‘Zie binnenzijde’

Zie binnenzijde geeft indringende kijkjes in de hoofden van mensen met verschillende worstelingen. Merel sprak met ervaringsdeskundigen, luisterde en leerde begrijpen hoe zij een stoornis of probleem ervaren. Als je de gedichten leest, lijkt het alsof ze in het hoofd is gekropen van degene die de pijn beleeft. Openhartig en taboedoorbrekend schrijft ze over angst, depressie en autisme, over burn-out, eetproblemen, dwang en meer.

“De afgelopen jaren heb ik ontdekt dat mijn gedichten vaak het gesprek openen over psychische worstelingen. Ik ontvang regelmatig berichten van – vaak jonge – mensen die zich herkennen in een gedicht. Zo ontstaan mooie gesprekken binnen verdrietige verhalen.”

Fans van Merel Morre

Merel heeft een groot lezerspubliek. Tot haar fans behoren onder meer influencer Anna Nooshin, beautyblogger Vera Camilla en klinisch psycholoog en Iva Bicanic:

• Anna Nooshin: “Merels poëzie ken ik al jaren, ze inspireert mij elke keer wanneer ze iets deelt. Haar gedichten zijn raak en goudeerlijk over hoe moeilijk het leven soms is.”
• Beautyblogger Vera Camilla “Wat een prachtige gedichten. Ik voel me gezien en geraakt tegelijk.”
• Iva Bicanic: “Merel heeft het talent om diepliggende gevoelens onder woorden te brengen. In haar gedichten vind je herkenning. Dat doorbreekt de eenzaamheid en verstrikking.”

Kerstverhaal

In 2006/2007 had Merel een postpartum depressie en schreef ze onderstaand Kerstverhaal. Juist in deze periode is dit verhaal ongetwijfeld zeer herkenbaar voor veel vrouwen.

Zwarte kerst

Eigenlijk wilde ik gewoon dood. Ik trok mijn dochter van twee die dag een leuk jurkje aan. Hem hees ik in een romper en broekje. Hij spartelde tegen. Ik ook. Alles in mij spartelde tegen. Al weken, al sinds zijn geboorte, drie maanden daarvoor. Geen roze wolk, geen grijze wolk, maar een inktzwart, ondoordringbaar wolkendek had zich boven mijn leven samengepakt. Het was Eerste Kerstdag 2006 en ik wilde dood.

We proppen de kinderen in de auto en met z’n vieren rijden we naar mijn ouders, waar de rest van de familie zal zijn. Het jaarlijkse feest van samenzijn, van nieuw leven. Met 130 kilometer per uur vraag ik me af of we er allemaal aan gaan als we nu uit de bocht zouden vliegen.

Hij huilt weer. Hij huilt alsmaar, nachtenlang. Het maakt me gek en bang voor mijn eigen gedachten. Wat als ik mijn geduld verlies? Als ik mezelf niet in de hand kan houden? De pillen werken nog niet, de dagen kruipen voorbij zonder kleur. Soms komt er bezoek, dan waarschuw ik al bij de voordeur. ‘Hij is een beetje lelijk.’ Ik zie de mensen schrikken. Welke moeder zegt dat? Ze kirren dat hij prachtig is.

Ik kijk achterom naar mijn dochter. Ze vist zijn speentje van de achterbank en stopt het weer in zijn mond. Ik mis haar. Ik mis mijn tijd met haar. Toen hij nog in mijn buik zat en alles goed was. Natuurlijk zorg ik voor hem. Ik geef de fles, pak hem op, wieg lieve woordjes in zijn oor. Ik doe het allemaal, maar ik voel niets. Ik wéét dat hij mijn zoontje is. Een gezond zoontje, helemaal in orde. Het kindeke Jezus steekt er maar schril bij af. Mijn zoon. Ik wil dat mijn moeder hem oppakt, dat mijn man het overneemt, dat hij hem de fles geeft. Hij doet wat hij kan. En dat blijkt veel.

Er klinkt klassieke muziek. Kaarsen branden. De gesprekken irriteren me. Overal is geluid, overal oorverdovende blikken. Van verstandhouding, van zorg, van laten-we-doen-alsof-alles-normaal. Ik doe mijn ogen dicht en trek mijn dochter dichter naar me toe. Mijn neus in haar blonde haren, de tranen prikken. Wat gebéurt er toch?
‘Zullen we aan tafel?’
Zullen we alles aan gort slaan?

Ik sta op, ga aan tafel en dwing mezelf in een glimlach. Ik fantaseer over emmers witte verf die ik over de kerstdis gooi. Want het moet wit, overzichtelijk, leeg. Deze tafel, het huis, mijn hoofd, mijn hart: overal wil ik witte leegte. Alles moet anders. Alles moet weg. Ik moet weg. We gaan. Mijn moeder raapt onze spullen bij elkaar. Als ze kon, raapte ze ook mij bijeen. Ik voel de zorg in mijn rug prikken als ze praat met mijn zus. Ik weet ook niet hoe het komt, mama. Ik doe mijn best, maar ik word gek. Mag de tijd vooruit, een paar jaar vooruit? Huilt hij nou weer? Hij gaat zo wel slapen. Hij zal héus gaan slapen. Als-ie maar stil was.
Ja, we hebben alles.
Wanneer kom je weer oppassen?

Meer van Merel Morre

Hieronder nog drie rake gedichten van Merel waar je wellicht moed uit put of herkenning in vindt.

Schoot

ik moet naar school
en smeer mijn brood
ik sluip en ik vertrek
ik regel het wel zelf mama
blijf jij nog maar in bed

ik zorg wel dat het goedkomt
ik neem jou wel op schoot
ik ben nog klein
ik maak me groot

ik kom uit school
en spits mijn oren
ik peil, ik proef, ik kijk
hoe voel je je vandaag mama
is het zwart of ben je blij

ik zorg wel dat het goedkomt
ik zal de mama zijn
ik ben nog klein
ik maak me klein

wanneer mag ik bij jou op schoot
wanneer zorg jij voor mij

ik ben zo klein en moet zo groot
ik kan er haast niet bij

praat

soms ligt het op de punt van je tong
valt het bijna naar buiten
met een hoi of een nee

soms zit het verstopt tussen je vingers
die je steeds zit te wringen
om de hete brij heen

en ik wil fluisteren
praat

vertel wat op je tong en tussen je vingers
wat op je hart en voorbij de slingers

en ik zal luisteren
praat

De put

welkom in de put
hij is van iedereen
ik ken hier de weg
dus zeg
waar wil je heen
het dieptepunt ligt verderop
je dacht misschien dat je er was
maar de bodem
is een dubbele
na nóg een val ben je er pas
welkom in de put
hij is van ons allemaal
ik zit er al een tijdje
ik ken hier
elk verhaal
dat de avond valt of de dag begint
het dient geen doel
het heeft geen zin
hier in de put heeft niemand fut
hier in de put heeft niets nut
welkom in de put
hij is van iedereen
ik zou willen vertrekken
maar geen idee
waarheen

Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.