In de rubriek ‘Monumentje‘ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Patricia (38) haar broer Patrick, die overleed aan suïcide.
“Als ik ook maar een iemand kan helpen door mijn verhaal te delen, doe ik dat graag”, vertelt Patricia aan LINDA.
Trigger warning: dit artikel gaat over zelfdoding.
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
Patricia en Patrick schelen één jaar. De band tussen de twee was meer dan broer en zus. Ze waren beste vrienden. “Hij was de betere van ons twee. Heel rustig, hij overdacht veel. Alles wat ik niet ben, was hij wel. Waar hij te veel van had, had ik te weinig van. Hij had blond haar en blauwe ogen, ik heb donker haar en bruine ogen. Echt tegenpolen, maar ondanks dat konden we heel goed met elkaar. Hij was echt een beste vriend en een echte kindervriend, ook voor de kinderen van z’n beste vrienden. ‘Patty’, zoals ze hem noemden, moest altijd komen in de zomer, als het zwembadje er stond. Hij was heel sociaal, heel lief en gevoelig.”
Zijn grappen blijven Patricia altijd bij. “Hij had hele sneaky grapjes. Je kon niet altijd aflezen of hij het wel of niet had gedaan. Zo kon hij ineens een por in de zij geven, of als m’n vader aan het koken was, pakte hij hem opeens onder de armen en tilde hem op. Je verwachtte zijn grappen niet. Dat was heel grappig.”
Tekst gaat door onder de foto.
Van links naar rechts neef Arne, Patrick, Patricia en nichtje Maaike.
Op zaterdag 22 april voelt Patrick zich al twee dagen somber, maar echt zorgen maken Patricia en haar vader zich niet. “Donderdag was er iets gebeurd op werk. Er zaten hem wat dingen dwars. Dat was voor ons heel klein, maar ik denk dat het voor hem heel groot is geweest. Mijn vader heeft veel met hem gesproken die dagen en ik ging ook iedere dag langs. We hadden niet het idee dat het heel slecht met hem ging. Hij was wel negatiever dan gewoonlijk. Normaal kregen we hem wel uit een dipje, maar er was iets anders aan hem. Hij keek dwars door je heen, zijn blik was leeg.”
Patricia verlaat op zaterdag Patricks huis en drukt hem nog op het hart dat hij ook mee kan naar haar huis, zodat hij niet alleen hoeft te zijn. “Dat wilde hij niet. Ik zei nog: ‘Geen gekke dingen doen, hè?’ ‘Nee, tuurlijk niet’, antwoordde hij. Ik ging met een goed gevoel weg. Om half 10 ’s avonds belde hij nog, er was niks aan de hand, we hebben gewoon gepraat.”
Op zondag belt Patricia haar broer, maar hij neemt niet op. “Ik vond dat raar. Misschien zou hij nog slapen, dachten mijn vader en ik. Maar het voelde niet goed, dus we gingen erheen. M’n vader wilde de deur van het slot halen, en er zat een knip op. Dat had Patrick nooit. Ik zag bloed aan de binnenkant van de deur. Wat ik toen zag, was schrijnend. Een horrorfilm. Ik ben blij dat mijn vader naar buiten is gegaan. Ik ben naar boven, naar zijn kamer, gelopen.”
Ze vindt haar broer op bed. “Ik heb hem nog gereanimeerd, al wist ik dat het geen zin had. Ik moest iets doen. Mijn eerste gedachte was: wat heb je nou gedaan? Voor iedereen was dit een grote shock. Het was totaal niet hoe hij was. Als hij hoorde dat iemand voor suïcide had gekozen, begreep hij dat niet. Dan legde ik hem uit dat sommige mensen geen uitweg meer zien. Daardoor had ik ook nooit gedacht dat hij het zou doen. Als ik zaterdag het gevoel had gehad dat hij zichzelf iets aan zou doen, had ik hem nooit alleen gelaten.”
