Marleen (36) weet pas sinds kort dat ze borderline heeft. Jeugdtrauma’s, foute relaties, depressies, stemmingswisselingen en verslavingen beheersten haar leven. Inmiddels weet ze dat ze voor zichzelf mag kiezen.
Marleen Klinkert vertelt hoe de gebeurtenissen in haar leven er toe leidden dat ze mentale klachten heeft.
“Vanaf mijn pubertijd had ik al depressies. Na een depressie herstelde ik en daarna stortte ik weer in. Ook had ik last van suïcidale gedachten. Ik ondernam nooit een poging, maar ik had wel vergevorderde plannen.
Ik heb altijd ruzie in mijn hoofd, strijd met mezelf en negatieve gedachten. Dat ik niet goed ben, iets niet kan, het niet waard ben. Soms zijn het hele discussies. De ene stem zegt dat het niet goed is en dan komt de andere stem en die zegt dat het wel goed is.”
Marleen maakt verschillende traumatische gebeurtenissen mee die ervoor zorgen dat ze steeds weer in een negatieve spiraal raakt. In haar jeugd kreeg ze thuis weinig aandacht, op school werd ze gepest en er was sprake van seksueel misbruik. Als ze achttien jaar is, belandt ze in een gewelddadige relatie. Die relatie duurt drie jaar. Van alle negatieve gebeurtenissen geeft ze zichzelf de schuld. Marleen heeft het gevoel dat ze niets waard is. De relatie gaat over, maar pas later merkt ze dat de relatie haar heeft getraumatiseerd.
Een paar jaar later, Marleen is dan 25, merkt ze de effecten van deze traumatische ervaringen. Ze slaapt steeds slechter en ze krijgt last van nachtmerries. Om goed te kunnen slapen, begint ze met blowen. Dat zorgt voor een nieuw probleem. Ze raakt verslaafd. “Ik wilde gewoon slapen en de herrie en de beelden van de mishandeling wegroken”, zegt ze hierover.
Ze blowt steeds meer en het effect daarvan wordt steeds minder. Ze gaat op zoek naar hulp. Zo wordt ze behandeld voor haar verslaving en uiteindelijk krijgt ze ook EMDR voor het verwerken van de mishandelingen. Na die periode wordt Marleen ook moeder van een zoon. Dat is het omslagpunt. Voor hem wil ze er alles aan doen om haar leven weer op de rit te krijgen. “Toen ik hem kreeg, wist ik dat ik wat aan mezelf moest doen.”
Langzamerhand krijgt ze haar leven weer op de rit. Ze is niet meer verslaafd en ook haar suïcidale en negatieve gedachten heeft ze onder controle. “Die gedachten waren eigenlijk sinds de komst van mijn zoon geen optie meer. Ik moet er voor hem zijn. Hoe zwaar ik het ook heb, dat kon niet meer.” Maar als haar vader overlijdt, krijgt ze het opnieuw heel zwaar. Hij was haar steun en toeverlaat. En het deed haar ook pijn dat haar zoon zo verdrietig was. “Mijn vader overleed twee jaar geleden. Toen viel ik weer terug in mezelf. Mijn grootste steun was ik kwijt.”
Om beter te slapen, begint Marleen weer met blowen en raakt ze opnieuw verslaafd. Alleen deze keer besefte ze ook hoe erg haar vader het zou vinden dat dit gebeurde. “Zijn hart zou breken. Ook voor mijn zoontje kon ik het niet meer verborgen houden. En toen heb ik de stap kunnen nemen.”
Marleen laat zich opnieuw opnemen. Deze keer intern, in een private kliniek, en dat blijkt de juiste zet. “Hier werd ik gezien als mens. Ze gaan uit van een holistische visie. Bij mij ontbreekt het aan een goed zelfbeeld. Ik vind mezelf drie keer niks. Ik kreeg vroeger ook keer op keer de bevestiging dat ik het niet waard was. Dat werd steeds bevestigd door de mannen die ik uitkoos. Ik overschreeuw om te verbloemen hoe kwetsbaar ik van binnen ben. Terwijl ik me zo eenzaam, alleen en in de steek gelaten voel.”
“Er was bij mij een gebrek aan een ankerpunt in mijzelf. Een vriendin zei tegen mij: ‘Doe gewoon eens wat jij wil’. Maar ik weet niet wat ik wil. Ik ga altijd mee in het vaarwater van de ander.” Tijdens haar opname krijgt Marleen de diagnose borderline. De opgelopen trauma’s van haar jeugd, de verslavingen en ook haar stemmingswisselingen leiden tot die diagnose.
In de kliniek leert ze dat het oké is om te zijn zoals je bent. “Ook met een diagnose. Ik heb niet gekozen voor mentale problemen. Het is iets dat je overkomt.” Ze leert dat ze niet afhankelijk van anderen moet zijn. “Ik moet de kracht uit mezelf halen. Niet meer uit anderen.” Toch blijft het elke dag een strijd. Elke dag heeft ze last van stemmingswisselingen. “Bijvoorbeeld gisteren voelde ik me een dood vogeltje, toen weer een levend wezen en was ik hyper en blij.”
Op haar Instagram deelt ze haar verhaal. Marleen wil vooral dat er meer herkenning komt voor mensen die kampen met mentale problemen. “Mentale gezondheid mag en moet veel meer bespreekbaar worden. Want helaas ben ik geen op zichzelf staand verhaal en herkennen akelig veel mensen zich in mijn situatie. Door mijn verhaal te delen, hoop ik zelf te helen. Maar ik doe het ook zodat anderen niet in diezelfde eenzame wereld terecht komen.”
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
Maaike (24) heeft borderline: 'Mijn hoofd is mijn allergrootste vijand'
