De tweede bevalling van Melinde Grimbergen (31) is een traumatische ervaring. Ze voelt dat haar kindje komt, maar niemand luistert naar haar. “De gynaecoloog gaf me een grote bos bloemen en zei dat dit nooit had mogen gebeuren.”
In de rubriek Werpsterren deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“In eerste instantie had ik een prima zwangerschap”, vertelt Melinde. “Maar in de tweede helft kreeg ik last van een hoge bloeddruk en eiwit in mijn urine. Ik had een zwangerschapsvergiftiging en hield zo veel vocht vast dat ik wel een Michelin-mannetje leek. Ik kreeg mijn schoenen bijna niet meer aan, had hoofdpijn, tintelende vingers en bekkeninstabiliteit. Het was dus geen droomzwangerschap.”
Het is een mooie zomeravond als de Melinde’s vliezen breken. “We belden de verloskundige. Zij zei dat ik, als ik geen weeën had, gewoon mocht gaan slapen. Ik moest alleen opletten dat ik de baby bleef voelen. Die nacht deed ik geen oog dicht, bang dat ik mijn kindje niet meer zou voelen.”
De volgende ochtend heeft ze nog steeds geen weeën. “Die avond moest ik me in het ziekenhuis melden voor een uitstrijkje. Alles was goed, dus ik mocht wederom naar huis. Het was absoluut niet relaxt. Ik sliep niet en had af en toe een verdwaalde wee. Ik wist: dit ga ik niet volhouden. Maar inmiddels waren we al zo’n 55 uur verder.”
Isabelle werd overvallen door een stortbevalling: 'Ik had een totaalruptuur'
De volgende dag mag ze naar het ziekenhuis en gaat het eindelijk gebeuren. “Ik werd aan de monitor gelegd. ‘De hartslag wordt wel steeds zwakker’, zeiden ze over ons kindje. Ik wilde dat ze haar zouden halen. We gingen toch niet wachten tot het mis zou gaan? Maar daar waren ze het niet mee eens. Ondertussen werd ik ziek. Ik had 38,9 graden koorts. Ik kreeg weeënopwekkers en antibiotica. In vijf uur tijd had ik vijf centimeter ontsluiting. Het schoot niet op en de koorts werd steeds hoger. Elke twee uur kwamen ze poolshoogte nemen. Ik voelde me steeds slechter en de kleine ging zich ook steeds minder prettig voelen.”
Maar de artsen en verpleegkundigen lijken zich nog altijd geen zorgen te maken. “Er werd gezegd dat ze voor een natuurlijke bevalling waren. Ik had tenslotte eerder bewezen dat ik dat kon. Ondertussen bleef de koorts stijgen en niemand greep in. Ik raakte in shock en lag te trillen. Kon niet veel meer, had het ijskoud. Ik wist: hier is iets goed mis.”
Als Melinde 41,8 graden koorts heeft, besluiten de artsen dat het tijd is voor een spoedkeizersnede. “De hele kamer stroomde vol met mensen en ik kreeg een ruggenprik. Ondertussen voelde ik dat ze kwam. Ik zei: ‘Dit kan niet! Ze komt!’ Maar niemand luisterde. Ik werd door niemand gehoord. Ik herhaalde het een aantal keer tot een van de verpleegkundigen zei: ‘Laten we kijken, ze zegt dat ze komt en ze is eerder bevallen dus ze weet hoe het voelt.’ Ik had tien centimeter ontsluiting en het hoofdje was al te zien. Ze kwam echt en ze zagen het nu ook, maar ik voelde me zo klein en kwetsbaar, omdat niemand naar me luisterde.”
Rose wordt geboren en meteen bij haar weggehaald. “Mijn man ging met haar mee. Ik bleef bloedend en aan infusen achter in de kamer. Iedereen verdween. Mijn alarmbel en telefoon lagen op een kastje anderhalve meter bij mij vandaan. Waar was iedereen? Anderhalf uur heb ik daar alleen gelegen, tot de schoonmaakster binnen kwam. Zij is een arts gaan halen.”
Na 2,5 uur wordt Melinde met haar dochter herenigd. “Die avond is de gynaecoloog bij mij langsgekomen met een grote bos bloemen en een cadeautje voor de kleine. Ze zei dat dit nooit had mogen gebeuren. Dat ze snapte dat ik me niet gehoord voelde. Ze vroeg of ik een officiële klacht in wilde dienen, maar ik heb besloten om dat niet te doen.”
Nina's bevalling ging snel: 'De gynaecoloog kon hem nog net opvangen'
Rose heeft het zwaar te verduren. “Zes weken lang heeft ze in het ziekenhuis gelegen. Ze had sondevoeding en kreeg het RS-virus. Ik was er helemaal klaar mee. Op de afdeling neonatologie mocht geen bezoek komen. We waren zo trots en wilden haar graag laten zien, maar wilden haar ook niet kwetsbaarder maken dan ze al was. Dat voelde eenzaam.”
Bovendien heeft de bevalling een enorme impact op Melinde’s mentale gezondheid. “Het was een traumatische ervaring. Het is fijn dat ze hun excuses hebben aangeboden en ik snap dat het druk was en dat het moeilijk is om alles in goede banen te leiden als er meerdere bevallingen tegelijkertijd plaatsvinden, maar dit heeft wel mijn bevalling en kraamtijd verpest. Ik heb last van een angststoornis, al weet ik niet of dat hierdoor komt. Het was niet waar we op gehoopt hadden.” De zorg naderhand is wel goed. “De verpleegkundigen waren allemaal ontzettend lief en begaan. Dat was heel fijn.”
Melinde en haar man hebben drie dochters. Rose, de middelste, is inmiddels vier jaar oud. “Het gaat hartstikke goed. We zijn allemaal gezond en gelukkig en daar gaat het om.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Werpsterren’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Nikita over zwangerschap na stilgeboorte: 'Bang dat ik weer zou bevallen van een dood kindje'
