Als Nicole Koman een paar maanden oud is, wordt ze geadopteerd vanuit een tehuis. Hoewel ze bij lieve pleegouders terechtkomt, speelt haar adoptie altijd een rol. Soms op de voorgrond, dan weer op de achtergrond.
Nicole schreef een boek over haar adoptie. De ontdekking van mijn andere geschiedenis ligt sinds dit voorjaar in de winkel.
“Over mijn adoptie is nooit geheimzinnig gedaan. Mijn ouders, zoals ik mijn adoptieouders ook liever noem, hebben er altijd open over gepraat.” Maar echt veel wist Nicole niet over haar biologische vader en moeder. “Er was niet veel over bekend en eigenlijk had ik er ook nooit echt behoefte aan. Ik had mijn ouders, familie en vrienden. Mijn jeugd is heel liefdevol verlopen.” Nicole had dan ook nooit ‘last’ van het feit dat ze geadopteerd was. “Mensen waren weleens verbaasd over mijn adoptie. Veel mensen denken dat het altijd gaat om kinderen uit het buitenland. Maar ook Nederlandse kinderen worden geadopteerd.”
Ondanks dat de adoptie nooit een rol speelde, was het altijd wel ergens op de achtergrond aanwezig. Als voorbeeld noemt Nicole haar zwangerschappen. “Ik kon dat niet delen met mijn moeder. Het kwam ineens weer heel dichtbij dat ik nooit bij haar in de buik heb gezeten. Ze kon geen verhalen vertellen over hoe dat was of hoe dat ging en dat zorgde voor enige afstand.” Daar kon Nicole wel verdrietig van worden, maar na de geboorte was die afstand ook meteen weer weg. “Het waren de liefste opa en oma voor onze kinderen. Mijn kinderen waren echt hun kleinkinderen, dat was vanzelfsprekend.”
Maar die afstand begon weer een rol te spelen toen haar ouders overleden. “Ik werd onzeker. Was ik geaccepteerd omdat ik bij hen hoorde? Was ik nog deel van de familie waarbinnen ik opgegroeid was nu mijn ouders er niet meer waren? Niet dat ooms of tantes zich ooit zo naar mij hebben gedragen. Het was een gevoel.” Nicole merkte ook dat ze gevoeliger werd. “Vroeger waren er weleens mensen geweest die termen als ‘onecht kind’ of ‘bastaard’ gebruikten. Ik leek daar als kind niet veel om te geven, maar dat veranderde.”
Door aansporen van haar dochter dook Nicole daarom haar eigen geschiedenis in. “Ik vond dat spannend en heb het heel rustig aan gedaan. Elk detail moest ik op me in laten werken.”
Toen Nicole haar zoektocht startte, ontdekte ze dat haar moeder al was overleden. Over haar vader was weinig bekend. “Over mijn moeder wist ik al het een en het ander, maar wat ik verder ontdekte was confronterend.” Nicoles moeder was jong zwanger geraakt en belandde met haar pasgeboren kind in een tehuis waar moeders nog de tijd kregen om na te denken of ze hun kind wilden houden. “Na de geboorte had ze geen interesse in mij en wilde ze zo snel mogelijk weg zonder baby.”
“Ik heb haar zussen ontmoet en ik merkte bij hen heel veel schaamte voor het ongewenst zwanger raken van hun zus en het feit dat ik was afgestaan. In eerste instantie leken ze niet van mijn bestaan af te weten, maar later kwamen er herinneringen terug en vielen de puzzelstukjes in elkaar.” Maar het bleef voor hen moeilijk om erover te praten, merkte Nicole.
Via de zussen leerde ze ook meer over haar moeders karakter. “Ze bleek niet de makkelijkste in de omgang. Hun verhalen hadden allerlei raakvlakken met hoe ze in de dossiers beschreven stond.” Vooral toen Nicole ontdekte dat haar biologische moeder geen interesse in haar had, werd ze erg boos. “Dat ze als persoon negatief werd beschreven, maakte het voor mij ook weer gemakkelijker om boos te zijn. Toch ben ik dankbaar dat ze me heeft afgestaan. Ze kon toch niet voor mij zorgen en mijn ouders hebben mij alle liefde gegeven die ze hadden.”
Nicole vindt het verhaal van haar biologische moeder dan ook niet overeenkomen met de ervaringen van de meeste afstandsmoeders. Dat speelde rond dezelfde tijd dat zij werd geadopteerd. In de jaren 50, 60 en 70 werd moeder worden zonder dat je gehuwd was vaak beschouwd als een zonde. En daarom moesten duizenden moeders in die tijd hun baby direct na de geboorte ter adoptie afstaan. “Het feit dat ik zo’n fijne jeugd heb gehad en niet ben verwaarloosd of toch op latere leeftijd alsnog in een pleeggezin ben beland, heb ik aan de maatschappelijk werksters te danken.”
Verkeerde naam, geboorteplaats én leeftijd: radiomaker Mischa Blok deelt leugens rondom adoptie
