In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Marloes (37) haar man Jeroen (37).
“Het is onwerkelijk om je eigen man te moeten reanimeren. Ik kan het nog steeds niet goed bevatten”, vertelt Marloes over het verlies van haar man aan LINDA.
Al vanaf haar achttiende was Marloes samen met Jeroen. Hun kinderen zijn vier en vijf jaar oud. “We begonnen als twee verliefde pubers en uiteindelijk zijn we samen volwassen geworden. We waren meer dan achttien jaar samen. Ons leven hebben we samen opgebouwd, dat is heel bijzonder”, vertelt Marloes.
Ze omschrijft Jeroen als een ‘uniek exemplaar’. “Hij was iemand met veel humor en gekkigheid. Hij haalde met iedereen grappen uit, maar was ook heel sensitief en zorgzaam. Een sprankelende, vrolijke man met een klein hartje, dat was Jeroen.”
Helaas verloor Marloes haar man Jeroen op 10 oktober 2023. Zijn dood kwam volstrekt onverwacht: “Die dag werkte ik toevallig thuis omdat mijn dochtertje ziek was en Jeroen lag ook ziek op bed. De fysiotherapeut zou om 11.30 uur langskomen omdat Jeroen aan het herstellen was van een gebroken been.” Als ze rond 11.00 uur nog niets heeft gehoord, besluit Marloes boven te kijken. Daar treft ze een levenloze Jeroen aan.
“Zijn gezicht was wit en opgeblazen. Ik wist meteen dat dit helemaal niet goed was.” Compleet in paniek rent Marloes naar beneden om 112 te bellen. “Ik moest zo snel mogelijk iemand vinden die kon reanimeren, maar er was niemand in de buurt en de buren waren op vakantie.” Er zit maar een ding op: ze moet het zelf doen.
“Ik had geen idee hoe ik het moest doen. Gelukkig praatte de hulpverlener van 112 mij erdoorheen, maar omdat Jeroen op bed lag, was reanimeren lastig. Ik kon hem daar ook niet zomaar vanaf tillen. Ondertussen was mijn dochter in complete paniek, die had natuurlijk door dat er iets was, maar ik wilde absoluut niet dat zij haar vader zo zou zien. Er kwam ook bloed uit zijn mond, waardoor het er heel luguber uitzag.”
Voordat Marloes het weet, staat de kamer vol met politie en ambulancemedewerkers die het reanimeren van haar overnemen. Er komt zelfs een traumahelikopter. “Ze zijn heel lang bezig geweest met reanimeren, maar het mocht niet meer baten: ze kregen zijn hart niet meer aan de praat.”
Arts Heleen Lameijer wil angst voor reanimeren wegnemen: 'Iets doen is altijd beter dan niets doen'
Chaos en paniek, dat is wat Marloes voelt als ze terugdenkt aan de dag dat ze haar man verloor. “Het is onwerkelijk om je eigen man te moeten reanimeren. Ik kan het nog steeds niet goed bevatten. Je wilt grip krijgen op de situatie, maar dat kan niet”, vertelt ze. Omdat het overlijden zo plotseling kwam, wordt ze geconfronteerd met beslissingen die ze nooit dacht te moeten nemen. “Ik was 36. Tuurlijk had ik weleens een uitvaart meegemaakt, maar op die leeftijd ben je niet bezig met die van jezelf of je partner. Jeroen en ik hebben het er wel over gehad, maar het nooit uitgedacht.”
Achteraf blijkt dat Jeroen is overleden door aritmogene rechter ventrikel cardiomyopathie (ARVC). Dit is een zeldzame hartziekte waarbij de spier van de rechterhartkamer langzaam wordt vervangen door vet en littekenweefsel. Dit kan leiden tot hartritmestoornissen en hartproblemen. Het is een sluipende ziekte waarbij klachten zoals hartkloppingen, duizeligheid en flauwvallen pas in een later stadium optreden.
Jeroen werd vaak opgenomen in het ziekenhuis met zulke klachten, maar ook met andere klachten als maag- en darmproblemen. Dit veroorzaakte ernstig braken, daardoor raakte hij verzwakt en kreeg hij last van duizeligheid en hartkloppingen. Die klachten waren het gevolg van het braken, waardoor ze niet aan ARCV dachten.
Eerst was het zelfs de aanname dat hij was overleden door een longbloeding. Marloes: “Maanden later kreeg ik het obductierapport en bleek dat Jeroen deze hartaandoening had. Al die tijd dacht ik dat hij was overleden door een longbloeding, dus het kwam als een behoorlijke shock. Ik moest echt schakelen en begon daardoor weer bij nul. Hoe kon dit tijdens al die ziekenhuisonderzoeken gemist zijn?”
