zijn, ging het beter. Het was een opluchting om dat toe te laten. Langzaam kwamen er weer tinten grijs door het zwart heen. Ik krabbelde op, al heeft het wel lang geduurd. Ik ben van overleven naar leven gegaan, met Maikel altijd in mijn gedachten en hart.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Biens zoon Floris (15) overleed aan botkanker: 'Hij regelde zijn eigen uitvaart'
