In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Melissa haar moeder Yvonne.
“We kregen dit heftige nieuws, en vijf dagen later was ze al overleden”, vertelt Melissa (32) in gesprek met LINDA.
“Mijn moeder en ik hadden een heel goede band. We belden soms wel zeven keer per dag, gewoon om lekker te kletsen”, vertelt Melissa. “Ik denk dat elke ouder-kindrelatie wel worstelingen heeft, maar ze was mijn beste vriendin.”
Melissa’s moeder heeft echter al jaren problemen met haar gezondheid. “Ze heeft twee keer borstkanker gehad, en na een val haar heup en bekken gebroken. Hierdoor had ze een infectie opgelopen en moest ze naar een revalidatiecentrum en aan een antibioticakuur.”
Wanneer Melissa haar moeder komt ophalen bij het revalidatiecentrum, kan haar moeder moeilijk lopen. Iets wat volgens de arts heel logisch was na een gebroken heup, maar eenmaal thuis valt haar moeder die nacht van de trap. “Ze was op haar rug gevallen en daar bleef ze veel pijn van houden. Een dag later kwam de arts langs en die stuurde haar naar het ziekenhuis.”
Uiteindelijk blijft ze twee weken in het ziekenhuis. “Ze sliep daar veel, maar ik ging ervan uit dat dat door de pijnstilling kwam. Ze ging zich vreemder gedragen, zo stuurde ze rare appjes naar mijn broer met onsamenhangende verhalen. In die twee weken ging ze eigenlijk heel erg achteruit.”
3 x Monumentje: 'Op dat moment staat alles stil, de hele wereld stond op z’n kop'
Enkele dagen later krijgt Melissa bericht dat er een hevelsonde wordt geplaatst bij haar moeder, omdat haar maag zichzelf niet goed leegt en ze anders misselijk blijft en buikpijn krijgt. “Daarna hebben ze een scan gemaakt van haar hele lichaam, en vertelde de arts dat ze wat afwijkingen hadden gevonden. Een dag later zouden we meer horen, maar hij vroeg haar wel of ze nog gereanimeerd zou willen worden in geval van nood. Ik ben zelf verpleegkundige, dus toen hij dat vroeg wist ik meteen dat het niet goed zat.”
Een dag later is Melissa samen met haar broer in het ziekenhuis voor het gesprek met de oncoloog. “Mijn moeder was verplaatst naar de familiekamer, en nog geen vijf minuten later kwam de oncoloog binnen met een bedrukt gezicht. Hij zei: ‘We hebben dertig afwijkingen in de hersenen gevonden. We kunnen helaas niets meer doen, u heeft nog twee weken te leven.'”
Tijd om het nieuws te verwerken, hebben ze niet. “We wilden mijn moeder de keuze geven waar ze haar laatste weken wilde doorbrengen.” Die keuze valt op een hospice, maar omdat het de decembermaand is en daardoor erg druk, kan ze nergens terecht. Het wordt toch naar huis met thuiszorg. Omdat ze dit niet direct konden regelen neemt Melissa de eerste 24 uur de zorg op zich.
“Ik vond het geen probleem om dat te doen, als het daarna overgenomen zou worden. Diezelfde avond werd ik gebeld dat ze geen thuiszorg konden regelen. Ik stond best perplex, maar samen met mijn vriendinnen heb ik een schema voor de zorg van mijn moeder opgesteld. Die back-up was heel fijn.”
Een dag later komt er verpleging langs om morfine toe te dienen, wanneer Melissa vertelt dat ze er – naast vrienden en familie – vrijwel alleen voor staat, wordt ze die avond gebeld door de leidinggevende van de verpleging. “Ze zei: ‘Je bent geen verpleegkundige nu, je bent dochter, en je gaat als dochter afscheid nemen van je moeder.’ Twee keer per dag liet ze haar team langskomen om te helpen.”
Moniques man Jeroen (39) overleed aan zegelring-maagkanker: 'Pas in zijn laatste dagen begon de levendigheid te doven'
Melissa neemt haar moeder in huis en probeert haar alles te geven wat ze nog wil. “Ze wilde witbier en bitter lemon, dus daar stond de hele koelkast mee vol, ze wilde pasta carbonara van de Italiaan op de markt, dus dat regelde ik. Elke avond aten we met mijn broer en mijn schoonzus. Dat soort dingen probeerden we allemaal nog voor haar te doen.”
Dat was ook het enige waar Melissa mee bezig was: dingen regelen. “Als ik heel eerlijk ben, heb ik niet echt als dochter afscheid kunnen nemen. Ik was alleen maar druk met bezoek ontvangen, zorgen dat dat rustig verliep, dat het niet te veel was voor haar, enzovoort.”
Het was bijna kerst, en elk jaar keken Melissa en haar moeder op kerstavond samen naar All you need is love. “Ik had een deal met haar gesloten dat ze of daarvoor zou gaan, of net iets langer zou blijven, zodat we het nog één keer samen konden kijken. Heel bewust heeft ze het niet meegemaakt, want ze sliep vooral, maar ik heb het toch nog één keer met haar kunnen kijken. De volgende dag overleed ze.”
“Die periode daarna was ik ook nog in een soort trance. We kregen dit heftige nieuws, en vijf dagen later was ze al overleden. Het is zo snel gegaan dat ik me ben gaan storten op de praktische zaken, zoals de uitvaart regelen en het huis leeghalen. Ik ben ook iemand die alles zo snel mogelijk geregeld wil hebben, het liefst had ik het huis dezelfde dag nog leeg.”
Ook na de uitvaart daalt het nog niet in. “Ik merk nu pas – een jaar verder – dat ik nog iedere dag denk: o, even mam bellen. Altijd als het even rustig was op werk belden we met elkaar, die neiging heb ik nog altijd, maar het kan niet meer.”
Het rouwen – zeker als vrijgezel – valt Melissa zwaar. “De meeste mensen gaan na twee maanden weer door met hun eigen leven. Ik zou als tip willen geven aan mensen die in hun omgeving iemand hebben die iemand verloren heeft: blijf vragen en kijk naar diegene om, of breng even een bordje eten langs. Het hoeft maar iets heel kleins te zijn en dat kan al enorm helpen.”
Toch heeft het overlijden van haar moeder Melissa ook iets gebracht. “De band met mijn broer is veel sterker geworden en we hebben het echt samen doorstaan. Ook wilde mijn moeder altijd reizen, maar dat is er nooit van gekomen. Daardoor ben ik afgelopen december alleen naar Noorwegen gegaan. Als je gaat wachten op het juiste moment of tot iemand met je meegaat, dan komt het er niet van.”
Dit zorgt ervoor dat ze meer in het nu is gaan leven. “Vroeger kon ik best een people pleaser zijn, maar ik ben me nu veel bewuster van wat ik zelf wil en kies daar ook voor, want voor je het weet is het leven voorbij.”
Ter nagedachtenis aan Yvonne Steenlage: 11 juli 1957 – 25 december 2023
Kyra's zoon Pim stapte uit het leven: 'Zijn uitvaart was een feest: geen koffie en cake, maar bier en worstenbroodjes'