Marloes blijft met veel vragen zitten over het verlies van haar man. Meteen wordt erfelijkheidsonderzoek uitgevoerd op het weefsel van Jeroen. Als haar kinderen tien jaar oud zijn, worden ze gescreend. “Vooralsnog hebben ze erfelijkheid niet kunnen aantonen. Ergens is dat fijn, maar het helpt niet mee in het krijgen van antwoorden. Hoe kan zo’n gezonde man dit opeens krijgen? Het blijft een puzzel waarin stukken ontbreken die ik niet ga vinden.”
Marjons man Paul overleed onverwachts: 'Er is een stukje hart gestorven die dag'
Lange geeft het Marloes een onrustig gevoel. “Dat Jeroen al die tijd ziek was, is zo’n ongrijpbaar en complex iets om mee te leven. Inmiddels lukt het me beter om het los te laten. Ik heb geaccepteerd dat veel dingen in het leven niet grijpbaar zijn. Het is pijnlijk, maar uiteindelijk maken antwoorden de uitkomst van de situatie niet anders.”
Nu, iets meer dan een jaar later, probeert Marloes het leven na het verlies van haar man en als alleenstaande moeder van twee jonge kinderen te navigeren. Hoewel ze positief probeert te zijn, lukt dat niet altijd. “De kinderen hebben zoveel aandacht en zorg nodig. De helft van de tijd weet ik niet wat ik doe, maar ik probeer te overleven. Dat gaat echt van dag tot dag. Soms moet ik een dag door worstelen en soms gaat het beter.”
De gebeurtenis heeft grote impact gehad op haar dochter, die alles van dichtbij heeft meegemaakt. “Ze ging net voor het eerst naar school, wat al een grote stap is en als je vader net is overleden al helemaal. Toen ik haar voor het eerst weer afzette bij school was het afscheid vreselijk voor haar. Ze was zo bang om bij mij weg te gaan”, vertelt Marloes.
Haar dochter blijft erg angstig: “Mama, je wordt steeds ouder. Ga jij nu ook dood?” is een vraag die Marloes regelmatig te horen krijgt. De zoon van Marloes en Jeroen begrijpt minder goed dat zijn vader overleden is. Hij was twee jaar oud toen het gebeurde. “Vanwege zijn gebroken been zat Jeroen destijds een paar maanden in een revalidatiecentrum. We gingen daar bijna elke dag naartoe. Mijn zoon zegt nog steeds dat papa in het ziekenhuis is. Voor hem is dat de plek waar papa is.”
“Soms vraagt hij toch waar papa is. Als ik hem dan vertel dat papa nu een ster is, zegt hij weer: ‘Nee, papa is beneden koekjes aan het bakken’. Dat breekt echt mijn hart. Niets is erger dan de pijn van je kinderen.”
Toen Marloes nog een baby was, verloor ze zelf plotseling haar vader door een auto-ongeluk. In haar jeugd werd er weinig over haar vader gepraat, iets wat ze best heeft gemist. “Nu ik daar veel met mijn moeder over praat, geeft zij ook aan dat ze dat graag anders had willen doen. Maar in die tijd gebeurde dat sowieso minder.”
Marloes probeert het zelf anders aan te pakken met haar kinderen. Ze heeft een herinneringsboek gemaakt, gevuld met foto’s en verhalen over Jeroen door de ogen van anderen. “Als ze dan ouder zijn en zich afvragen op wie ze lijken, of waar ze bepaalde eigenschappen van hebben, kunnen ze dat op die manier toch zien. Afgelopen zomer heb ik ook een herinneringsdag georganiseerd samen met mijn zwager en zijn vrouw. Dit willen we de komende jaren blijven doen om de herinnering aan Jeroen levendig te houden.”
Als psycholoog weet Marloes maar al te goed hoe belangrijk goede verwerking is. Zelf ging ze in traumatherapie om de heftige gebeurtenis een plek te geven. “Rouwen is een fulltime job. Ik heb therapie, werk, de zorg voor mijn kinderen en moet ook het hele huis draaiende houden. Dat gaat niet allemaal tegelijkertijd. De kunst zit hem in het doseren. Trauma en rouw nemen veel van het brein in beslag, daardoor kan ik niet meer zoveel als vroeger. Daar probeer ik nog elke dag mee te leven, en stukje bij beetje lukt dat steeds beter.”
Ter nagedachtenis aan Jeroen van Aalderen: 25 augustus 1986 – 10 oktober 2023.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Monumentje’.
Rosa (39) verloor grote liefde Lars (43) door lawine: 'Hij overleed op de zesde verjaardag van onze zoon'
