In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Stephanie van der Vooren – Mesker (38) haar man Maurits van der Vooren.
Maurits stierf op 37-jarige leeftijd aan de gevolgen van darmkanker.
“Hij werkte op hoog niveau in de keuken”, vertelt Stephanie over de periode waarin haar man voor het eerst gezondheidsklachten krijgt. Begin 2018 begint hij voor zichzelf als chef en patissier, waardoor hij het heel druk heeft en vaak weg is. Maurits geeft onder andere demo’s in verschillende landen. “Hij reisde veel en we hadden een gezin met kleine kinderen, dus zijn gevoelige darmen en moeheid koppelden we daaraan.” De huisarts denkt ook niet dat het iets ernstigs is en in het ziekenhuis worden Maurits’ klachten ook aan zijn beroep toegeschreven.
In 2019 krijgt hij dan toch een endoscopie. “Ik wist meteen dat er iets mis was, want ik moest naar het ziekenhuis komen”, vertelt Stephanie. Van de arts krijgen ze te horen dat Maurits een tumor van 13 centimeter in zijn endeldarm heeft. Er wordt nog een biopt genomen, maar de dokter weet al vrij zeker dat het kwaadaardig is.
“We schrokken enorm maar bleven wel positief, want dit viel te behandelen.” Maurits moet vervolgens naar de specialist voor meer onderzoek. Daaruit blijkt dat er uitzaaiingen zijn in de lever en ze treffen ook nog verdachte plekjes aan op de longen. “Onze wereld stortte in. Ik viel flauw in de kamer van de dokter”, blikt Stephanie terug. “Maurits vroeg: ik word hier geen 80 mee denk ik? Hij kreeg een levensverwachting van twee tot vijf jaar.”
“We begonnen met de zwaarste chemo”, vertelt Stephanie. Dat helpt niet genoeg. In de maanden daarna groeit de kanker niet, maar het neemt ook niet echt af. Ze besluiten naar Frankfurt te gaan voor een gerichtere behandeling, daar spuiten ze de chemo direct in de lever. “Dat kostte 4.500 euro per keer. We zijn dat elke maand gaan doen, want het hield de boel langer stabiel.” Toch blijkt de kanker zo agressief, dat het ook buiten de lever gaat groeien.
Primaire tumor onbekend: Inke (52) heeft uitzaaiingen, maar weet niet waar de kanker vandaan komt
Door Maurits’ collega’s wordt er in 2020 in Huis ter Duin een crowdfunding georganiseerd, waarbij allerlei sterrenchefs samen een diner koken om geld op te halen voor de behandelingen in Duitsland. “Dat was zo’n bijzondere dag”, vertelt Stephanie. “We konden daarna onze leningen bij familie en vrienden aflossen en de chemo’s voortzetten.” Ze gaan nog een paar keer naar Frankfurt, maar stoppen daar in februari 2021 mee. “Het was dweilen met de kraan open. De kanker groeide te snel.”
Nadat ze terug zijn van de laatste behandeling gaat het steeds slechter met Maurits. “De koek was op, dat merkten we aan alles”, aldus Stephanie. Hij krijgt een bed in de woonkamer, maar na tien dagen wordt hij opgehaald met de ambulance omdat hij zo benauwd is. “Toen is hij niet meer thuisgekomen.”
Op de oncologie-afdeling voelt hij zich gelukkig thuis en het wordt hem daar zo comfortabel mogelijk gemaakt. “We mochten met Stichting Ambulance Wens nog iets fijns doen en toen zijn we gaan eten bij het restaurant van Sergio Hermans. Koken en eten was Maurits’ grootste passie, dus dit was een heel mooie middag.”
Niet lang daarna, op 23 maart 2021, overlijdt Maurits in het ziekenhuis.
“We hebben elkaar vrij jong ontmoet”, vertelt Stephanie. Ze zijn 20 en 21 jaar als ze verliefd worden. “Hij was een lange, knappe man. Ontzettend vriendelijk en goeiig. En hij had ongelofelijk veel ambitie, dat vond ik heel aantrekkelijk aan hem.”
Maurits volgt zijn passie en wordt een bekende naam in zijn vak. In 2019 mag hij zichzelf de beste patissier van Nederland noemen. “Hij was zo’n lieve, creatieve, loyale man. Hij was echt te goed voor deze de wereld en deed echt alles vanuit zijn passie om mooie dingen te maken.”
Femke en Hester waren buddy's tijdens borstkanker: 'Voor vragen kon ik bij haar terecht'
Stephanie en Maurits krijgen samen twee kindjes, een jongen en meisje van inmiddels 6 en 9 jaar oud. “Toen hij ziek werd waren ze 3 en 5 jaar oud. We zijn al die tijd heel open geweest over zijn ziekte”, legt Stephanie uit. “Ook toen hij was overleden ben ik heel duidelijk geweest. Dat was heel pijnlijk en moeilijk, maar ik wilde er niet omheen draaien.”
De rol van vader is Maurits op het lijf geschreven. “Hij was lief en zorgzaam en deed altijd leuke dingen met ze. Hij was niet de sportieve vader die een potje ging voetballen, maar bouwde wel bijvoorbeeld een theekransje samen met de oudste.”
Maurits, Stephanie en hun kinderen. Tekst gaat verder onder de foto.
“We zijn getrouwd met de kinderen erbij, dat is een heel mooie herinnering”, deelt Stephanie liefdevol. “Alles viel die dag op z’n plek.” Maurits is op dat moment nog niet ziek en wonder boven wonder is het heerlijk weer. “We zaten aan lange tafels, hadden heerlijk eten en de mensen hadden het gezellig.” Voor het gezin is het samen met de vakantie in Italië die volgt een van de laatste echt onbezorgde momenten die ze samen hebben.
Huwelijk Maurits en Stephanie. Tekst gaat verder onder de foto.
Het gaat nu naar omstandigheden goed met Stephanie en de kinderen. Ze heeft een nieuwe liefde die zijzelf niet persoonlijk kende voor Maurits’ overlijden, maar hij toevallig wel. “Ik vind het fijn voor de kinderen dat mijn vriend weet wie Maurits was en hem ook weer op een andere manier kent. Er zijn zelfs foto’s en filmpjes waar ze samen opstaan, dat vind ik heel bijzonder.”
Omdat Maurits wist dat hij zou gaan overlijden sprak hij met Stephanie over de toekomst. “Hij zei wel: je moet doorgaan en je moet gelukkig worden. Maar op zijn sterfbed moest ik daar niet aan denken.”
Stephanie vindt het zwaar dat haar kinderen zonder hun vader zullen opgroeien. “Dat vind ik echt het allermoeilijkste”, vertelt ze openhartig. Ze praat veel over hem en ze hebben foto’s waar ze samen naar kijken. “Het is moeilijk om iemand zo jong te verliezen, maar je leert wel alles meer te waarderen”, zo heeft ze opgemerkt sinds zijn overlijden. “Ik denk echt vaak: waar maak je je druk om als iemand van een mug een olifant maakt. Ik heb echt geleerd te relativeren en dat wil ik ook meegeven aan de kinderen.”
Ter nagedachtenis aan Maurits van der Vooren 10-10-1983 – 23-03-2021.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Ciska heeft geen ouders meer: 'Mijn moeder zei: 'Papa is naar de hemel om de hondjes uit te laten''