Patrick heeft geen boodschap achtergelaten. “Wat is er in zijn hoofd rondgegaan, dat hij dit heeft gedaan? Wat is het geweest? Die zaterdag was hij anders. Mijn moeder is drie jaar geleden overleden aan longkanker. Nu denk ik, heeft hij dat wel goed kunnen verwerken? Hij hielp altijd anderen, maar zelf om hulp vragen deed hij niet. Hij stond altijd voor iedereen klaar. Je gaat ook bij jezelf te rade, heb ik iets gemist, heb ik iets niet gezien? Hij heeft nooit gezegd dat hij het niet meer zag zitten.”
Cherelle's broertje Samuël stapte uit het leven: 'Ons leven staat op z'n kop'
Patricia krijgt hulp om het verlies te verwerken. “We hebben Slachtofferhulp gehad om er met z’n allen over te praten. Ik had best een schuldgevoel. Ik had dit moeten zien als zusje, zo dacht ik. Maar mijn vader zegt dat ik ook niet weet of hij het alsnog had gedaan. Het schuldgevoel zal altijd blijven, dat is een stukje van mijn rouwproces. ‘Godverdorie, had ik hem toch maar meegenomen naar huis, had ik toch mijn gevoel gevolgd ’s ochtends door er meteen heen te gaan.’ Maar ja, in wat voor situatie was ik dan terechtgekomen? Je weet het niet.”
Op het moment zit Patricia in de piek van haar trauma, zegt ze. “Ik heb last van die zondag. Je bent eerst alles aan het regelen voor de uitvaart en je houdt je vader van 71 jaar in de gaten. Die is z’n vrouw en zoon verloren. Mijn zoon van elf en ik wonen bij hem in, dat is heel fijn. Maar eerst hield ik me met van alles bezig, en nu heb ik wat meer rust. In het weekend, vooral zondag op maandag, dan is het drama bij mij. Dan komt alles omhoog. Het heeft tijd nodig.”
Ze houdt een dagboek bij. “Elke keer als ik erover droom, schrijf ik het op. Dat helpt heel erg. Ik heb een rouwcoach gehad. Ik moest een brief schrijven naar mijn broer, dat oplezen en vervolgens verbranden. Dat heeft best veel geholpen. Iedereen rouwt op z’n eigen manier, dat moeten we accepteren en respecteren.”
Patricia en haar vader hebben Patrick in het mortuarium gezien. “Hij lag er heel rustig bij, heel anders dan toen we hem die zondag vonden. Hij had alle rust en dat geeft ons ook een bepaalde rust. Ik ben ook bij de politie geweest om het rapport op te vragen, dat lees ik weleens door. Dan weet ik weer dat het zo is gegaan zoals ik dacht dat het was gegaan. Dat geeft ook een bepaalde rust. Ik denk dat dat veel mensen gaat helpen. Nabestaanden praten niet vaak met de politie, maar daar zijn ze ook voor. Het is een stukje dienstverlening, daar ben ik ze heel dankbaar voor.”
Patricia ziet haar vader weleens bij het raam staan, wachtend op Patrick. “Dat is niet leuk om te zien. Zijn verdriet doet mij heel veel. Mijn vader is z’n kind verloren, ik m’n broer. Dat is een heel ander soort verdriet. Ik ben blij dat ik met hem woon. De beste vrienden van Patrick spreken we veel. Die hoef ik maar te bellen, en ze zijn er.”
Zelfdoding is een veel voorkomende doodsoorzaak, weet ook Patricia. “De cijfers zijn schrikbarend hoog. Je hoort het zoveel op het moment. Dat hoort niet. Als ik maar één iemand kan helpen met dit verhaal, dan doe ik dat graag. Praten is zo belangrijk en vertrouw op je eigen gevoel. Ga handelen, ook al wil diegene dat niet. De wachttijden voor hulp zijn veel te lang. Ik krijg m’n broer er niet mee terug, maar het verhaal delen doe ik graag. Mijn broer was echt een heel mooi mens.”
Ter nagedachtenis aan Patrick, 6 januari 1984 – 23 april 2023.
Patrick, vader Jos en Patricia.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Monumentje’.
Biens zoon Floris (15) overleed aan botkanker: 'Hij regelde zijn eigen uitvaart'
