Mariska zat samen met haar gezin vijftig maanden op zee. Nu zijn ze weer thuis – en dat is even wennen, vertelt ze. “We worden elke dag wakker in een vreemde wereld.”
Voor Linda.nl hield Mariska Woertman (49) in haar column haar avonturen bij. Nu is ze weer thuis en vertelt Mariska hoe ze dat ervaart.
Op 31 juli 2018 vertrokken Mariska en Tjaart met Berber (2 jaar) en Linde (12 jaar) op wereldreis. Ze bezochten 32 landen, voeren 30.000 zeemijlen, gingen twee keer de evenaar over, hadden oversteken op zee van 42 aaneengesloten dagen en zaten 67 dagen in covid-quarantaine. Het werd een reis om nooit te vergeten.
Maar nu zijn ze terug in hun dorp op Texel. Na maanden op 12 m2 op hun boot, hebben ze nu weer ruimte om zich heen. Vooral voor Berber, die nu 7 jaar is, is dat even wennen. “Berber snapte het niet. Ze kende het concept huis niet, omdat ze pas 2 jaar was toen we weggingen. Ze zou eigenlijk op zolder slapen, op de tweede verdieping, maar die ruimte kon ze niet aan. Ze bouwde het liefst hutten onder tafel.”
“Wijzelf en Linde vinden het heel prettig dat iedereen weer ruimte om zich heen heeft. En we vrijheid hebben om te gaan en staan waar we willen, zonder het bijbootje dat je naar de kant helpt.”
Karlijn en haar gezin leden schipbreuk door zeldzame orkaan: 'Nu gaan ze dood voor mijn ogen, dacht ik'
Op 8 oktober kwam het gezin terug op Texel. “Enerzijds was het fijn om weer in een vertrouwde omgeving te zijn waar je alles kent en alles vertrouwd was voor we weggingen. Onze familie, vrienden, dorps- en eilandgenoten hebben ons heel hartelijk verwelkomd. Ook de praktische dingen zijn heel fijn. Dat je op vijf minuten van de supermarkt zit, dat we ons eigen brood niet meer hoeven te bakken, dat je gewoon kan douchen. Alle dingen die zo gewoon zijn in een huis, zijn voor ons ook weer toegankelijk. Ik kijk nog steeds met verbazing naar onze wasmachine.
Aan de andere kant worden we elke dag wakker in een vreemde wereld. Je bent niet zomaar gewend na vijftig maanden. We hebben zoveel dingen gezien die voor ons niet normaal zijn. Willen we wel wennen?” Vooral de consumptiemaatschappij en klimaatverandering zijn dingen waar ze zelf mee geconfronteerd zijn op hun reis. Ze hebben gezien wat het betekent als mensen niets hebben.
“En op de San Blas-eilanden (Panama) hebben wij de overstromingen aan den lijve meegemaakt. We willen niet meer klakkeloos genieten van de westerse dingen. We willen zo lokaal mogelijk en een plek waar het niet draait om meer, meer, meer. Zonder materiële zaken. Hoe gaan we onze weg daarin vinden?”
Langzamerhand krijgt hun leven wel weer wat structuur. Zo gaat Berber voor het eerst naar school. “Op Tahiti is ze al wel drie maanden naar school geweest toen ze 4 jaar was. Dat vond ze toen al heel fijn. Maar dat was tijdelijk. Nu ze definitief op school zit moet ze heel erg wennen dat de vriendschappen die ze maakt niet tijdelijk zijn. De eerste weken dacht ze: ik maak een vriendinnetje en dan neem ik weer afscheid. Na vier weken begint ze te wennen dat dit normaal is. Ook de lange dagen zijn wennen. Op reis kreeg ze alleen in de ochtend thuisscholing, maar nu moet ze ook in de middag naar school.
Het gezin tijdens hun reis voor een gletsjer in Prince William Sound, Alaska in juli 2020. Tekst loopt door onder de foto.
Linde (nu 16) is begonnen op 3 havo. Dat vindt ze heerlijk, tussen haar eigen leeftijdsgenoten. Ze moet wel elke dag om 6 uur opstaan en dan 17 kilometer heen en weer fietsen van en naar school, in plaats van achter het ontbijt en dan op de laptop. Nu is ze een puber op school en zit ze helemaal in het socialmediagebeuren. De intensiteit daarvan is wel wennen voor haar.”
Canadese familie is op wereldreis voordat de kinderen volledig blind zijn
Voor Mariska en Tjaart is het vooral even schakelen. “Medezeilers zeiden al: ‘Hou er rekening mee dat het heel erg wennen wordt. Spreek niet te veel af en laat je niet overlopen door bezoek.’ Maar dat moet je echt zelf ervaren. We hebben heel veel bezoek gehad. En we merkten dat het te veel was. Mensen stonden onverwacht aan de deur en als ik naar de supermarkt ging duurde het een uur voor ik weer thuis was. Iedereen houdt je staande.”
Inmiddels zijn zowel Mariska als Tjaart weer aan het werk. “De bodem van onze portemonnee is eruit gevallen tijdens de reis. Er moet gewerkt worden. Maar je kan niet na vijftig maanden op zee terug naar een leven achter de computer of op kantoor. Die omschakeling is veel te groot. Dus we proberen het rustig aan te doen.”
Mariska schrijft een boek over haar reis, dat komende zomer uitkomt. “Dat helpt mij om alles een plek te geven. Ook ga ik elke dag zwemmen in de zee, wat nu wel erg koud wordt. Als je niet kan aarden geeft het me toch nog een connectie met de zee. Het helpt me te wennen aan het gewone leven.”
Het gezin kan het iedereen aanraden zo’n reis te maken. Ze hebben vooral geleerd niet te veel vooruit te kijken en om in het hier en nu te leven. “Ik zou niet zeggen: ‘Koop een boot’. Maar je kunt ook met kleine stapjes een verandering teweegbrengen. Als je het gevoel hebt dat je iets anders wilt doen: ‘Ga in de zee zwemmen of zeg je baan op en ga doen wat je echt leuk vindt. Als je dat kleine cirkeltje doorbreekt, brengt dat zoveel verrijking en zoveel nieuws.”
Een reis zoals ze hebben gemaakt met hun jonge kinderen was eenmalig. “Maar ons leven zal altijd blijven bestaan uit het landleven en een leven op zee. Dat reizen zit zo in ons bloed dat we altijd een combinatie zullen blijven zoeken.”
Mariska's laatste column: 'Ik realiseer me dat ieder einde een nieuw begin betekent'
